De magische Kilimanjaro - een onvergetelijke reis... (Darline)

Zaterdag 20 september 2014

Vanmorgen om 4 uur opgestaan om nog een laatste keer mijn bagage te controleren. Om 5 uur vertrek ik richting Zaventem, vergezeld van mijn wederhelft, mijn twee jongsten en mijn schoonma. Heidi zit mij al op te wachten bij Starbucks, samen met haar aanhang. We checken in, en na de obligate foto-met-vlag nemen we afscheid van onze achterban. Mijn zoontje heeft het zichtbaar moeilijk en blijft me maar knuffelen. Ook mijn dochter vraagt nog een extra knuffel, en zelfs mijn stoere wederhelft staat er wat aangeslagen bij.
De eerste keer dat ik de kids zolang zal achterlaten. De eerste keer dat ik helemaal alleen op reis ga.. Gelukkig gaat Heidi met me mee.

Om kwart na 8 stijgen we op, en na een tussenstop op Schiphol landen we om 20 uur plaatselijke tijd op Kilimanjaro Airport, waar we worden opgewacht door onze Amerikaanse mountain guide Shaun. We kunnen het meteen goed vinden met de plaatselijke bevolking die opvallend vriendelijk is. Na een rit van ongeveer één uur over hobbelige Tanzaniaanse wegen, komen we aan in het Springlands Hotel in Moshi, ons verblijf voor 1 nacht. Shaun heeft alles goed geregeld, en we kunnen meteen inchecken. Hij neemt samen met ons nog een keer onze uitrusting door, en nadat we alles hebben ingepakt en afgewogen (maximum 15 kg!), kruipen we kort na middernacht moe maar opgewonden, en reikhalzend uitkijkend naar morgen, in bed. Ik kan de slaap niet vatten, en toch voel ik mij rustig en relaxed.

Zondag 21 september 2014

We staan op om half 6, nemen een douche en checken nog een laatste keer onze dag-rugzak. We hebben om 7 uur afgesproken met de rest van onze groep, om samen buiten te ontbijten. De trend voor de volgende dagen wordt meteen gezet. Zowel 's morgens als 's avonds zullen we tijdens de tafelmomenten door Shaun worden gecontroleerd op hartslag en zuurstofgehalte in ons bloed. Die waarden zal hij telkens in zijn boekje noteren, zodat hij ons nauwgezet kan opvolgen. Hij geeft ons heel veel uitleg over het verloop van de dag, en geen vraag is hem teveel. We nemen nu ook op zijn aanraden sinds gisteravond Diamox, een geneesmiddel dat ons moet helpen tegen hoogteziekte. De nevenverschijnselen zijn tintelende handen en voeten, iets wat zowel Heidi en ik meteen gewaar worden, maar dat nemen we er dan maar bij.

Om 9 uur vertrekken we opnieuw hotsend en botsend, maar nu naar de Kilimanjaro inschrijvingspost. Daar eten we 'polé polé', op 't gemakske dus, ons lunchpakket, want zelfs naar Afrikaanse normen, duurt het inchecken er erg lang. Hoe de dragers, de berggidsen en de begeleiders alles geregeld krijgen gaat ons petje te boven. Als mieren zie je ze door elkaar op en af lopen, zeulend met bagage, rugzakken, tenten, kookgerief, eten, en ja, zelfs wc's, maar alles blijkt naderhand te kloppen als een bus, en dat zal ons gedurende onze hele reis blijven verbazen. Nadat alles nog een laatste keer is gewogen, vertrekken we opnieuw met de jeep , maar nu naar de ingang voor de beklimming van de Lemosho Route -  http://lemosho.com/ .  De zenuwen gieren door mijn keel, en ik voel me heel onzeker over het slagen van mijn missie.. Ik merk aan Heidi dat ze ook niet echt op haar gemak is.

Eén gids gaat voorop, de groep volgt, en de gelederen worden gesloten door Shaun en Johnny, onze Tanzaniaanse hoofdgids. Alhoewel het tempo tergend traag is, ben ik het eerste half uur buiten adem. Intussen worden we constant voorbij gestoken door razendsnelle porters, ons vrolijk 'jambo' toeroepend, terwijl er een last van om en bij de 25 kg op hun hoofd of rug balanceert. Rond 2 uur bereiken we Forest Camp (2829m). De tenten staan al opgesteld, en even later wordt ons heerlijk verse popcorn met thee geserveerd. Ik besluit om even te gaan liggen. Hoogte, of spanning...Ik weet het niet, maar mijn hart slaat op hol en ik krijg mijn ademhaling niet tot rust. Een uurtje later gaat het gelukkig beter. Om 6 uur krijgen we ons avondmaal geserveerd : pikante groene bonensoep, een broodje met banaan en een soort dressing, kip met pasta, bonen, erwten, wortels, avocado en snijbiet. Als dit het soort mountainfood wordt voor de rest van onze expeditie, hoor je ons niet klagen!  Om 7 uur installeren we ons in onze slaapzak, want het is intussen al donker, en tegen 8 uur vallen we allebei als een blok in slaap. We worden pas de volgende morgen om 6 uur wakker. Zalig!

Maandag 22/9/2014

Om kwart na 6 loopt onze wekker af, en om 6u30 brengen ze ons een klein kommetje water, zodat we ons kunnen wassen. Tegen die tijd hebben wij ons hele hebben en houden al ingepakt in de rugzak voor de porter, en om 7 uur stipt wordt ons een heerlijk ontbijt voorgeschoteld van havermoutpap, geroosterd brood en gebakken ei. Ditzelfde scenario zal zich de komende dagen elke morgen voltrekken, doorspekt van gegiechel, dwaze opmerkingen en heel veel ge-socialize. We leren iedereen beter kennen, en elke keer we ons hoofd buiten onze tent durven steken, is er wel iemand die een praatje met ons wil maken. De Tanzaniaanse warmte en openhartigheid van de mensen overvalt ons een beetje. Wat een verschil met ons koele kikkerlandje..

