Zaterdag 20 september 2014
Vanmorgen om 4 uur opgestaan om nog een laatste keer mijn bagage te controleren. Om 5 uur vertrek ik richting Zaventem, vergezeld van mijn wederhelft, mijn twee jongsten en mijn schoonma. Heidi zit mij al op te wachten bij Starbucks, samen met haar aanhang. We checken in, en na de obligate foto-met-vlag nemen we afscheid van onze achterban. Mijn zoontje heeft het zichtbaar moeilijk en blijft me maar knuffelen. Ook mijn dochter vraagt nog een extra knuffel, en zelfs mijn stoere wederhelft staat er wat aangeslagen bij.
De eerste keer dat ik de kids zolang zal achterlaten. De eerste keer dat ik helemaal alleen op reis ga.. Gelukkig gaat Heidi met me mee.
Om kwart na 8 stijgen we op, en na een tussenstop op Schiphol landen we om 20 uur plaatselijke tijd op Kilimanjaro Airport, waar we worden opgewacht door onze Amerikaanse mountain guide Shaun. We kunnen het meteen goed vinden met de plaatselijke bevolking die opvallend vriendelijk is. Na een rit van ongeveer één uur over hobbelige Tanzaniaanse wegen, komen we aan in het Springlands Hotel in Moshi, ons verblijf voor 1 nacht. Shaun heeft alles goed geregeld, en we kunnen meteen inchecken. Hij neemt samen met ons nog een keer onze uitrusting door, en nadat we alles hebben ingepakt en afgewogen (maximum 15 kg!), kruipen we kort na middernacht moe maar opgewonden, en reikhalzend uitkijkend naar morgen, in bed. Ik kan de slaap niet vatten, en toch voel ik mij rustig en relaxed.
Zondag 21 september 2014
We staan op om half 6, nemen een douche en checken nog een laatste keer onze dag-rugzak. We hebben om 7 uur afgesproken met de rest van onze groep, om samen buiten te ontbijten. De trend voor de volgende dagen wordt meteen gezet. Zowel 's morgens als 's avonds zullen we tijdens de tafelmomenten door Shaun worden gecontroleerd op hartslag en zuurstofgehalte in ons bloed. Die waarden zal hij telkens in zijn boekje noteren, zodat hij ons nauwgezet kan opvolgen. Hij geeft ons heel veel uitleg over het verloop van de dag, en geen vraag is hem teveel. We nemen nu ook op zijn aanraden sinds gisteravond Diamox, een geneesmiddel dat ons moet helpen tegen hoogteziekte. De nevenverschijnselen zijn tintelende handen en voeten, iets wat zowel Heidi en ik meteen gewaar worden, maar dat nemen we er dan maar bij.
Om 9 uur vertrekken we opnieuw hotsend en botsend, maar nu naar de Kilimanjaro inschrijvingspost. Daar eten we 'polé polé', op 't gemakske dus, ons lunchpakket, want zelfs naar Afrikaanse normen, duurt het inchecken er erg lang. Hoe de dragers, de berggidsen en de begeleiders alles geregeld krijgen gaat ons petje te boven. Als mieren zie je ze door elkaar op en af lopen, zeulend met bagage, rugzakken, tenten, kookgerief, eten, en ja, zelfs wc's, maar alles blijkt naderhand te kloppen als een bus, en dat zal ons gedurende onze hele reis blijven verbazen. Nadat alles nog een laatste keer is gewogen, vertrekken we opnieuw met de jeep , maar nu naar de ingang voor de beklimming van de Lemosho Route - http://lemosho.com/ . De zenuwen gieren door mijn keel, en ik voel me heel onzeker over het slagen van mijn missie.. Ik merk aan Heidi dat ze ook niet echt op haar gemak is.
Eén gids gaat voorop, de groep volgt, en de gelederen worden gesloten door Shaun en Johnny, onze Tanzaniaanse hoofdgids. Alhoewel het tempo tergend traag is, ben ik het eerste half uur buiten adem. Intussen worden we constant voorbij gestoken door razendsnelle porters, ons vrolijk 'jambo' toeroepend, terwijl er een last van om en bij de 25 kg op hun hoofd of rug balanceert. Rond 2 uur bereiken we Forest Camp (2829m). De tenten staan al opgesteld, en even later wordt ons heerlijk verse popcorn met thee geserveerd. Ik besluit om even te gaan liggen. Hoogte, of spanning...Ik weet het niet, maar mijn hart slaat op hol en ik krijg mijn ademhaling niet tot rust. Een uurtje later gaat het gelukkig beter. Om 6 uur krijgen we ons avondmaal geserveerd : pikante groene bonensoep, een broodje met banaan en een soort dressing, kip met pasta, bonen, erwten, wortels, avocado en snijbiet. Als dit het soort mountainfood wordt voor de rest van onze expeditie, hoor je ons niet klagen! Om 7 uur installeren we ons in onze slaapzak, want het is intussen al donker, en tegen 8 uur vallen we allebei als een blok in slaap. We worden pas de volgende morgen om 6 uur wakker. Zalig!
