Always expect the unexpected, the Triglav story.. (Darline)

Heidi's African party was schitterend geweest : heerlijke Keniaanse schotels, nieuwe mensen leren kennen, vertellen over onze Kili-plannen...en een Afrikaanse dans-workshop op de exotische tonen van djembé muziek. De dag was zo om en bij het afscheid nemen zei mijn klimmaatje :"In augustus plannen we een weekend Slovenië voor een bergwandeling op meer dan 2000 m. Zin om mee te gaan?". Ik wist dat ze waren uitgenodigd door Sloveense vrienden en bleef daarom een beetje op de vlakte, maar toen ze mij een paar dagen later via mail weer dezelfde vraag stelde, kon ik het niet meer houden. JA! Data en vluchten werden vastgelegd, en dat was het dan.

Een paar dagen voor vertrek mailde Heidi mij terloops dat we de Triglav zouden beklimmen, de hoogste berg van Slovenië. Ik googelde wat en las enkele nogal pittige verhalen, maar Heidi verzekerde mij dat het allemaal meeviel en dat het pas bij de laatste meters wat lastig kon worden. "Ok" dacht ik, de internet-foto's en de knoop in mijn maag negerend. Ik hield mezelf voor dat het een goeie training zou zijn, en dat ik zou stoppen indien 'het beest', mijn hoogtevrees, mij teveel parten zou spelen.

Woensdagavond 6 augustus 

werden we door K. en M., de vrienden van Heidi en haar man, opgewacht op de luchthaven van Ljubljana, meteen het startsein van een heerlijke kennismaking met Slovenië en de vriendelijke bevolking. We hadden het koppel ooit een keer ontmoet, maar dat ze zoveel inspanning voor ons zouden doen, hadden we niet verwacht. Wat een schatten van mensen! M. werkt bij het leger en is in zijn vrije tijd berggids en K., zijn vrouw, bleek een 'tatergat' van't bovenste knoopsgat, die ons met haar pittige commentaren dikwijls in lachen deed uitbarsten. De toon voor een fijne vakantie was meteen gezet.

Vrijdagmorgen 8 augustus

De avond voor onze tocht gaf onze toekomstige berggids ons nog les in het maken van onze beveiligingsgordel, wat, eerlijk is eerlijk, compleet aan mij voorbij ging wegens lomp en onhandig, terwijl Heidi er meteen mee weg was. Haar lange ranke vingers leken wel slangen met dat touw, en in geen tijd had ze de klus geklaard. Plantrekker als ik ben had ik ook als snel een oplossing : M. zou het wel voor mij doen ;-) Ik was er op dat moment overigens ook van overtuigd dat we dat ding toch niet nodig zouden hebben.

Nog voor 6 uur in de morgen stonden we allemaal bepakt en bezakt aan de voet van 'onze' berg : onze gids M., zijn vrouw K., Heidi, mijn wederhelft en ik.

De sfeer zat meteen goed, en je voelde dat iedereen gemotiveerd aan de tocht begon. De eerste uren waren ronduit heerlijk. De zon kwam op en het werd stilaan warmer. We stapten geruime tijd door een sprookjesachtig landschap van bossen en wilde bloemen,  en alhoewel het pad steeds steiler en smaller werd, wist ik mijn hoogtevrees goed onder controle te houden. Ik zag de blos op Heidi's wangen, en de twinkel in haar ogen. Ook met haar ging het meer dan goed. Mijn wederhelft ontpopte zich intussen tot persfotograaf, en liep constant met het fototoestel in aanslag. Elke keer weer als we een bergkam waren gepasseerd en in de verte een top zagen, vroegen we onze berggids of dit nu de Triglav was. Hij bleef zich echter nog heel lang voor ons verbergen, in die mate zelfs dat mijn man begon te twijfelen aan zijn bestaan.