Het eerste deel van onze dagtocht trekken we door de prachtige regenwouden die de voet van de Kilimanjaro bedekken. Er zitten heftige stukken klimwerk in, maar het tempo wordt bewust laag gehouden, zodat we kunnen wennen aan de steeds groter wordende hoogte. Heidi en ik genieten met volle teugen van de weidse, steeds veranderende natuur rondom ons. Tegen de tijd dat we Shira-camp 1 (3505m) bereiken, is het panorama veranderd in een landschap van vetplanten, cactussen en andere lage beplanting. We zijn de boomgrens voorbij..
Het is een vrij korte hike geworden, maar dat kan geen kwaad, en tegen 8 uur kruipen we weer doodop in ons bed. 's Nachts vriest het, en Heidi en ik besluiten om ons 's morgens niet te wassen. Véél te koud...Brrrr

Dinsdag 23/9/2014

Vandaag staat er een tocht van amper 2 uur op onze planning, en daarom beslist onze gids Shaun om een omweg te maken via Shira Cathedral (3869m).

Naar intussen dagelijkse gewoonte krijgen we weer een rijkelijk lekker ontbijt voorgeschoteld, en tegen half 8 kunnen we onze tocht verder zetten. 'We' is een groep bestaande uit 5 trekkers, zijnde Heidi en ik, en nog 3 Amerikanen : een 61-jarige krasse dame, haar zoon, een ironman, en haar schoondochter, en onze 3 gidsen natuurlijk. We kunnen het goed met elkaar vinden, en we zijn attent en zorgzaam voor elkaar, wat mij en waarschijnlijk ook de anderen, een geruststellend gevoel geeft.. Het landschap wordt nu meer woestijnachtig. Heidi en ik vallen van de ene verbazing in de andere. Wat een onwaarschijnlijk prachtig land is Tanzania!

De beklimming naar Shira Cathedral is stijl en vrij technisch. Even twijfelt Heidi eraan om verder te gaan en haar krachten te sparen voor later, maar we zijn er bijna, en het overweldigend uitzicht boven maakt de stevige beklimming méér dan goed! De afdaling valt al bij al goed mee (of zijn wij het, die intussen 'iets meer' gewoon worden..), en tegen 2 uur zijn we op Shira Camp 2 (3900m). Weer staan onze, voor ons intussen herkenbare, tentjes ons op te wachten, en even later krijgen we frietjes (hoe deden ze dat ?!?!), groenten en gebakken kip geserveerd. Heidi en ik zoeken een plekje om het thuisfront op te bellen. Niet moeilijk om te vinden eigenlijk : het hoogste punt uit de omgeving waar porters en gidsen samentroepen met hun gsm in de aanslag! Na een uur krijg ik eindelijk mijn wederhelft aan de lijn. Na het versturen van berichtjes naar iedereen die mij lief is, voel ik mij alsof ik de hele wereld aan kan. Ook Heidi's ogen stralen, als ze haar grote en kleine man even heeft gehoord. Het thuisfront heeft ons allebei een boost gegeven, en met een superfijn gevoel kruipen we 's avonds tegen 8 uur weer ons nestje in..met dikke trui, muts en wanten. De vrieskou zal ons niet klein krijgen!

Woensdag 24/9/2014

Intussen hebben we onze 'inpaktechniek' tijdens het ochtendritueel 'gefinetuned', wat zoveel betekent als : alles in onze grote zak kippen, en afwerken (zoals de kers op de taart, zeg maar) met ons slaappakket, en aanstampen met de rechtervoet indien nodig. ;-) Maar koud is het zeker, als je 's morgens vroeg je slaapzak uit moet. Als de zon zich net na het ontbijt laat zien, en alles stilaan begint op te warmen, krijgen we er weer zin in en om 8 uur vertrekken we voor de zware dag die vandaag zal worden. We trekken naar hoger gebied om verder te kunnen acclimatiseren. In de namiddag dalen we terug af om de nacht door te brengen op quasi dezelfde hoogte als afgelopen nacht.

Het landschap blijft adembenemend mooi, en door een gure wind  maar met een niet aflatend zonnetje, ploegen we ons door de weidse natuur. Na een tijd begin ik last te krijgen van hevige hoofdpijn, en ook mijn maag is van slag. Tegen de middag bereiken we het machtige Lava Tower (4637m), waar we het middagmaal nuttigen. Onze ploeg heeft er nog voor onze komst een mooi plaatsje weten te bemachtigen voor de keukentent en onze mess. Onder lichte dwang van een bezorgde vriendin, verplicht ik mezelf om te eten, maar ik voel me belabberd.

In de namiddag komt de mist heel fel opzetten, wat ervoor zorgt dat we ons in een bijna surrealistisch filmdecor wanen. Ook nu weer blijft de omgeving ons verbazen, en wandelen we tussen cactussen in een soort van woestijn, waar je dan ineens, als in een oase, een klaterende waterval of beek ontdekt. Op een bepaald moment beslissen we onze regenkledij aan te trekken, en tegen 4 uur bereiken we Barranco Camp (3976m). Ik ben moe en ik verga van de koppijn. Ik ben zo bang dat dit het einde van mijn avontuur wordt, en neem een paar pijnstillers voor ik ga liggen. Ik zie de bezorgdheid in Heidi's ogen. Ze laat me rusten terwijl ze met de rest van de groep thee met popcorn gaat nuttigen. Na een uurtje ademhalingsoefeningen begint het gelukkig iets beter te gaan. Shaun verzekert mij dat dit normaal is. Heidi zegt niet veel, maar ze weet mij tot rust te brengen in alles wat ze zegt en doet. Wat een gelukzak ben ik met haar als compaan. We voelen elkaar perfect aan, alsof we mekaar al jaren kennen en dezelfde tent delen. Ik kon me werkelijk geen betere metgezel voorstellen.. (ook al snurkt ze soms een beetje ;-) )

Weer een stukje dichter bij ons doel gekomen zoeken we tegen 8 uur allebei doodop ons bedje op.