Maandag 22/9/2014
Om kwart na 6 loopt onze wekker af, en om 6u30 brengen ze ons een klein kommetje water, zodat we ons kunnen wassen. Tegen die tijd hebben wij ons hele hebben en houden al ingepakt in de rugzak voor de porter, en om 7 uur stipt wordt ons een heerlijk ontbijt voorgeschoteld van havermoutpap, geroosterd brood en gebakken ei. Ditzelfde scenario zal zich de komende dagen elke morgen voltrekken, doorspekt van gegiechel, dwaze opmerkingen en heel veel ge-socialize. We leren iedereen beter kennen, en elke keer we ons hoofd buiten onze tent durven steken, is er wel iemand die een praatje met ons wil maken. De Tanzaniaanse warmte en openhartigheid van de mensen overvalt ons een beetje. Wat een verschil met ons koele kikkerlandje..
Het eerste deel van onze dagtocht trekken we door de prachtige regenwouden die de voet van de Kilimanjaro bedekken. Er zitten heftige stukken klimwerk in, maar het tempo wordt bewust laag gehouden, zodat we kunnen wennen aan de steeds groter wordende hoogte. Heidi en ik genieten met volle teugen van de weidse, steeds veranderende natuur rondom ons. Tegen de tijd dat we Shira-camp 1 (3505m) bereiken, is het panorama veranderd in een landschap van vetplanten, cactussen en andere lage beplanting. We zijn de boomgrens voorbij..
Het is een vrij korte hike geworden, maar dat kan geen kwaad, en tegen 8 uur kruipen we weer doodop in ons bed. 's Nachts vriest het, en Heidi en ik besluiten om ons 's morgens niet te wassen. Véél te koud...Brrrr
Dinsdag 23/9/2014
Vandaag staat er een tocht van amper 2 uur op onze planning, en daarom beslist onze gids Shaun om een omweg te maken via Shira Cathedral (3869m).
Naar intussen dagelijkse gewoonte krijgen we weer een rijkelijk lekker ontbijt voorgeschoteld, en tegen half 8 kunnen we onze tocht verder zetten. 'We' is een groep bestaande uit 5 trekkers, zijnde Heidi en ik, en nog 3 Amerikanen : een 61-jarige krasse dame, haar zoon, een ironman, en haar schoondochter, en onze 3 gidsen natuurlijk. We kunnen het goed met elkaar vinden, en we zijn attent en zorgzaam voor elkaar, wat mij en waarschijnlijk ook de anderen, een geruststellend gevoel geeft.. Het landschap wordt nu meer woestijnachtig. Heidi en ik vallen van de ene verbazing in de andere. Wat een onwaarschijnlijk prachtig land is Tanzania!
De beklimming naar Shira Cathedral is stijl en vrij technisch. Even twijfelt Heidi eraan om verder te gaan en haar krachten te sparen voor later, maar we zijn er bijna, en het overweldigend uitzicht boven maakt de stevige beklimming méér dan goed! De afdaling valt al bij al goed mee (of zijn wij het, die intussen 'iets meer' gewoon worden..), en tegen 2 uur zijn we op Shira Camp 2 (3900m). Weer staan onze, voor ons intussen herkenbare, tentjes ons op te wachten, en even later krijgen we frietjes (hoe deden ze dat ?!?!), groenten en gebakken kip geserveerd. Heidi en ik zoeken een plekje om het thuisfront op te bellen. Niet moeilijk om te vinden eigenlijk : het hoogste punt uit de omgeving waar porters en gidsen samentroepen met hun gsm in de aanslag! Na een uur krijg ik eindelijk mijn wederhelft aan de lijn. Na het versturen van berichtjes naar iedereen die mij lief is, voel ik mij alsof ik de hele wereld aan kan. Ook Heidi's ogen stralen, als ze haar grote en kleine man even heeft gehoord. Het thuisfront heeft ons allebei een boost gegeven, en met een superfijn gevoel kruipen we 's avonds tegen 8 uur weer ons nestje in..met dikke trui, muts en wanten. De vrieskou zal ons niet klein krijgen!
Woensdag 24/9/2014
Intussen hebben we onze 'inpaktechniek' tijdens het ochtendritueel 'gefinetuned', wat zoveel betekent als : alles in onze grote zak kippen, en afwerken (zoals de kers op de taart, zeg maar) met ons slaappakket, en aanstampen met de rechtervoet indien nodig. ;-) Maar koud is het zeker, als je 's morgens vroeg je slaapzak uit moet. Als de zon zich net na het ontbijt laat zien, en alles stilaan begint op te warmen, krijgen we er weer zin in en om 8 uur vertrekken we voor de zware dag die vandaag zal worden. We trekken naar hoger gebied om verder te kunnen acclimatiseren. In de namiddag dalen we terug af om de nacht door te brengen op quasi dezelfde hoogte als afgelopen nacht.
Het landschap blijft adembenemend mooi, en door een gure wind maar met een niet aflatend zonnetje, ploegen we ons door de weidse natuur. Na een tijd begin ik last te krijgen van hevige hoofdpijn, en ook mijn maag is van slag. Tegen de middag bereiken we het machtige Lava Tower (4637m), waar we het middagmaal nuttigen. Onze ploeg heeft er nog voor onze komst een mooi plaatsje weten te bemachtigen voor de keukentent en onze mess. Onder lichte dwang van een bezorgde vriendin, verplicht ik mezelf om te eten, maar ik voel me belabberd.