Stilaan werd het landschap grilliger. We bereikten de boomgrens, en het groen begon plaats te maken voor rotsen. Toen we de eerste 'via ferrata' ofte 'klettersteig' (nu is het jullie beurt om te googelen :-) ) te verwerken kregen, wist ik : "Nu wordt het menens". We kregen er nu regelmatig in onze maag gespitst en toen we eindelijk de eerste berghut bereikten, zaten we allemaal vol adrenaline omdat we ons zo hadden geconcentreerd.

Na een korte pauze zetten we onze tocht verder, en ondanks het serieuze werk, werd er nog veel gelachen en kon je ons van ver horen afkomen. Eindelijk was de top van de Triglav even in zicht. Als je je ogen dichtkneep, kon je een lange sliert van mieren, zo leek het, de lange, loodrechte bergwand op zien klimmen, en we waren het er unaniem over eens : no way we would do that! Om 14u bereikten we Triglavski Dom Kredarici, de hoogst gelegen berghut van Slovenië (2515 m), waar we van plan waren om te overnachten. We aten er een warme maaltijd en M. maakte voor iedereen een veiligheidsgordel. Niemand sputterde tegen toen we een half uur later vertrokken voor de finale beklimming naar de top van de Triglav..

M. drukte ons op het hart ons zoveel mogelijk vast te haken daar waar het mogelijk was. We beseften dat het nu echt wel gevaarlijk werd. Iedereen was in opperste concentratie en zo klommen we gestaag naar boven. Zolang ik mij kon vastklikken aan de berg, had ik, raar maar waar, niet veel last van 'het beest'. Sommige passages waren echter niet van de poes, en dan stond je daar : vrij als een veulen in de wei op en richel, afgrond links van je, afgrond rechts.. Vrijwel meteen nam K., onze goedlachse Sloveense, het voortouw alhoewel ze nog nooit geklommen had en ook last had van hoogtevrees. Onze berggids was eindeloos geduldig met Heidi en ik, en telkens één van ons in de problemen kwam, loodste hij ons als kleine kinderen naar het volgende obstakel : deze voet hier, andere hand daar.. Op een bepaald moment gaf mijn wederhelft te kennen dat het voor hem genoeg was geweest. Later zei hij dat hij op het einde van zijn krachten was, en bang was dat één van ons een paniekaanval zou krijgen tijdens het afdalen en hij onze gids niet zou kunnen bijstaan. Nadat hij M. had beloofd dat hij ter plaatse zou blijven wachten op ons, zetten we onze beklimming verder. Ik vond het zwaar om mijn man achter te laten, en ik voelde mij schuldig omdat hij door mij in dit avontuur was verzeild geraakt, maar we waren nu zo dichtbij, en ik voelde mij nog sterk en fris. Het laatste stuk (de derde kam van de Triglav 'drie-kop) bleek minder zwaar dan het stuk dat we met hem hadden afgelegd. Hadden we dat maar op voorhand geweten..

K. was eerst boven en ik kwam na haar. Ze zat op een rotsblok. Ik gaf haar een schouderklopje en ik wenste haar proficiat. Ze weende : "Now I'm a real Slovenian". Ik slikte mijn emoties weg.. Even later waren Heidi en onze gids er ook. We glunderden, namen foto's van het adembenemende landschap, tekenden het boek, en dronken frisdrank (ongelooflijk : er stond daar een verkoper!). Heidi belde haar man en ik belde die van mij. Hij lag te slapen wist hij te vertellen. Soms is het toch een rare kwiet.. :-)

Nu kwam het deel waar we allemaal bang voor waren : diezelfde weg terug naar beneden. Weer nam K. het voortouw en binnen een mum van tijd was ze in geen velden of wegen meer te bespeuren. Heidi stapte voor mij en ik zag dat ze het moeilijk had. Maar ze bleef doorgaan en beet op haar tanden. Wat een karakter-madam is ze. Ik begin ze nu pas echt goed te kennen, en ik weet dat niemand perfect is, maar van haar kan ik momenteel echt niks negatiefs vertellen : een schat van een vrouw en wat een verrijking in mijn leven!