Donderdag 25/9/2014

We hebben de nacht doorgebracht net naast Barranco Wall, en die moeten we nu voorbij. Ik ben zenuwachtig. Zal dit wel lukken...? Heidi voelt zo ongeveer hetzelfde, maar we zijn vastbesloten om ons niet te laten kennen. De Barranco Wall is wat het woord zelf zegt : een muur waar je tegenaan moet klimmen. De beklimming is van een technisch niveau en op zijn zachts uitgedrukt pittig te noemen, maar 2 uur later staan we boven : apetrots op onze prestatie. Ik val Heidi in de armen en moet huilen.

 We bevinden ons boven de wolken, en als ik in de verte het topje van Mount Meru zie denk ik bij mezelf : "Ik ben nu zover. Dit laat ik echt niet meer schieten". Vanaf dat moment heb ik er het volste vertrouwen in dat ik die laatste nacht mee zal klimmen. Of ik de top zal halen weet ik niet, maar ik zal ervoor gaan, en hoe!

We zetten onze tocht verder in het wonderlijke landschap. Het wordt een intense wandeling van een paar uur, met krachtige beklimmingen en steile afdalingen. Ik glijd uit en haal mijn elleboog open, waarop Heidi vindt dat we toch een paar strijd-littekens moeten hebben, willen we de moeilijkheidsgraad van onze expeditie verkocht krijgen. We merken nu ook dat onze benen vol blauwe plekken zitten, dus dat komt alvast goed!

Tegen 1 uur arriveren we bij Karanga Camp (4033m). We sluiten onze dag af met de meest perfecte sterrenhemel die ik ooit mocht aanschouwen. We worden er allebei stil van..

Vrijdag 26/9/2014

Vandaag staat een korte maar steile hike op het programma. We vertrekken om 8 uur en rond 1 uur zijn we op ons laatste kamp voor de summit : Barafu Camp (4673 m). We worden wat onrustig.Vanavond om 11 uur vertrekken we voor de finale beklimming.. In de namiddag blijft iedereen in zijn tent om uit te rusten. We krijgen de opdracht van Shaun om 'mellow' te zijn. Onze Amerikaanse ironman heeft het erg moeilijk. Hij heeft een zware verkoudheid en koorts vanwege de hoogte. Hopelijk kan en mag hij straks mee met ons.. Ik slaag erin om een paar uurtjes te slapen, maar na het avondeten lukt het mij niet meer. Ik rust en lees verder in mijn boek. Ik probeer rustig te blijven, maar mijn zenuwen staan gespannen als snaren. Bij de controle van ons zuurstofgehalte blijken Heidi en ik de besten van de klas te zijn met 93 en 90 procent.

SUMMIT !

Om 11 uur 's avonds stipt staan we klaar voor de finale beklimming. Ik heb 4 broeken aan en 7 laagjes op mijn lijf, in de hoop geen kou te lijden. Het is onwaarschijnlijk koud bij een ijzige vrieswind van zeker -15 graden.  We drinken thee en stoppen handverwarmers in onze handschoenen. Ik besluit om maar 1 paar kousen aan te trekken en mijn lichte hiking boots te dragen. Ze zaten de laatste dagen immers perfect, en de sokken zijn superdik. Later zal blijken dat ik de juiste keuze maakte. De meesten onder ons hadden koude handen of voeten, maar ik niet.

Ik ben er klaar voor. Dikke muts, kap van mijn fleece erover, kap van mijn donsjas er nog eens over EN kap van mijn waterdichte jas over alles heen. En nu het hoofd koel houden! Moet lukken ;-) We zetten onze hoofdlampen op, doen onze rugzak om, pakken onze wandelstokken en vertrekken. Ik ben bang. Ik hou niet van de donkere nacht...Vooral niet als ik bergen moet beklimmen met om de haverklap een afgrond links of rechts van mij. 'Het beest', mijn hoogtevrees, denkt hier efkes de regels te bepalen. Weg jij!

Nico, één van onze gidsen, stapt voorop, en wij volgen hem in slangvorm. Hij zingt constant Tanzaniaanse liederen op zachte toon. Het lijkt bijna een bedevaart, en zijn stem werkt rustgevend op mij. Het tempo ligt laag, héél laag, maar dat is ook nodig, want bij elke stap raakt je nu buiten adem. Hoe hoger we komen, hoe ijler de lucht wordt, en hoe lager het zuurstofgehalte in de lucht. Ik voel dat de hoogteziekte mij beet heeft. Ik word misselijk en draaierig. Even later merk ik dat ook Heidi het te pakken heeft. Ze moet gaan zitten omdat ze bang is dat ze van haar stokje zal gaan. Shaun geeft haar bruikbare instructies, zodat ze haar ademhaling weer onder controle krijgt, en ze mag haar rugzak aan één van de gidsen afgeven. De beklimming is zwaar. We lopen over rotsen en nu en dan zie ik in de lichtbundel van mijn lamp steile afgronden opduiken. Ik focus mij op Heidi's voeten en ben dubbel geconcentreerd. Hier wil ik niet vanaf donderen.We stoppen weinig, maar als we een break houden moet het snel gaan wegens de vrieskou. Zodra je stilstaat koelt je lijf af, en bestaat de kans voor bevriezing. We krijgen de raad om regelmatig onze neus, tenen en vingers te bewegen, om nare verrassingen tegen te gaan. Ik wil van mijn camelbag drinken, maar merk dat die intussen is bevroren. Dorst! Ik ben kotsmisselijk, maar ik wil zo graag naar Uhuru Peak en blijf stappen..voetje voor voetje. Ook Heidi is vastbesloten om door te gaan. Ik zie ze nu en dan zwalpen, en ik voel dat ik ook niet al te vast op mijn benen sta, maar we gaan door... Urenlang.. Als ik even naar boven of naar onder kijk, zie ik alleen een pikdonkere nacht waardoor rijtjes lichtjes zich gezapig een weg naar boven banen. Ondanks alle pijn en ellende, heeft deze nacht iets magisch, samen met het gezang van Nico. Intussen is iedereen in de groep geveld, maar we blijven er met z'n allen voor gaan zonder klagen of zeuren.
Eindelijk zien we een klein streepje licht aan de einder verschijnen. De morgen nadert.. Het geeft ons hoop om verder te gaan. Het streepje wordt groter en groter, en ineens verschijnt er een prachtige oranje bol boven de wolken. De mooiste zonsopgang die ik ooit zag, maar we nemen bijna geen foto's : te koud om onze handschoenen uit te doen en te uitgeput om onze camera boven te halen.