In de namiddag komt de mist heel fel opzetten, wat ervoor zorgt dat we ons in een bijna surrealistisch filmdecor wanen. Ook nu weer blijft de omgeving ons verbazen, en wandelen we tussen cactussen in een soort van woestijn, waar je dan ineens, als in een oase, een klaterende waterval of beek ontdekt. Op een bepaald moment beslissen we onze regenkledij aan te trekken, en tegen 4 uur bereiken we Barranco Camp (3976m). Ik ben moe en ik verga van de koppijn. Ik ben zo bang dat dit het einde van mijn avontuur wordt, en neem een paar pijnstillers voor ik ga liggen. Ik zie de bezorgdheid in Heidi's ogen. Ze laat me rusten terwijl ze met de rest van de groep thee met popcorn gaat nuttigen. Na een uurtje ademhalingsoefeningen begint het gelukkig iets beter te gaan. Shaun verzekert mij dat dit normaal is. Heidi zegt niet veel, maar ze weet mij tot rust te brengen in alles wat ze zegt en doet. Wat een gelukzak ben ik met haar als compaan. We voelen elkaar perfect aan, alsof we mekaar al jaren kennen en dezelfde tent delen. Ik kon me werkelijk geen betere metgezel voorstellen.. (ook al snurkt ze soms een beetje ;-) )
Weer een stukje dichter bij ons doel gekomen zoeken we tegen 8 uur allebei doodop ons bedje op.
Donderdag 25/9/2014
We hebben de nacht doorgebracht net naast Barranco Wall, en die moeten we nu voorbij. Ik ben zenuwachtig. Zal dit wel lukken...? Heidi voelt zo ongeveer hetzelfde, maar we zijn vastbesloten om ons niet te laten kennen. De Barranco Wall is wat het woord zelf zegt : een muur waar je tegenaan moet klimmen. De beklimming is van een technisch niveau en op zijn zachts uitgedrukt pittig te noemen, maar 2 uur later staan we boven : apetrots op onze prestatie. Ik val Heidi in de armen en moet huilen.
We bevinden ons boven de wolken, en als ik in de verte het topje van Mount Meru zie denk ik bij mezelf : "Ik ben nu zover. Dit laat ik echt niet meer schieten". Vanaf dat moment heb ik er het volste vertrouwen in dat ik die laatste nacht mee zal klimmen. Of ik de top zal halen weet ik niet, maar ik zal ervoor gaan, en hoe!
We zetten onze tocht verder in het wonderlijke landschap. Het wordt een intense wandeling van een paar uur, met krachtige beklimmingen en steile afdalingen. Ik glijd uit en haal mijn elleboog open, waarop Heidi vindt dat we toch een paar strijd-littekens moeten hebben, willen we de moeilijkheidsgraad van onze expeditie verkocht krijgen. We merken nu ook dat onze benen vol blauwe plekken zitten, dus dat komt alvast goed!
Tegen 1 uur arriveren we bij Karanga Camp (4033m). We sluiten onze dag af met de meest perfecte sterrenhemel die ik ooit mocht aanschouwen. We worden er allebei stil van..
Vrijdag 26/9/2014
Vandaag staat een korte maar steile hike op het programma. We vertrekken om 8 uur en rond 1 uur zijn we op ons laatste kamp voor de summit : Barafu Camp (4673 m). We worden wat onrustig.Vanavond om 11 uur vertrekken we voor de finale beklimming.. In de namiddag blijft iedereen in zijn tent om uit te rusten. We krijgen de opdracht van Shaun om 'mellow' te zijn. Onze Amerikaanse ironman heeft het erg moeilijk. Hij heeft een zware verkoudheid en koorts vanwege de hoogte. Hopelijk kan en mag hij straks mee met ons.. Ik slaag erin om een paar uurtjes te slapen, maar na het avondeten lukt het mij niet meer. Ik rust en lees verder in mijn boek. Ik probeer rustig te blijven, maar mijn zenuwen staan gespannen als snaren. Bij de controle van ons zuurstofgehalte blijken Heidi en ik de besten van de klas te zijn met 93 en 90 procent.
SUMMIT !
Om 11 uur 's avonds stipt staan we klaar voor de finale beklimming. Ik heb 4 broeken aan en 7 laagjes op mijn lijf, in de hoop geen kou te lijden. Het is onwaarschijnlijk koud bij een ijzige vrieswind van zeker -15 graden. We drinken thee en stoppen handverwarmers in onze handschoenen. Ik besluit om maar 1 paar kousen aan te trekken en mijn lichte hiking boots te dragen. Ze zaten de laatste dagen immers perfect, en de sokken zijn superdik. Later zal blijken dat ik de juiste keuze maakte. De meesten onder ons hadden koude handen of voeten, maar ik niet.
Ik ben er klaar voor. Dikke muts, kap van mijn fleece erover, kap van mijn donsjas er nog eens over EN kap van mijn waterdichte jas over alles heen. En nu het hoofd koel houden! Moet lukken ;-) We zetten onze hoofdlampen op, doen onze rugzak om, pakken onze wandelstokken en vertrekken. Ik ben bang. Ik hou niet van de donkere nacht...Vooral niet als ik bergen moet beklimmen met om de haverklap een afgrond links of rechts van mij. 'Het beest', mijn hoogtevrees, denkt hier efkes de regels te bepalen. Weg jij!
