Mijn eerste target op mijn fifty hair shades of grey to-do lijst meldde zich ongegeneerd aan een paar weken voor ons vertrek op wintervakantie. Mijn wederhelft vroeg mij plagend of hij ski-lessen voor mij mocht boeken, en ik zei stoutmoedig 'ja'. Nu moet je weten dat ik het meer dan 20 jaar geleden al eens probeerde...skiën bedoel ik. Maar mijn demon speelde mij toen dusdanig parten, dat ik er na een paar dagen de brui aan gaf. Het monster heet : Hoogtevrees!
Ik ben echt wel sportief aangelegd, en mijn fysiek is verre van abominabel, maar als ik 'de dieperik' zie, verander ik plotsklaps in een bange wezel die kreunend en steunend houvast zoekt aan alles wat vast zit aan de grond. Zodoende was ik diegene die, voorzien van een rugzak vol proviand en fototoestel in de aanslag, mijn snowboarders en skistertje telkens weer gade sloeg vanaf de zijlijn, terwijl zij de hele dag sneeuwpret beleefden. Maar dit keer zou het anders zijn..
Dag 1
Mijn schoenen aandoen en mijn latten vastbinden..dat kende ik nog. En, oh ja, ik wist nog perfect hoe ik moest stoppen (voor die afgronden, weet je wel..). Verder was alles één zwart gat. Ik kreeg privéles van een jonge Engelse gast, die gelukkig ongelooflijk geduldig met mij was. Mijn 11-jarige dochter liet zich ook verre van onbetuigd, door mij vanaf dag 1 bij te staan en de lessen mee te volgen. Na een half uur op de latten was er al die allesoverheersende pijn in mijn onderbenen (door de skilaarzen, bleek later) en ook het draaien wilde maar niet lukken. Ik was zooo blij dat de les voorbij was! Toen een skiërtje mij in een razendsnel tempo voorbij zoefde - de kruimel kon amper de pampers ontgroeid zijn- liet ik mij ontvallen : "Ik wou dat ik nog een kind was". Mijn dochter repliceerde "Wel, mama, vandaag mag jij mijn kindje zijn. Kom maar mee". Ze droeg mij op om te vliegen en zette haar woorden kracht bij door haar stokken open te spreiden als vleugels terwijl ze draaide. Ik dacht : "What the heck. Ze kennen mij hier toch niet", en deed haar na. Opeens kon ik draaien! En nog wel in de richting die ik zelf wou! Dag 1 zat erop.
Dag 2
Wat was ik er graag vanonder gemuisd! Ik bleef helse pijnen hebben daar waar mijn laarzen mijn benen omknelden. En nu we de skilift naar boven namen, moest ik ook terug naar beneden! Een huivering liep langs mijn rug, telkens ik naar onder keek, en mijn hart ging als een razende tekeer. Maar er was ook die stem in mijn hoofd die me keer op keer weer aanmaande "Niet naar beneden kijken. Bocht per bocht". Weer was ik blij dat de les voorbij was. In de namiddag oefende ik verder met mijn dochter en op een bepaald moment belandde ik naast de piste. Ik vergat gewoon te vliegen, denk ik. ;-) Ik voelde een pijnscheut in mijn linker knie en pols, maar ik schonk er weinig aandacht aan, en we gingen door.
Dag 3
Die morgen voelde ik het meteen. Mijn knie zou het laten afweten als ik niet ingreep. Ik zou vandaag mijn laatste les krijgen, en ook al leek de après-ski hut nog zo aanlokkelijk, dit wou ik echt afmaken. Dus nam ik een wonderpil en zwachtelde mijn knie in en na een stevig ontbijt vertrokken we weer richting piste. De pijn in mijn onderbenen bleef wonderwel uit, en kwam het door de bemoedigende woorden van Georges, of door het feit dat ik er meer vertrouwen in had, maar ook het skiën leek opeens veel simpeler. Na de les namen we meteen weer de lift naar boven. Heel de namiddag deden we ons parcours : naar boven, ritje door het bos, kleine piste naar beneden, daar terug naar boven, wandelpad door het bos, en het laagste deel van de grote piste terug naar onder. We hadden er echt plezier in. Tegen de avond kwam ik mijn wederhelft tegen, die mij meteen vroeg of ik al de grote piste genomen had. Neen dus.. Het was onze laatste dag. Als ik dit wilde, moest het nu gaan gebeuren.
We gingen helemaal naar boven, mijn dochter en ik. Mijn hart klopte in mijn keel. Zou ik het durven..? Ik keek naar de figuurtjes in het dal en haalde diep adem. Mijn dochter knikte me bemoedigend toe, gaf me nog een paar instructies, en vertrok. "Bocht per bocht", zei de stem in mijn hoofd toen ik haar volgde. De kou striemde mijn wangen en de figuurtjes werden almaar groter. Ik concentreerde mij op mijn benen : up, down, up, down.. En ineens was ik beneden.