We bereiken Stella Point op 5739m, en we weten dat het nu nog anderhalf uur stappen is naar de top. Ik ben op, totaal op. Ik voel hoe de wereld langzaam rond mij begint te draaien en hoe misselijk ik ben. Ik vrees dat ik van mijn stokje zal gaan en ga zitten. Mijn lijf schreeuwt om zuurstof en ik hap naar adem. Shaun gebiedt mij om diep in te halen en met een stoot uit te ademen. Na een paar minuten heb ik het weer onder controle. Onze gids John K. neemt mijn rugzak over, zegt rustig : "Walk behind me", en gaat me voorop, stapjes van amper 30 cm nemend. Ik volg hem gedwee. Blij dat hij er is voor mij.

In de verte zie ik het alom bekende bord en ik begin te huilen, maar mijn lijf roept mij meteen tot de orde, want wenen, stappen en je ademhaling onder controle houden is onmogelijk op deze hoogte. "Nog even.." houd ik mezelf voor. Nog even... Heidi stapt intussen naast mij, en op deze manier leggen we de laatste meters af, zij aan zij. Als we eindelijk op het hoogste punt van Afrika staan, is de ontlading enorm, en vallen we mekaar snikkend in de armen. We hebben het gehaald! We stralen allebei en weten met ons geluk geen blijf. Onze vlag wordt boven gehaald en Shaun neemt foto's van ons, heldinnen van het moment. We genieten van het onwaarschijnlijke uitzicht : de kraters, de gletsjers... Ik zou er uren hebben naar gekeken, ware het niet dat we nu snel moeten afdalen, terug naar zuurstofrijke lucht.

Iedereen van de groep heeft het gehaald en dat maakt de euforie nog groter. Wat super dat we niemand moesten achter laten! Een prachtprestatie als je bedenkt dat nog geen 60 procent van de klimmers er daadwerkelijk in slaagt om Uhuru Peak te bereiken. Onze 61-jarige Amerikaanse kan de afdaling echter niet meer aan. Haar benen trillen en ze kan de schokken niet meer opvangen. Twee van onze gidsen nemen de kranige tante tussen hen in en skiën als het ware over het grint razendsnel naar beneden. In geen tijd zijn ze uit ons gezichtsveld verdwenen. Wij stappen doodop op ons eigen tempo verder. Als we 2 uur later bij de rotspartij aankomen, waar we de vorige nacht gestart zijn, slik ik even. Al goed dat het donker was, en ik niet ten volle kon zien waar we overheen klauterden. Brrrr.... Als we terug aankomen op Barafu Camp, zijgen we neer op onze matras, totaal uitgeput. We krijgen een uurtje de tijd om uit te rusten. Daarna wordt het inpakken en wegwezen naar het volgende, lager gelegen kamp. Als we om 4 uur in de namiddag aankomen op Millennium Camp (3810 m) zijn we 16 uren bezig geweest met klimmen en dalen en hebben we 38 uur lang geen slaap gehad. Om 8 uur rollen we totaal van de wereld, maar overgelukkig ons bed in. Het wordt onze laatste nacht in Villa Kili, ons Kilimanjaro tentje..

Zondag 28/9/2014

Om 5 uur staan we op, verrassend gerecupereerd van de voorbije inspanningen, pakken onze spullen bijeen en ontbijten. Tegen 6 uur vertrekken we voor onze laatste afdaling. We verlangen nu echt naar een warme douche, en rust..heel veel rust, maar eerst moeten we nog zo'n 15 km bergaf stappen. Nico zet er stevig de pas in. Van polé polé is er geen enkele sprake meer. We vliegen als het ware naar beneden. Intussen beginnen we het klappen van de zweep goed te kennen en weten we waar we razendsnel onze voeten moeten zetten, zonder op onze kont of ons gezicht te vallen. De laatste 2 uur stappen we weer door het prachtige woud dat de Kilimanjaro omringt en is de afdaling veel minder steil, maar mijn knieën zijn het stilaan aan het begeven. De spanning valt weg, we hebben het gehaald. We mogen trots zijn op onszelf. Heel mijn lijf begint nu pijn te doen. We zijn een week lang diep gegaan. Héél diep... In de verte zie ik Mweka Gate..

Deze prachtige expeditie, mijn droom waarvan ik ooit dacht dat die nooit werkelijkheid zou worden, kon ik alleen maar waarmaken dankzij de persoon die gek genoeg was om mij te willen vergezellen, en dat is Heidi. Asante sana Heidi, xxx

Magic, ... a snapshot of an amazing journey... (Heidi)

On the fifth day, as I stumbled out of the dinner tent in the evening, my eyes looked up to the sky. Time stood still... with the shadow of Kibo looming behind me in the dark... I witnessed the most amazing starry sky I’ve ever seen.
And as I looked on in awe at the Milky Way and all these stars, I understood that Kilimanjaro had just cast its last part of its spell over me and I completely surrendered to its magic.

It had been coming for a long time;  making my way through the lush, green jungle; looking over the hilly landscapes that reminded me of Slovenia; climbing cathedral point and finding myself above a carpet of cotton wool clouds; climbing Barranco wall... it all had been a build up to that starry sky.

From that moment on, my eyes were constantly searching for those snow capped peaks and so it was that I found myself at summit camp, hidden in my sleeping bag, quietly listening to music before we would head out at midnight to Uhuru Peak.

It was a very cold night with a clear sky but as magical as Kibo was, it was treacherous at the same time; demanding my full concentration on the feet in front of me and the little circle of light cast by my headlamp. The few times I glanced aside, I was quickly drawn back to the feet in front of me.

And so I walked behind our guide Nico, who was softly singing in Swahili creating a calm atmosphere.  At 5300 meters I was overcome by sudden nausea. I heard Darline say; Sit down, from that I understood she too had glanced aside J I did sit down... deep breaths and I felt someone lifting my pack of my back. I felt better quite quickly and we continued up to Stella point. Lights dancing in front of us and behind us snaking their way up to the top.