Nico, één van onze gidsen, stapt voorop, en wij volgen hem in slangvorm. Hij zingt constant Tanzaniaanse liederen op zachte toon. Het lijkt bijna een bedevaart, en zijn stem werkt rustgevend op mij. Het tempo ligt laag, héél laag, maar dat is ook nodig, want bij elke stap raakt je nu buiten adem. Hoe hoger we komen, hoe ijler de lucht wordt, en hoe lager het zuurstofgehalte in de lucht. Ik voel dat de hoogteziekte mij beet heeft. Ik word misselijk en draaierig. Even later merk ik dat ook Heidi het te pakken heeft. Ze moet gaan zitten omdat ze bang is dat ze van haar stokje zal gaan. Shaun geeft haar bruikbare instructies, zodat ze haar ademhaling weer onder controle krijgt, en ze mag haar rugzak aan één van de gidsen afgeven. De beklimming is zwaar. We lopen over rotsen en nu en dan zie ik in de lichtbundel van mijn lamp steile afgronden opduiken. Ik focus mij op Heidi's voeten en ben dubbel geconcentreerd. Hier wil ik niet vanaf donderen.We stoppen weinig, maar als we een break houden moet het snel gaan wegens de vrieskou. Zodra je stilstaat koelt je lijf af, en bestaat de kans voor bevriezing. We krijgen de raad om regelmatig onze neus, tenen en vingers te bewegen, om nare verrassingen tegen te gaan. Ik wil van mijn camelbag drinken, maar merk dat die intussen is bevroren. Dorst! Ik ben kotsmisselijk, maar ik wil zo graag naar Uhuru Peak en blijf stappen..voetje voor voetje. Ook Heidi is vastbesloten om door te gaan. Ik zie ze nu en dan zwalpen, en ik voel dat ik ook niet al te vast op mijn benen sta, maar we gaan door... Urenlang.. Als ik even naar boven of naar onder kijk, zie ik alleen een pikdonkere nacht waardoor rijtjes lichtjes zich gezapig een weg naar boven banen. Ondanks alle pijn en ellende, heeft deze nacht iets magisch, samen met het gezang van Nico. Intussen is iedereen in de groep geveld, maar we blijven er met z'n allen voor gaan zonder klagen of zeuren.
Eindelijk zien we een klein streepje licht aan de einder verschijnen. De morgen nadert.. Het geeft ons hoop om verder te gaan. Het streepje wordt groter en groter, en ineens verschijnt er een prachtige oranje bol boven de wolken. De mooiste zonsopgang die ik ooit zag, maar we nemen bijna geen foto's : te koud om onze handschoenen uit te doen en te uitgeput om onze camera boven te halen.
We bereiken Stella Point op 5739m, en we weten dat het nu nog anderhalf uur stappen is naar de top. Ik ben op, totaal op. Ik voel hoe de wereld langzaam rond mij begint te draaien en hoe misselijk ik ben. Ik vrees dat ik van mijn stokje zal gaan en ga zitten. Mijn lijf schreeuwt om zuurstof en ik hap naar adem. Shaun gebiedt mij om diep in te halen en met een stoot uit te ademen. Na een paar minuten heb ik het weer onder controle. Onze gids John K. neemt mijn rugzak over, zegt rustig : "Walk behind me", en gaat me voorop, stapjes van amper 30 cm nemend. Ik volg hem gedwee. Blij dat hij er is voor mij.
In de verte zie ik het alom bekende bord en ik begin te huilen, maar mijn lijf roept mij meteen tot de orde, want wenen, stappen en je ademhaling onder controle houden is onmogelijk op deze hoogte. "Nog even.." houd ik mezelf voor. Nog even... Heidi stapt intussen naast mij, en op deze manier leggen we de laatste meters af, zij aan zij. Als we eindelijk op het hoogste punt van Afrika staan, is de ontlading enorm, en vallen we mekaar snikkend in de armen. We hebben het gehaald! We stralen allebei en weten met ons geluk geen blijf. Onze vlag wordt boven gehaald en Shaun neemt foto's van ons, heldinnen van het moment. We genieten van het onwaarschijnlijke uitzicht : de kraters, de gletsjers... Ik zou er uren hebben naar gekeken, ware het niet dat we nu snel moeten afdalen, terug naar zuurstofrijke lucht.
Iedereen van de groep heeft het gehaald en dat maakt de euforie nog groter. Wat super dat we niemand moesten achter laten! Een prachtprestatie als je bedenkt dat nog geen 60 procent van de klimmers er daadwerkelijk in slaagt om Uhuru Peak te bereiken. Onze 61-jarige Amerikaanse kan de afdaling echter niet meer aan. Haar benen trillen en ze kan de schokken niet meer opvangen. Twee van onze gidsen nemen de kranige tante tussen hen in en skiën als het ware over het grint razendsnel naar beneden. In geen tijd zijn ze uit ons gezichtsveld verdwenen. Wij stappen doodop op ons eigen tempo verder. Als we 2 uur later bij de rotspartij aankomen, waar we de vorige nacht gestart zijn, slik ik even. Al goed dat het donker was, en ik niet ten volle kon zien waar we overheen klauterden. Brrrr.... Als we terug aankomen op Barafu Camp, zijgen we neer op onze matras, totaal uitgeput. We krijgen een uurtje de tijd om uit te rusten. Daarna wordt het inpakken en wegwezen naar het volgende, lager gelegen kamp. Als we om 4 uur in de namiddag aankomen op Millennium Camp (3810 m) zijn we 16 uren bezig geweest met klimmen en dalen en hebben we 38 uur lang geen slaap gehad. Om 8 uur rollen we totaal van de wereld, maar overgelukkig ons bed in. Het wordt onze laatste nacht in Villa Kili, ons Kilimanjaro tentje..