IK VLOOG!
Een ongelooflijk gevoel maakte zich van mij meester. Wat was ik blij dat ik had doorgezet!
In de krokusvakantie gaan we terug. Een beetje gaan finetunen. ;-)
Darline
Ik ben echt wel sportief aangelegd, en mijn fysiek is verre van abominabel, maar als ik 'de dieperik' zie, verander ik plotsklaps in een bange wezel die kreunend en steunend houvast zoekt aan alles wat vast zit aan de grond. Zodoende was ik diegene die, voorzien van een rugzak vol proviand en fototoestel in de aanslag, mijn snowboarders en skistertje telkens weer gade sloeg vanaf de zijlijn, terwijl zij de hele dag sneeuwpret beleefden. Maar dit keer zou het anders zijn..
Dag 1
Mijn schoenen aandoen en mijn latten vastbinden..dat kende ik nog. En, oh ja, ik wist nog perfect hoe ik moest stoppen (voor die afgronden, weet je wel..). Verder was alles één zwart gat. Ik kreeg privéles van een jonge Engelse gast, die gelukkig ongelooflijk geduldig met mij was. Mijn 11-jarige dochter liet zich ook verre van onbetuigd, door mij vanaf dag 1 bij te staan en de lessen mee te volgen. Na een half uur op de latten was er al die allesoverheersende pijn in mijn onderbenen (door de skilaarzen, bleek later) en ook het draaien wilde maar niet lukken. Ik was zooo blij dat de les voorbij was! Toen een skiërtje mij in een razendsnel tempo voorbij zoefde - de kruimel kon amper de pampers ontgroeid zijn- liet ik mij ontvallen : "Ik wou dat ik nog een kind was". Mijn dochter repliceerde "Wel, mama, vandaag mag jij mijn kindje zijn. Kom maar mee". Ze droeg mij op om te vliegen en zette haar woorden kracht bij door haar stokken open te spreiden als vleugels terwijl ze draaide. Ik dacht : "What the heck. Ze kennen mij hier toch niet", en deed haar na. Opeens kon ik draaien! En nog wel in de richting die ik zelf wou! Dag 1 zat erop.
Dag 2
Wat was ik er graag vanonder gemuisd! Ik bleef helse pijnen hebben daar waar mijn laarzen mijn benen omknelden. En nu we de skilift naar boven namen, moest ik ook terug naar beneden! Een huivering liep langs mijn rug, telkens ik naar onder keek, en mijn hart ging als een razende tekeer. Maar er was ook die stem in mijn hoofd die me keer op keer weer aanmaande "Niet naar beneden kijken. Bocht per bocht". Weer was ik blij dat de les voorbij was. In de namiddag oefende ik verder met mijn dochter en op een bepaald moment belandde ik naast de piste. Ik vergat gewoon te vliegen, denk ik. ;-) Ik voelde een pijnscheut in mijn linker knie en pols, maar ik schonk er weinig aandacht aan, en we gingen door.
Dag 3
Die morgen voelde ik het meteen. Mijn knie zou het laten afweten als ik niet ingreep. Ik zou vandaag mijn laatste les krijgen, en ook al leek de après-ski hut nog zo aanlokkelijk, dit wou ik echt afmaken. Dus nam ik een wonderpil en zwachtelde mijn knie in en na een stevig ontbijt vertrokken we weer richting piste. De pijn in mijn onderbenen bleef wonderwel uit, en kwam het door de bemoedigende woorden van Georges, of door het feit dat ik er meer vertrouwen in had, maar ook het skiën leek opeens veel simpeler. Na de les namen we meteen weer de lift naar boven. Heel de namiddag deden we ons parcours : naar boven, ritje door het bos, kleine piste naar beneden, daar terug naar boven, wandelpad door het bos, en het laagste deel van de grote piste terug naar onder. We hadden er echt plezier in. Tegen de avond kwam ik mijn wederhelft tegen, die mij meteen vroeg of ik al de grote piste genomen had. Neen dus.. Het was onze laatste dag. Als ik dit wilde, moest het nu gaan gebeuren.
We gingen helemaal naar boven, mijn dochter en ik. Mijn hart klopte in mijn keel. Zou ik het durven..? Ik keek naar de figuurtjes in het dal en haalde diep adem. Mijn dochter knikte me bemoedigend toe, gaf me nog een paar instructies, en vertrok. "Bocht per bocht", zei de stem in mijn hoofd toen ik haar volgde. De kou striemde mijn wangen en de figuurtjes werden almaar groter. Ik concentreerde mij op mijn benen : up, down, up, down.. En ineens was ik beneden.
IK VLOOG!
Een ongelooflijk gevoel maakte zich van mij meester. Wat was ik blij dat ik had doorgezet!
In de krokusvakantie gaan we terug. Een beetje gaan finetunen. ;-)
Darline
No comments:
Post a Comment