The higher we went, the harder it became but I remained very calm and focused on my breathing. As the horizon started to color pink and orange, I knew the sun was coming and I witnessed the most amazing sunrise but my fingers were so numb I could not take any pictures.

Stella point was in view but the progress was slow, we could only take a few steps at the time before we had to rest. I also knew from thereon it was still one and a half hour to Uhuru peak, I was well prepared mentally. Incidentally Stella point is where many people give up, it is such a steep climb to get there and so little air that when you realise you still have so far to go, you have to dig very deep to overcome that point.

But nothing was going to keep us from reaching Uhuru peak, not nausea, not lack of oxygen, only being told we can’t continue for health reasons but that didn’t happen. Slowly, pole, pole we got  closer and closer to Uhuru peak, my eyes welled up but crying and walking at such high altitude did not go well together. So I told myself to man up and hold it together till we got there, when I put my head on Darline’s shoulder and cried.

As I sat down on a rock, in my dust ridden clothes, with my broken fingernails, unwashed hair and chapped lips I felt as pure as ever as I gazed at the perfection around me.

Today as I was driving along the highway, I found myself looking for those snow capped peaks and with a smile I remembered that starry night...
 I kept a very detailed diary of the entire trip but I wanted to try and convey a little bit of the magic we experienced. To those who are thinking of going there, don’t hesitate. Live your dreams.

I dedicate this post to Darline, who shared a very intimate journey with me and was the perfect companion. It was as if we were Ying and Yang in perfect unison. I am sure that Kilimanjaro’s magic will stay with me forever.

Always expect the unexpected, the Triglav story.. (Darline)

Heidi's African party was schitterend geweest : heerlijke Keniaanse schotels, nieuwe mensen leren kennen, vertellen over onze Kili-plannen...en een Afrikaanse dans-workshop op de exotische tonen van djembé muziek. De dag was zo om en bij het afscheid nemen zei mijn klimmaatje :"In augustus plannen we een weekend Slovenië voor een bergwandeling op meer dan 2000 m. Zin om mee te gaan?". Ik wist dat ze waren uitgenodigd door Sloveense vrienden en bleef daarom een beetje op de vlakte, maar toen ze mij een paar dagen later via mail weer dezelfde vraag stelde, kon ik het niet meer houden. JA! Data en vluchten werden vastgelegd, en dat was het dan.

Een paar dagen voor vertrek mailde Heidi mij terloops dat we de Triglav zouden beklimmen, de hoogste berg van Slovenië. Ik googelde wat en las enkele nogal pittige verhalen, maar Heidi verzekerde mij dat het allemaal meeviel en dat het pas bij de laatste meters wat lastig kon worden. "Ok" dacht ik, de internet-foto's en de knoop in mijn maag negerend. Ik hield mezelf voor dat het een goeie training zou zijn, en dat ik zou stoppen indien 'het beest', mijn hoogtevrees, mij teveel parten zou spelen.

Woensdagavond 6 augustus 

werden we door K. en M., de vrienden van Heidi en haar man, opgewacht op de luchthaven van Ljubljana, meteen het startsein van een heerlijke kennismaking met Slovenië en de vriendelijke bevolking. We hadden het koppel ooit een keer ontmoet, maar dat ze zoveel inspanning voor ons zouden doen, hadden we niet verwacht. Wat een schatten van mensen! M. werkt bij het leger en is in zijn vrije tijd berggids en K., zijn vrouw, bleek een 'tatergat' van't bovenste knoopsgat, die ons met haar pittige commentaren dikwijls in lachen deed uitbarsten. De toon voor een fijne vakantie was meteen gezet.

Vrijdagmorgen 8 augustus

De avond voor onze tocht gaf onze toekomstige berggids ons nog les in het maken van onze beveiligingsgordel, wat, eerlijk is eerlijk, compleet aan mij voorbij ging wegens lomp en onhandig, terwijl Heidi er meteen mee weg was. Haar lange ranke vingers leken wel slangen met dat touw, en in geen tijd had ze de klus geklaard. Plantrekker als ik ben had ik ook als snel een oplossing : M. zou het wel voor mij doen ;-) Ik was er op dat moment overigens ook van overtuigd dat we dat ding toch niet nodig zouden hebben.

Nog voor 6 uur in de morgen stonden we allemaal bepakt en bezakt aan de voet van 'onze' berg : onze gids M., zijn vrouw K., Heidi, mijn wederhelft en ik.

De sfeer zat meteen goed, en je voelde dat iedereen gemotiveerd aan de tocht begon. De eerste uren waren ronduit heerlijk. De zon kwam op en het werd stilaan warmer. We stapten geruime tijd door een sprookjesachtig landschap van bossen en wilde bloemen,  en alhoewel het pad steeds steiler en smaller werd, wist ik mijn hoogtevrees goed onder controle te houden. Ik zag de blos op Heidi's wangen, en de twinkel in haar ogen. Ook met haar ging het meer dan goed. Mijn wederhelft ontpopte zich intussen tot persfotograaf, en liep constant met het fototoestel in aanslag. Elke keer weer als we een bergkam waren gepasseerd en in de verte een top zagen, vroegen we onze berggids of dit nu de Triglav was. Hij bleef zich echter nog heel lang voor ons verbergen, in die mate zelfs dat mijn man begon te twijfelen aan zijn bestaan.

Stilaan werd het landschap grilliger. We bereikten de boomgrens, en het groen begon plaats te maken voor rotsen. Toen we de eerste 'via ferrata' ofte 'klettersteig' (nu is het jullie beurt om te googelen :-) ) te verwerken kregen, wist ik : "Nu wordt het menens". We kregen er nu regelmatig in onze maag gespitst en toen we eindelijk de eerste berghut bereikten, zaten we allemaal vol adrenaline omdat we ons zo hadden geconcentreerd.