Zondag 28/9/2014
Om 5 uur staan we op, verrassend gerecupereerd van de voorbije inspanningen, pakken onze spullen bijeen en ontbijten. Tegen 6 uur vertrekken we voor onze laatste afdaling. We verlangen nu echt naar een warme douche, en rust..heel veel rust, maar eerst moeten we nog zo'n 15 km bergaf stappen. Nico zet er stevig de pas in. Van polé polé is er geen enkele sprake meer. We vliegen als het ware naar beneden. Intussen beginnen we het klappen van de zweep goed te kennen en weten we waar we razendsnel onze voeten moeten zetten, zonder op onze kont of ons gezicht te vallen. De laatste 2 uur stappen we weer door het prachtige woud dat de Kilimanjaro omringt en is de afdaling veel minder steil, maar mijn knieën zijn het stilaan aan het begeven. De spanning valt weg, we hebben het gehaald. We mogen trots zijn op onszelf. Heel mijn lijf begint nu pijn te doen. We zijn een week lang diep gegaan. Héél diep... In de verte zie ik Mweka Gate..
Deze prachtige expeditie, mijn droom waarvan ik ooit dacht dat die nooit werkelijkheid zou worden, kon ik alleen maar waarmaken dankzij de persoon die gek genoeg was om mij te willen vergezellen, en dat is Heidi. Asante sana Heidi, xxx
Vanmorgen om 4 uur opgestaan om nog een laatste keer mijn bagage te controleren. Om 5 uur vertrek ik richting Zaventem, vergezeld van mijn wederhelft, mijn twee jongsten en mijn schoonma. Heidi zit mij al op te wachten bij Starbucks, samen met haar aanhang. We checken in, en na de obligate foto-met-vlag nemen we afscheid van onze achterban. Mijn zoontje heeft het zichtbaar moeilijk en blijft me maar knuffelen. Ook mijn dochter vraagt nog een extra knuffel, en zelfs mijn stoere wederhelft staat er wat aangeslagen bij.
De eerste keer dat ik de kids zolang zal achterlaten. De eerste keer dat ik helemaal alleen op reis ga.. Gelukkig gaat Heidi met me mee.
Om kwart na 8 stijgen we op, en na een tussenstop op Schiphol landen we om 20 uur plaatselijke tijd op Kilimanjaro Airport, waar we worden opgewacht door onze Amerikaanse mountain guide Shaun. We kunnen het meteen goed vinden met de plaatselijke bevolking die opvallend vriendelijk is. Na een rit van ongeveer één uur over hobbelige Tanzaniaanse wegen, komen we aan in het Springlands Hotel in Moshi, ons verblijf voor 1 nacht. Shaun heeft alles goed geregeld, en we kunnen meteen inchecken. Hij neemt samen met ons nog een keer onze uitrusting door, en nadat we alles hebben ingepakt en afgewogen (maximum 15 kg!), kruipen we kort na middernacht moe maar opgewonden, en reikhalzend uitkijkend naar morgen, in bed. Ik kan de slaap niet vatten, en toch voel ik mij rustig en relaxed.
Zondag 21 september 2014
We staan op om half 6, nemen een douche en checken nog een laatste keer onze dag-rugzak. We hebben om 7 uur afgesproken met de rest van onze groep, om samen buiten te ontbijten. De trend voor de volgende dagen wordt meteen gezet. Zowel 's morgens als 's avonds zullen we tijdens de tafelmomenten door Shaun worden gecontroleerd op hartslag en zuurstofgehalte in ons bloed. Die waarden zal hij telkens in zijn boekje noteren, zodat hij ons nauwgezet kan opvolgen. Hij geeft ons heel veel uitleg over het verloop van de dag, en geen vraag is hem teveel. We nemen nu ook op zijn aanraden sinds gisteravond Diamox, een geneesmiddel dat ons moet helpen tegen hoogteziekte. De nevenverschijnselen zijn tintelende handen en voeten, iets wat zowel Heidi en ik meteen gewaar worden, maar dat nemen we er dan maar bij.
Om 9 uur vertrekken we opnieuw hotsend en botsend, maar nu naar de Kilimanjaro inschrijvingspost. Daar eten we 'polé polé', op 't gemakske dus, ons lunchpakket, want zelfs naar Afrikaanse normen, duurt het inchecken er erg lang. Hoe de dragers, de berggidsen en de begeleiders alles geregeld krijgen gaat ons petje te boven. Als mieren zie je ze door elkaar op en af lopen, zeulend met bagage, rugzakken, tenten, kookgerief, eten, en ja, zelfs wc's, maar alles blijkt naderhand te kloppen als een bus, en dat zal ons gedurende onze hele reis blijven verbazen. Nadat alles nog een laatste keer is gewogen, vertrekken we opnieuw met de jeep , maar nu naar de ingang voor de beklimming van de Lemosho Route - http://lemosho.com/ . De zenuwen gieren door mijn keel, en ik voel me heel onzeker over het slagen van mijn missie.. Ik merk aan Heidi dat ze ook niet echt op haar gemak is.