Toen ik mijn man in de verte opmerkte, viel de druk ook van mij af. Twee uur verder waren we, en ik voelde hoe moe ik was, maar ik wist nu ook dat we bijna terug aan ons base camp waren. Bij aankomst omhelsde ik mijn klimmaatje. Ze huilde, en weer moest ik slikken. Toen ze mij even later een beeldje gaf van de top van de Triglav, was het mijn beurt om te breken. Meer dan twaalf uur waren we op pad geweest.. Wat waren we trots op onszelf, en hoe hadden we onze grenzen verlegd.

Tegen 9u gingen we allen slapen, al mag dat met een grove korrel zout worden genomen. Ik denk dat de adrenaline ons teveel parten speelde, samen met de krappe slaapplaatsen en de geluiden rondom ons..

Zaterdag 9 augustus

waren mijn wederhelft en ik al wakker van 6u. We deden een kattenwasje met vochtige doekjes, poetsten onze tanden, en maakten een wandelingetje. 

Na het ontbijt begonnen we om 8u30 de rest van onze afdaling. Ik had een vreemd voorgevoel en de euforie van de voorbij dag was bij mij compleet weg. Toen we nog geen 100m hadden gestapt en ik al op mijn kont belandde, wist ik, dit wordt veel zwaarder dan de beklimming. Mijn man bleef achter mij stappen, terwijl ik in de verte de rest van onze groep zag. Ik wou hen terug bijbenen en op een relatief vlak pad zette ik er flink de pas in. Opeens werd de grond vanonder mijn voeten weggemaaid. Ik hoorde mezelf schreeuwen en een tel later knalde ik met mijn hoofd tegen een rots. Een dof, pijnlijk gebons teisterde mijn rechteroor. Weer een schreeuw.. Ik graaide rondom mij maar ik kon niks vastgrijpen. Meer geschreeuw.. Ik gleed verder naar beneden en dan, als bij wonder, lag ik stil. Heel snel daarna voelde ik hoe ik bij mijn rugzak werd vastgepakt en de stem van mijn wederhelft : "Rustig. Ik heb je." Een moment later had ook M. mij te pakken, en met z'n tweeën trokken de mannen mij terug naar boven. Ik keek in de diepte en voelde paniek opkomen. "Mijn oor" wist ik te zeggen, maar ondanks de kloppende pijn en wat wondjes, bleek er op het eerste zicht niet veel aan de hand. Later wist Heidi mij te vertellen dat ik over een stuk steen ben gegaan dan niet meer dan 50 cm breed zal zijn geweest. Ik zag het niet.. Iedereen ging er snel over om mij niet nog meer overstuur te maken, en we zetten onze tocht verder. De rest van de afdaling was voor mij één grote uitdaging. De schrik zat er serieus in, en mijn oor en slaap waren intussen goed gezwollen. Tergend langzaam ben ik naar beneden gegaan, nog niet klaar om te sterven denk ik.. :-) 

Ik ben mezelf tegengekomen, ja. En ik heb mijn mede-klimmers die tweede dag heel veel laten wachten, maar ik ben er geraakt, en daar ben ik fier op. Ik ben niet ingestort, en ik heb mijn hoogtevrees getrotseerd. Ik besef nu nog meer dat er meer kracht in mezelf schuilt dan ik ooit kon vermoeden. Deze ervaring neemt niemand mij nog af. Ik ben ook ontzettend trots op Heidi en K. We verlegden samen onze grenzen, waren mentaal sterk, en bereikten daardoor wat we wilden bereiken. En ik ben mijn wederhelft ongelooflijk dankbaar omdat hij er voor mij was tijdens die zware momenten.
Voor mezelf heb ik beslist dat ik nog heel veel plannen en dromen heb voor de toekomst, maar dit doe ik echt NOOIT meer!