Na een korte pauze zetten we onze tocht verder, en ondanks het serieuze werk, werd er nog veel gelachen en kon je ons van ver horen afkomen. Eindelijk was de top van de Triglav even in zicht. Als je je ogen dichtkneep, kon je een lange sliert van mieren, zo leek het, de lange, loodrechte bergwand op zien klimmen, en we waren het er unaniem over eens : no way we would do that! Om 14u bereikten we Triglavski Dom Kredarici, de hoogst gelegen berghut van Slovenië (2515 m), waar we van plan waren om te overnachten. We aten er een warme maaltijd en M. maakte voor iedereen een veiligheidsgordel. Niemand sputterde tegen toen we een half uur later vertrokken voor de finale beklimming naar de top van de Triglav..

M. drukte ons op het hart ons zoveel mogelijk vast te haken daar waar het mogelijk was. We beseften dat het nu echt wel gevaarlijk werd. Iedereen was in opperste concentratie en zo klommen we gestaag naar boven. Zolang ik mij kon vastklikken aan de berg, had ik, raar maar waar, niet veel last van 'het beest'. Sommige passages waren echter niet van de poes, en dan stond je daar : vrij als een veulen in de wei op en richel, afgrond links van je, afgrond rechts.. Vrijwel meteen nam K., onze goedlachse Sloveense, het voortouw alhoewel ze nog nooit geklommen had en ook last had van hoogtevrees. Onze berggids was eindeloos geduldig met Heidi en ik, en telkens één van ons in de problemen kwam, loodste hij ons als kleine kinderen naar het volgende obstakel : deze voet hier, andere hand daar.. Op een bepaald moment gaf mijn wederhelft te kennen dat het voor hem genoeg was geweest. Later zei hij dat hij op het einde van zijn krachten was, en bang was dat één van ons een paniekaanval zou krijgen tijdens het afdalen en hij onze gids niet zou kunnen bijstaan. Nadat hij M. had beloofd dat hij ter plaatse zou blijven wachten op ons, zetten we onze beklimming verder. Ik vond het zwaar om mijn man achter te laten, en ik voelde mij schuldig omdat hij door mij in dit avontuur was verzeild geraakt, maar we waren nu zo dichtbij, en ik voelde mij nog sterk en fris. Het laatste stuk (de derde kam van de Triglav 'drie-kop) bleek minder zwaar dan het stuk dat we met hem hadden afgelegd. Hadden we dat maar op voorhand geweten..

K. was eerst boven en ik kwam na haar. Ze zat op een rotsblok. Ik gaf haar een schouderklopje en ik wenste haar proficiat. Ze weende : "Now I'm a real Slovenian". Ik slikte mijn emoties weg.. Even later waren Heidi en onze gids er ook. We glunderden, namen foto's van het adembenemende landschap, tekenden het boek, en dronken frisdrank (ongelooflijk : er stond daar een verkoper!). Heidi belde haar man en ik belde die van mij. Hij lag te slapen wist hij te vertellen. Soms is het toch een rare kwiet.. :-)

Nu kwam het deel waar we allemaal bang voor waren : diezelfde weg terug naar beneden. Weer nam K. het voortouw en binnen een mum van tijd was ze in geen velden of wegen meer te bespeuren. Heidi stapte voor mij en ik zag dat ze het moeilijk had. Maar ze bleef doorgaan en beet op haar tanden. Wat een karakter-madam is ze. Ik begin ze nu pas echt goed te kennen, en ik weet dat niemand perfect is, maar van haar kan ik momenteel echt niks negatiefs vertellen : een schat van een vrouw en wat een verrijking in mijn leven!

Toen ik mijn man in de verte opmerkte, viel de druk ook van mij af. Twee uur verder waren we, en ik voelde hoe moe ik was, maar ik wist nu ook dat we bijna terug aan ons base camp waren. Bij aankomst omhelsde ik mijn klimmaatje. Ze huilde, en weer moest ik slikken. Toen ze mij even later een beeldje gaf van de top van de Triglav, was het mijn beurt om te breken. Meer dan twaalf uur waren we op pad geweest.. Wat waren we trots op onszelf, en hoe hadden we onze grenzen verlegd.

Tegen 9u gingen we allen slapen, al mag dat met een grove korrel zout worden genomen. Ik denk dat de adrenaline ons teveel parten speelde, samen met de krappe slaapplaatsen en de geluiden rondom ons..

Zaterdag 9 augustus

waren mijn wederhelft en ik al wakker van 6u. We deden een kattenwasje met vochtige doekjes, poetsten onze tanden, en maakten een wandelingetje. 

Na het ontbijt begonnen we om 8u30 de rest van onze afdaling. Ik had een vreemd voorgevoel en de euforie van de voorbij dag was bij mij compleet weg. Toen we nog geen 100m hadden gestapt en ik al op mijn kont belandde, wist ik, dit wordt veel zwaarder dan de beklimming. Mijn man bleef achter mij stappen, terwijl ik in de verte de rest van onze groep zag. Ik wou hen terug bijbenen en op een relatief vlak pad zette ik er flink de pas in. Opeens werd de grond vanonder mijn voeten weggemaaid. Ik hoorde mezelf schreeuwen en een tel later knalde ik met mijn hoofd tegen een rots. Een dof, pijnlijk gebons teisterde mijn rechteroor. Weer een schreeuw.. Ik graaide rondom mij maar ik kon niks vastgrijpen. Meer geschreeuw.. Ik gleed verder naar beneden en dan, als bij wonder, lag ik stil. Heel snel daarna voelde ik hoe ik bij mijn rugzak werd vastgepakt en de stem van mijn wederhelft : "Rustig. Ik heb je." Een moment later had ook M. mij te pakken, en met z'n tweeën trokken de mannen mij terug naar boven. Ik keek in de diepte en voelde paniek opkomen. "Mijn oor" wist ik te zeggen, maar ondanks de kloppende pijn en wat wondjes, bleek er op het eerste zicht niet veel aan de hand. Later wist Heidi mij te vertellen dat ik over een stuk steen ben gegaan dan niet meer dan 50 cm breed zal zijn geweest. Ik zag het niet.. Iedereen ging er snel over om mij niet nog meer overstuur te maken, en we zetten onze tocht verder. De rest van de afdaling was voor mij één grote uitdaging. De schrik zat er serieus in, en mijn oor en slaap waren intussen goed gezwollen. Tergend langzaam ben ik naar beneden gegaan, nog niet klaar om te sterven denk ik.. :-) 

