Mijn Afrikaanse vriend.. (Darline)

Je kent ze vast wel, die protserige uitspraken : "Als ik de lotto win, dan zal ik..", "Moest het mijn kleine zijn, dan zou ik...", "Als ik die ooit tegen het lijf loop, dan ga ik..". Vol bravoure worden ze tot leven gewekt in onschuldige gesprekken, wetende dat de kans klein is dat die specifieke situatie zich ooit voor doet, en dan nog..
Omdat enig lefgozerij mij ook niet vreemd is (oudste van 4 en amper 1,55m hoog -waar is trouwens die 1,5cm extra gebleven van in mijn jeugd?!-) had/heb ik ook zo'n typische oneliner. Maar daarover straks meer. Let's go back in time, zo'n vijftien jaar om precies te zijn..

Ik ging op safari naar Kenia. Al bij aankomst, toen een donker gekroesd mannetje mij aanmaande om toch maar 'polé,polé' (rustig, rustig!) te zijn, kreeg ik een coup de foudre van hier tot in Mombassa. Niet voor het mannetje in kwestie (al mocht de knaap er ook best wezen..), maar voor Afrika tout court. Ik geef toe dat ik nog maar bitter weinig van het continent heb gezien, maar wat ik mocht meemaken, de majestueuze natuur, de onwaarschijnlijk vriendelijke mensen, de back-to-basics cultuur, de oerkrachten van onze planeet... Het smaakte naar meer, véél meer. We trokken dus op safari, de big five gaan spotten in de wildernis. We sliepen 's nachts in hutten en trokken elke dag een beetje dieper het natuurpark in. Op een morgen nam ik mijn fototoestel en deed een wandeling in de lodge. En toen, in de verte, zag ik hem staan..zijn ene voet nog net in Kenia, de rest van zijn machtige gestalte fier boven Tanzania uittorenend :
De Kilimanjaro..
Het is met het grootste ontzag dat ik over mijn ontdekking spreek. Hij liet immers een onuitwisbare indruk op mij na, mijn Afrikaanse vriend. En het was daar dat mijn oneliner ontstond :
"Als ik vijftig ben, beklim ik de Kilimanjaro..". 

Niemand had mij echter gezegd dat ik zo snel vijftig zou zijn! En oneliners horen grootsprakerig te zijn, en niet realiseerbaar. Maar hij bleef in mijn ouder geworden hoofd spoken, mijn Afrikaanse vriend, en op een avond mailde ik Heidi.. 
Nu moet je weten dat het woord 'avontuur' bij Heidi werkt als een rode lap op een stier. Ik ken niemand die zich zo open-minded en zo vol overgave op onbekend terrein waagt als ons Heidi. Vandaar ook waarschijnlijk dat haar leven er allesbehalve saai en doordeweeks uitziet, en net daarom bewonder ik haar. Ik kreeg binnen de paar uur al een mail terug. Ze zou het 'juiste moment' afwachten om het aan te kaarten bij haar wederhelft. Nog eens een paar uur later had ik al een antwoord. De schat gaf zijn zegen, vroeg zich alleen af of we geen berg iets dichter bij huis hadden kunnen nemen.. ;-) 
Mijn droom kwam nu gevaarlijk dichterbij. Intussen kregen we ook groen licht van de dokters, met andere woorden, onze lijven kunnen de expeditie aan mits een goede voorbereiding.

Ik ga het dus echt doen hé.. de Kilimanjaro beklimmen! Ik kan Heidi niet genoeg bedanken voor het feit dat ze met mij dit waanzinnig avontuur aan wil gaan. Of we Uhuru Peak gaan bereiken weet ik niet. Maar dat we ervoor zullen gaan, weet ik wel zeker! 
Kilimanjaro, my friend, tot gauw!
xxx

Valentijn bij Allowies (Heidi)

Allowies of voor de leken onder ons Frituur Maria in Adegem is en blijft mijn lievelings frituur. Ik ga niet zeggen dat de frieten er beter zijn maar voor mij smaken ze daar gewoon het best en dat komt omdat allowies gepaard gaat met veel herinneringen. Als kind ging ik er met mijn vader frietjes halen en als tiener ging ik er dikwijls net voor sluitingstijd de zaterdag nacht een frietje stekken met mijn uitgangs vrienden tot groot ongenoegen van Allowies die om 2 uur toch liever in zijn bed zou kruipen dan onze luidruchtige bende over de vloer krijgen. Allowies waar ik hoorde dat koning boudewijn overleden was en toen ik dat om drie uur snachts lichtjes beschonken aan mijn moeder haar bed stond te vertellen vloog ik steevast naar mijn bed want met de koning wordt niet gelachen.