Eén gids gaat voorop, de groep volgt, en de gelederen worden gesloten door Shaun en Johnny, onze Tanzaniaanse hoofdgids. Alhoewel het tempo tergend traag is, ben ik het eerste half uur buiten adem. Intussen worden we constant voorbij gestoken door razendsnelle porters, ons vrolijk 'jambo' toeroepend, terwijl er een last van om en bij de 25 kg op hun hoofd of rug balanceert. Rond 2 uur bereiken we Forest Camp (2829m). De tenten staan al opgesteld, en even later wordt ons heerlijk verse popcorn met thee geserveerd. Ik besluit om even te gaan liggen. Hoogte, of spanning...Ik weet het niet, maar mijn hart slaat op hol en ik krijg mijn ademhaling niet tot rust. Een uurtje later gaat het gelukkig beter. Om 6 uur krijgen we ons avondmaal geserveerd : pikante groene bonensoep, een broodje met banaan en een soort dressing, kip met pasta, bonen, erwten, wortels, avocado en snijbiet. Als dit het soort mountainfood wordt voor de rest van onze expeditie, hoor je ons niet klagen! Om 7 uur installeren we ons in onze slaapzak, want het is intussen al donker, en tegen 8 uur vallen we allebei als een blok in slaap. We worden pas de volgende morgen om 6 uur wakker. Zalig!
Maandag 22/9/2014
Om kwart na 6 loopt onze wekker af, en om 6u30 brengen ze ons een klein kommetje water, zodat we ons kunnen wassen. Tegen die tijd hebben wij ons hele hebben en houden al ingepakt in de rugzak voor de porter, en om 7 uur stipt wordt ons een heerlijk ontbijt voorgeschoteld van havermoutpap, geroosterd brood en gebakken ei. Ditzelfde scenario zal zich de komende dagen elke morgen voltrekken, doorspekt van gegiechel, dwaze opmerkingen en heel veel ge-socialize. We leren iedereen beter kennen, en elke keer we ons hoofd buiten onze tent durven steken, is er wel iemand die een praatje met ons wil maken. De Tanzaniaanse warmte en openhartigheid van de mensen overvalt ons een beetje. Wat een verschil met ons koele kikkerlandje..
Het eerste deel van onze dagtocht trekken we door de prachtige regenwouden die de voet van de Kilimanjaro bedekken. Er zitten heftige stukken klimwerk in, maar het tempo wordt bewust laag gehouden, zodat we kunnen wennen aan de steeds groter wordende hoogte. Heidi en ik genieten met volle teugen van de weidse, steeds veranderende natuur rondom ons. Tegen de tijd dat we Shira-camp 1 (3505m) bereiken, is het panorama veranderd in een landschap van vetplanten, cactussen en andere lage beplanting. We zijn de boomgrens voorbij..
Het is een vrij korte hike geworden, maar dat kan geen kwaad, en tegen 8 uur kruipen we weer doodop in ons bed. 's Nachts vriest het, en Heidi en ik besluiten om ons 's morgens niet te wassen. Véél te koud...Brrrr
Vandaag staat er een tocht van amper 2 uur op onze planning, en daarom beslist onze gids Shaun om een omweg te maken via Shira Cathedral (3869m).
Woensdag 24/9/2014
Intussen hebben we onze 'inpaktechniek' tijdens het ochtendritueel 'gefinetuned', wat zoveel betekent als : alles in onze grote zak kippen, en afwerken (zoals de kers op de taart, zeg maar) met ons slaappakket, en aanstampen met de rechtervoet indien nodig. ;-) Maar koud is het zeker, als je 's morgens vroeg je slaapzak uit moet. Als de zon zich net na het ontbijt laat zien, en alles stilaan begint op te warmen, krijgen we er weer zin in en om 8 uur vertrekken we voor de zware dag die vandaag zal worden. We trekken naar hoger gebied om verder te kunnen acclimatiseren. In de namiddag dalen we terug af om de nacht door te brengen op quasi dezelfde hoogte als afgelopen nacht.
Het landschap blijft adembenemend mooi, en door een gure wind maar met een niet aflatend zonnetje, ploegen we ons door de weidse natuur. Na een tijd begin ik last te krijgen van hevige hoofdpijn, en ook mijn maag is van slag. Tegen de middag bereiken we het machtige Lava Tower (4637m), waar we het middagmaal nuttigen. Onze ploeg heeft er nog voor onze komst een mooi plaatsje weten te bemachtigen voor de keukentent en onze mess. Onder lichte dwang van een bezorgde vriendin, verplicht ik mezelf om te eten, maar ik voel me belabberd.
In de namiddag komt de mist heel fel opzetten, wat ervoor zorgt dat we ons in een bijna surrealistisch filmdecor wanen. Ook nu weer blijft de omgeving ons verbazen, en wandelen we tussen cactussen in een soort van woestijn, waar je dan ineens, als in een oase, een klaterende waterval of beek ontdekt. Op een bepaald moment beslissen we onze regenkledij aan te trekken, en tegen 4 uur bereiken we Barranco Camp (3976m). Ik ben moe en ik verga van de koppijn. Ik ben zo bang dat dit het einde van mijn avontuur wordt, en neem een paar pijnstillers voor ik ga liggen. Ik zie de bezorgdheid in Heidi's ogen. Ze laat me rusten terwijl ze met de rest van de groep thee met popcorn gaat nuttigen. Na een uurtje ademhalingsoefeningen begint het gelukkig iets beter te gaan. Shaun verzekert mij dat dit normaal is. Heidi zegt niet veel, maar ze weet mij tot rust te brengen in alles wat ze zegt en doet. Wat een gelukzak ben ik met haar als compaan. We voelen elkaar perfect aan, alsof we mekaar al jaren kennen en dezelfde tent delen. Ik kon me werkelijk geen betere metgezel voorstellen.. (ook al snurkt ze soms een beetje ;-) )
Weer een stukje dichter bij ons doel gekomen zoeken we tegen 8 uur allebei doodop ons bedje op.