Ik ben mezelf tegengekomen, ja. En ik heb mijn mede-klimmers die tweede dag heel veel laten wachten, maar ik ben er geraakt, en daar ben ik fier op. Ik ben niet ingestort, en ik heb mijn hoogtevrees getrotseerd. Ik besef nu nog meer dat er meer kracht in mezelf schuilt dan ik ooit kon vermoeden. Deze ervaring neemt niemand mij nog af. Ik ben ook ontzettend trots op Heidi en K. We verlegden samen onze grenzen, waren mentaal sterk, en bereikten daardoor wat we wilden bereiken. En ik ben mijn wederhelft ongelooflijk dankbaar omdat hij er voor mij was tijdens die zware momenten.
Voor mezelf heb ik beslist dat ik nog heel veel plannen en dromen heb voor de toekomst, maar dit doe ik echt NOOIT meer! 

Triglav... the king of Slovenia (Heidi)

Some time ago I started telling people Darline and I will climb the Kili. When I mentioned this to our Slovenian friends we were immediately invited for a training session on the Triglav. Me, who’s normally very thorough, did not think this through or research this for one second. I just said yes, sure why not! The long way or short way I was asked, since we will be walking many hours every day on our trip, I opted for the long way.


And this is how we set out last Wednesday for Slovenia, already from the airplane I fell in love with its beauty. The stunning lakes, mountains, forest, castles, quaint little houses, gingerbread cookies, I absolutely loved it. On Thursday we spent a relaxing day around lake Bled. Sipping my cappuccino whilst overlooking the clear blue lake my thoughts drifted to the next day when we would do our hike. I had yet to see the Triglav at that point, as it turns out, it was going to take a while to see it in all its splendour. In the evening we had a safety briefing, I had been told to bring climbing rope and clip but never did I consider I would be needing them. I had assumed it was just to teach us how to use them in case we run into trouble on the Kili. Everyone agreed to be ready the next morning at 5:30am.
The idea of the trip was to test our equipment, our determination and perseverance. And so we set out through the forests, laughter and chatter could be heard and everyone was full of energy. We would hike to a cabin where we would have a coffee break. Estimated time to the Triglav was six hours on the sign, the cabin about 1.5 hour but as it turns out, Slovenians have a different sense of time. A Slovenian half an hour is in fact nothing like our half an hour, you can double or triple it. The walk to the cabin was fun, surrounded by green fields filled with beautiful wild flowers, clear blue skies and the sun kissing our back I fully enjoyed the views and the clean air. From time to time there was a dodgy part but all in all it was fun.

After crossing a snow filled ravine, the cabin was a welcome break, coffee and a warming Slovenian fortified wine, quick update via WIFI and we were ready for part two and this, my friends, is where the real work began. The paths became narrower, the drops steeper, sometimes there were no paths and we had to work with iron bars and iron supports and we walked and walked... And suddenly the path was gone.... we missed it somehow and noticed it was much higher than we were so we made a shortcut up. We passed many hikers and all said half an hour, whatever you asked, it was half an hour away... it turned out not quite like that. As we rounded a corner, our friend pointed up to a tiny building way up high and said this is the hotel where we will sleep. I turned and looked at Steven (Darline’s better half) and I could see from the look on his face we were thinking the same thing... half an hour my ass... that’s hours away! But there was no choice but to go on and so we walked and walked and climbed and walked and slowly inched our way to the hotel.

As we took a break to catch our breath we could see the Triglav in all its glory, I squinted my eyes and thought are those people I see hanging there?!? Yes indeed, there is no path up to the summit, it’s a rocky climb and my resolve just disappeared. No way I said,  I need to think about this, I am not a climber, I have never in my life climbed anything, I’ve run and walked and done other stupid things but not THAT!

We all agreed to get to the hotel, have lunch and think it over, by that time we had been walking a long time, 7 hours to the hotel. I had a warming traditional Slovenian lunch, sauerkraut with beans and some kind of soup... in hindsight not the best food to eat when there are people walking behind you (sorry Darline ;) but at least we are now used to each other’s less pleasant smells ;)) My brain was going crazy, I kept thinking of what was left to do and suddenly our friend got up, clapped his hands and said OK time to put on the harnesses and helmets and get moving before the weather turns bad. Nobody protested, it was as if we were all on automatic or perhaps some of us wanted to get away from the foul smelling toilets (honestly the worst toilets I’ve been to in my life!).

The sign said 1 hour to the peak, well by that time we already knew in our case that meant 2 hours. By the end of this trip I was convinced the signs were for mountain goats and not humans like us.
To get to the big Triglav we had to pass the little Triglav. Triglav means 3 heads. The only thing I saw were the rocks in front of me and my feet, my brain was completely empty from anything else. There were iron ropes to secure ourselves in many places but there were parts without anything. It was clear we were beginners as many people passed us without any security which personally I thought was insane, regardless of how much experience you have. We passed remembrance plaques, five people died here, one person there etc... it was anything but encouraging. When we got to the top of the little Triglav Steven had had it. He was tired and afterwards it transpired he was just worried that one of us would freak out and he would not have enough energy left to help us get down. It was decision time, going on or turning back. We were so close ... it would be like turning around 100 meters from the Uhuru  Peak, I searched deep inside, I looked up and remembered my dad, no quitting little one... and so I decided to move on. There was hesitation for Darline, I could see she was torn between staying with Steven or coming... in the end she came J And so I crossed the ridge, it was narrow, no ropes, big drops on both sides and from the other side a guy came skipping (yes skipping) over, I looked at him and thought you gotta be kidding me as I shuffled along.... two hours after we set out from the hotel we reached the peak. And as I was sipping my cold fanta (there was a guy selling drinks on the top) I looked around and it was breathtaking. We made it, we did it and slowly I came the realisation that in fact I had to go down the same way I came up and I thought I was going to die.