Donderdag 25/9/2014
We hebben de nacht doorgebracht net naast Barranco Wall, en die moeten we nu voorbij. Ik ben zenuwachtig. Zal dit wel lukken...? Heidi voelt zo ongeveer hetzelfde, maar we zijn vastbesloten om ons niet te laten kennen. De Barranco Wall is wat het woord zelf zegt : een muur waar je tegenaan moet klimmen. De beklimming is van een technisch niveau en op zijn zachts uitgedrukt pittig te noemen, maar 2 uur later staan we boven : apetrots op onze prestatie. Ik val Heidi in de armen en moet huilen.
We bevinden ons boven de wolken, en als ik in de verte het topje van Mount Meru zie denk ik bij mezelf : "Ik ben nu zover. Dit laat ik echt niet meer schieten". Vanaf dat moment heb ik er het volste vertrouwen in dat ik die laatste nacht mee zal klimmen. Of ik de top zal halen weet ik niet, maar ik zal ervoor gaan, en hoe!
We zetten onze tocht verder in het wonderlijke landschap. Het wordt een intense wandeling van een paar uur, met krachtige beklimmingen en steile afdalingen. Ik glijd uit en haal mijn elleboog open, waarop Heidi vindt dat we toch een paar strijd-littekens moeten hebben, willen we de moeilijkheidsgraad van onze expeditie verkocht krijgen. We merken nu ook dat onze benen vol blauwe plekken zitten, dus dat komt alvast goed!
Vandaag staat een korte maar steile hike op het programma. We vertrekken om 8 uur en rond 1 uur zijn we op ons laatste kamp voor de summit : Barafu Camp (4673 m). We worden wat onrustig.Vanavond om 11 uur vertrekken we voor de finale beklimming.. In de namiddag blijft iedereen in zijn tent om uit te rusten. We krijgen de opdracht van Shaun om 'mellow' te zijn. Onze Amerikaanse ironman heeft het erg moeilijk. Hij heeft een zware verkoudheid en koorts vanwege de hoogte. Hopelijk kan en mag hij straks mee met ons.. Ik slaag erin om een paar uurtjes te slapen, maar na het avondeten lukt het mij niet meer. Ik rust en lees verder in mijn boek. Ik probeer rustig te blijven, maar mijn zenuwen staan gespannen als snaren. Bij de controle van ons zuurstofgehalte blijken Heidi en ik de besten van de klas te zijn met 93 en 90 procent.
SUMMIT !
Om 11 uur 's avonds stipt staan we klaar voor de finale beklimming. Ik heb 4 broeken aan en 7 laagjes op mijn lijf, in de hoop geen kou te lijden. Het is onwaarschijnlijk koud bij een ijzige vrieswind van zeker -15 graden. We drinken thee en stoppen handverwarmers in onze handschoenen. Ik besluit om maar 1 paar kousen aan te trekken en mijn lichte hiking boots te dragen. Ze zaten de laatste dagen immers perfect, en de sokken zijn superdik. Later zal blijken dat ik de juiste keuze maakte. De meesten onder ons hadden koude handen of voeten, maar ik niet.
Ik ben er klaar voor. Dikke muts, kap van mijn fleece erover, kap van mijn donsjas er nog eens over EN kap van mijn waterdichte jas over alles heen. En nu het hoofd koel houden! Moet lukken ;-) We zetten onze hoofdlampen op, doen onze rugzak om, pakken onze wandelstokken en vertrekken. Ik ben bang. Ik hou niet van de donkere nacht...Vooral niet als ik bergen moet beklimmen met om de haverklap een afgrond links of rechts van mij. 'Het beest', mijn hoogtevrees, denkt hier efkes de regels te bepalen. Weg jij!
Nico, één van onze gidsen, stapt voorop, en wij volgen hem in slangvorm. Hij zingt constant Tanzaniaanse liederen op zachte toon. Het lijkt bijna een bedevaart, en zijn stem werkt rustgevend op mij. Het tempo ligt laag, héél laag, maar dat is ook nodig, want bij elke stap raakt je nu buiten adem. Hoe hoger we komen, hoe ijler de lucht wordt, en hoe lager het zuurstofgehalte in de lucht. Ik voel dat de hoogteziekte mij beet heeft. Ik word misselijk en draaierig. Even later merk ik dat ook Heidi het te pakken heeft. Ze moet gaan zitten omdat ze bang is dat ze van haar stokje zal gaan. Shaun geeft haar bruikbare instructies, zodat ze haar ademhaling weer onder controle krijgt, en ze mag haar rugzak aan één van de gidsen afgeven. De beklimming is zwaar. We lopen over rotsen en nu en dan zie ik in de lichtbundel van mijn lamp steile afgronden opduiken. Ik focus mij op Heidi's voeten en ben dubbel geconcentreerd. Hier wil ik niet vanaf donderen.We stoppen weinig, maar als we een break houden moet het snel gaan wegens de vrieskou. Zodra je stilstaat koelt je lijf af, en bestaat de kans voor bevriezing. We krijgen de raad om regelmatig onze neus, tenen en vingers te bewegen, om nare verrassingen tegen te gaan. Ik wil van mijn camelbag drinken, maar merk dat die intussen is bevroren. Dorst! Ik ben kotsmisselijk, maar ik wil zo graag naar Uhuru Peak en blijf stappen..voetje voor voetje. Ook Heidi is vastbesloten om door te gaan. Ik zie ze nu en dan zwalpen, en ik voel dat ik ook niet al te vast op mijn benen sta, maar we gaan door... Urenlang.. Als ik even naar boven of naar onder kijk, zie ik alleen een pikdonkere nacht waardoor rijtjes lichtjes zich gezapig een weg naar boven banen. Ondanks alle pijn en ellende, heeft deze nacht iets magisch, samen met het gezang van Nico. Intussen is iedereen in de groep geveld, maar we blijven er met z'n allen voor gaan zonder klagen of zeuren.
Eindelijk zien we een klein streepje licht aan de einder verschijnen. De morgen nadert.. Het geeft ons hoop om verder te gaan. Het streepje wordt groter en groter, en ineens verschijnt er een prachtige oranje bol boven de wolken. De mooiste zonsopgang die ik ooit zag, maar we nemen bijna geen foto's : te koud om onze handschoenen uit te doen en te uitgeput om onze camera boven te halen.
We bereiken Stella Point op 5739m, en we weten dat het nu nog anderhalf uur stappen is naar de top. Ik ben op, totaal op. Ik voel hoe de wereld langzaam rond mij begint te draaien en hoe misselijk ik ben. Ik vrees dat ik van mijn stokje zal gaan en ga zitten. Mijn lijf schreeuwt om zuurstof en ik hap naar adem. Shaun gebiedt mij om diep in te halen en met een stoot uit te ademen. Na een paar minuten heb ik het weer onder controle. Onze gids John K. neemt mijn rugzak over, zegt rustig : "Walk behind me", en gaat me voorop, stapjes van amper 30 cm nemend. Ik volg hem gedwee. Blij dat hij er is voor mij.
In de verte zie ik het alom bekende bord en ik begin te huilen, maar mijn lijf roept mij meteen tot de orde, want wenen, stappen en je ademhaling onder controle houden is onmogelijk op deze hoogte. "Nog even.." houd ik mezelf voor. Nog even... Heidi stapt intussen naast mij, en op deze manier leggen we de laatste meters af, zij aan zij. Als we eindelijk op het hoogste punt van Afrika staan, is de ontlading enorm, en vallen we mekaar snikkend in de armen. We hebben het gehaald! We stralen allebei en weten met ons geluk geen blijf. Onze vlag wordt boven gehaald en Shaun neemt foto's van ons, heldinnen van het moment. We genieten van het onwaarschijnlijke uitzicht : de kraters, de gletsjers... Ik zou er uren hebben naar gekeken, ware het niet dat we nu snel moeten afdalen, terug naar zuurstofrijke lucht.
Iedereen van de groep heeft het gehaald en dat maakt de euforie nog groter. Wat super dat we niemand moesten achter laten! Een prachtprestatie als je bedenkt dat nog geen 60 procent van de klimmers er daadwerkelijk in slaagt om Uhuru Peak te bereiken. Onze 61-jarige Amerikaanse kan de afdaling echter niet meer aan. Haar benen trillen en ze kan de schokken niet meer opvangen. Twee van onze gidsen nemen de kranige tante tussen hen in en skiën als het ware over het grint razendsnel naar beneden. In geen tijd zijn ze uit ons gezichtsveld verdwenen. Wij stappen doodop op ons eigen tempo verder. Als we 2 uur later bij de rotspartij aankomen, waar we de vorige nacht gestart zijn, slik ik even. Al goed dat het donker was, en ik niet ten volle kon zien waar we overheen klauterden. Brrrr.... Als we terug aankomen op Barafu Camp, zijgen we neer op onze matras, totaal uitgeput. We krijgen een uurtje de tijd om uit te rusten. Daarna wordt het inpakken en wegwezen naar het volgende, lager gelegen kamp. Als we om 4 uur in de namiddag aankomen op Millennium Camp (3810 m) zijn we 16 uren bezig geweest met klimmen en dalen en hebben we 38 uur lang geen slaap gehad. Om 8 uur rollen we totaal van de wereld, maar overgelukkig ons bed in. Het wordt onze laatste nacht in Villa Kili, ons Kilimanjaro tentje..
Zondag 28/9/2014
Om 5 uur staan we op, verrassend gerecupereerd van de voorbije inspanningen, pakken onze spullen bijeen en ontbijten. Tegen 6 uur vertrekken we voor onze laatste afdaling. We verlangen nu echt naar een warme douche, en rust..heel veel rust, maar eerst moeten we nog zo'n 15 km bergaf stappen. Nico zet er stevig de pas in. Van polé polé is er geen enkele sprake meer. We vliegen als het ware naar beneden. Intussen beginnen we het klappen van de zweep goed te kennen en weten we waar we razendsnel onze voeten moeten zetten, zonder op onze kont of ons gezicht te vallen. De laatste 2 uur stappen we weer door het prachtige woud dat de Kilimanjaro omringt en is de afdaling veel minder steil, maar mijn knieën zijn het stilaan aan het begeven. De spanning valt weg, we hebben het gehaald. We mogen trots zijn op onszelf. Heel mijn lijf begint nu pijn te doen. We zijn een week lang diep gegaan. Héél diep... In de verte zie ik Mweka Gate..
Deze prachtige expeditie, mijn droom waarvan ik ooit dacht dat die nooit werkelijkheid zou worden, kon ik alleen maar waarmaken dankzij de persoon die gek genoeg was om mij te willen vergezellen, en dat is Heidi. Asante sana Heidi, xxx
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)