Going down is much worse than going up but again there was no choice and so at 7pm I was back at the hotel and I cried. I was tired, scared, happy everything at once. I crashed on a bench outside and our friend brought over an older mountain guide who had been to the Kili... he grinned and said you’ve been up to the Triglav? You will be OK on the Kili J
In the evening we sat in the cabin, ate pancakes and drank tea with rum and we looked at our videos and pictures and realised we had done a completely insane thing. Exhausted we headed to our rooms and crashed but nobody slept well. It was noisy and I was filled with adrenaline so after maybe 3 hours of sleep throughout the night, we got ready for the descend. I was worried about it, I had stressed about it the whole night and rightly so. I skidded, fell on my butt a few times, my knees were killing me and I was afraid of going down a ravine. 

And now that Darline has written her post I can add a few things here. As I was passing a particular point, I thought to myself gosh it's narrow here. It was a flat piece but just narrow with a grassy ravine with big rocks on the side. Suddenly I heard screaming and as I turned around I saw my biggest fear come true but it wasn't me going down the ravine it was Darline. My heart stopped as I watched in horror. Darline had listened well to the safety briefing, if you fall turn over on your tummy immediately and she did, managing to stop from going down even further. I was stunned but we all made eye contact and nodded to each other as if saying, let's not make a big deal out of it or it will make things worse. The rest of the descent was mainly in silence with even more concentration and in deep thoughts of how fragile we really are.

What would take an experienced mountain hiker 2.5 hours took us 4 hours or so.
At one point our friend said, Heidi we are so close, from now on it’s only downhill... yeah it was like the Slovenian half an hour, I rounded a corner and there was a steep part going up but it was just too funny not to laugh about it. Our friend at the end had run ahead to get the car closer, such a welcome sight as by that time I was exhausted and nauseous.

Our trip has taught me many things, whenever I think I have reached my limit it seems I can go just a bit further. My body can still handle 12hours plus of intense activity. My equipment is holding out well but most of all I can’t think of a better person than Darline to climb the Kilimanjaro with. Caring and encouraging and as determined as I was, only altitude sickness can stop us from reaching the Uhuru peak. It has also taught me that some challenges are perhaps not cut out for me and that it's not worth the risk so where I am sure I will be doing a lot more in future, rock climbing will not be one of them ;) It also showed me that rock climbing and manicures do not go well together and I broke about 5 nails in the middle, you can't look good on a mountain.

Special thanks to Katja and Mitja, our Slovenian friends, they are once in a lifetime friends, the kind everyone wished they had. I could write many more things about Slovenia but in fact you should go and discover this country for yourself, I can assure you, you will be very pleasantly surprised!

D-day en D-party en Werchter als 40plusser

Ondertussen ben ik al meer dan een week 40+... en eerlijk gezegd... voelt dat niet bepaald anders. Ik haal het nu wel regelmatig als excuus aan, nu ik het ben, mag ik er toch wel wat misbruik van maken zeker!

De dag zelf was wel heel rustig... genoten van de zon, op een dekentje onder een boom met de hond en mijn kleine man... het was zalig. S’avonds eens lekker gegeten met vrienden en dat was het.. geen grote kado’s (normaal verwen ik mezelf ieder jaar met een handtas maar ik heb de traditie verbroken... au contraire een ander historisch moment heb ik wel gehad, ik heb twee handtassen weg geschonken ;)

Een groot feest wou ik niet maar ik wou natuurlijk wel een feest en eens de familie zien na al die tijd. Ze waren al lang geleden verwittigd en iedereen was er dan ook bij samen met een heel speciale eregaste (Darline wie anders!!!) genoten we van Africa in Dourlers.

Africa at Home dat is Eunice, een dame die ik al lang ken, een dame met Africa in hart en nieren. Haar roots zitten diep en ze deelt die dan ook heel graag met iedereen die er interesse in heeft.

Afrikaanse keuken gevolgd door cultuur inwijding om vervolgens al die calorien eraf te dansen of djembe-en. Er was voor iedereen iets en gelukkig had iedereen er ook zin in.  Ik was niet echt de beste gastvrouw die dag, iedereen moest maar zelf zijn glas vullen en eten vinden en zich bezig houden want ik was te druk bezig met genieten van de dans, muziek en de vrienden en familie. Een feest zoals het moest zijn J

Na het feest bleven een paar gasten op verblijf bij mij. Ik heb genoten van een week samenzijn met mijn mama en twee nichtjes.. Genoten en gelachen, hoe anders is de jeugd vandaag! Vrijdag werd iedereen netjes naar huis gebracht en zette ik mijn “werchter” weekend in. Het is een jaarlijkse traditie en ze zal er hopelijk nog lang blijven.

Vroeger was het Torhout waar enkel frieten en bier te verkrijgen waren, nu is dat Werchter waar je champagne, oesters, vegetarisch, frieten, snoep, ijs en poffertjes kan krijgen... wow. Dit jaar was er ook de voetbal sfeer natuurlijk maar ik was er voor de muziek en zo bracht ik een deel van de dag rustig alleen door al dansend en zingend J De band waarvoor ik ging was natuurlijk Pixies en ik stond dan ook netjes op de tweede rij omringd door kids die nog niet geboren waren toen ik al met Meneer Black Francis meebrulde. Ik voelde me toch wel een beetje oud maar weet je wat... Francis is nog ouder en rockte en schreeuwde er op los en ik voelde me op slag weer 18 en huppelde en brulde mee met een grote glimlach op het gezicht...

Voorlopig is het rustig wat wil zeggen tijd om werk in te halen en mijn training wat bij te schroeven want die berg komt verdorie dichter en dichter! Ik krijg de kriebels in mijn buik als ik eraan denk.

Onze fundraiser gaat goed! We zitten al bijna aan 5000$ en we blijven steun krijgen vanuit alle hoeken dus we doen nog even door tot eind Augustus want dan moet de vlag besteld worden. Dus als je toch nog wil geven, stel het niet te lang uit want onze fundraiser gaat wel degelijk dicht eind augustus! De bouw van het weeshuis zou dit jaar nog starten en een deel van onze funds gaat ook naar therapie en voeding voor de kids die er zullen verblijven.

Life at 40 is even goed als 39 alhoewel... ik heb toch het gevoel dat de dagen toch steeds rapper gaan ;)...