Maar tieners worden groot en ieder ging zijn eigen gang en zo at ik jaren lang niet meer bij Allowies. Een vriendje van de uitgangs bende bleef echter over, den beer. Volgens mijn ouders de enige verstandige jongen in mijn entourage want B dronk niet en zorgde altijd dat ik netjes op tijd en veilig terug kwam na een nachtje stappen. Toen ik in 2008 eindelijk bezweek aan de FB druk werd het eenvoudiger om de vriendschap te onderhouden. B, ondertussen getrouwd met de toffe I, is niet vies van een beetje sport (lees iron man) en tussen zijn sport vriendjes zit nog een adegemse Allowies ganger, de N. En via B en N leerde ik dan ook nog eens K, C en M kennen een fantastische West-Vlaamse familie bij wie ik regelmatig mijn hart kon uitstorten tijdens de adoptie procedure en erna J Gooi daar ook nog eens mijn zussen bij en je hebt de allowies bende. De bende met wie ik altijd probeer een frietje te stekken en dat mocht in 2014 niet ontbreken dus wat doet een mens die zich op valentijn heel ver van zijn geliefde bevindt? Juist de allowies bende optrommelen en zo had ik dit jaar een van de leukste valentijn avondjes ooit, frietjes eten bij allowies en daarna naar de knuffel rock night in Dambert waar we dan ook nog eens DE vriendin van N leerden kennen... ja de allowies bende breidt uit, binnenkort gaat hij moeten bijbouwen...

Boca Raton Art museum (Heidi)

Ik laat jullie even meegenieten van mijn bezoekje aan het Boca Raton museum inclusief BFF C*ndy en een terrasje achteraf... meer moet dat niet zijn !

D-day (Darline)

Ok, zo ver was ik al dat ik mijn jubilee niet zou 'vieren' met een decadent feest. Maar wat moest ik in godsnaam met D-day, mijn verjaardag..??. Ik wou in ieder geval niet in dezelfde val trappen als tien jaar geleden en tegen de avond doodongelukkig en zwelgend in zelfmedelijden mijn bed opzoeken. 

En toen was er opeens dat voornemen : ik neem een dag vrijaf en ik ga gewoon fijn uit eten met de vrouw die op die dag exact 50 jaar geleden voor het eerst moeder werd, mijn ma. Mijn oudste dochter verjaart één dag voor mij, dus die mocht ook mee. En omdat mijn schoondochter speciaal nieuws had voor mijn ma, nodigde ik haar ook uit. Een girls lunch dus. ;-)

Mijn dochter en ik pikten oma op in het rusthuis, maar omdat een rolstoel niet in een Mini past, en ik oma niet Beany-gewijs op het dak van mijn Mini wou installeren, gingen we te voet naar het restaurant. 

Mijn ma genoot van haar rit in de buitenlucht en ik kreeg er een gratis work-out van een half uur bovenop. Wat zijn de voetpaden in de gemeente in slechte staat! Soit, aangekomen in het restaurant, bestelden we ons meteen een 'goeie'. Kort daarna kwam mijn schoondochter erbij. Ik kreeg kadootjes :-) en mijn schoondochter vertelde oma dat ze weer zwanger is (Ik word voor de derde keer nonna! :-))) ). We aten, tetterden dat het een plezier was, en bestelden ons nog een lekker dessert. 

We spraken af dat we onze koffie in het rusthuis zouden drinken, maar eerst werden de kleinkindjes en mijn twee jongsten erbij gehaald. Tante Nanine en nonkel Richard aten ijs en speelden met de kleintjes, terwijl de dames..euh..verder tetterden. Vrouwen hebben zoveel baanbrekende wereldzaken te vertellen, dat kunt ge u niet voorstellen!

Rond vijf uur gaven de kleintjes aan dat het genoeg was geweest, en keerden we huiswaarts.

Als de rest van het bonte gezelschap er evenveel van heeft genoten als ik, dan hadden we met z'n allen een superleuke dag. Het deed goed om gewoon weer eens allemaal samen te zijn. Deze vijftiger had een fijne verjaardag!

Oh ja, ik vroeg mijn ma die dag iets geks. "Zeg ma, stel dat je op de één of andere manier in een zwembad geraakt...zou je het dan fijn vinden om weer eens te zwemmen...?" (wij waren vroeger in de gemeente gekend als 'de familie van de zwemmerkes'..). In tegenstelling tot wat ik had verwacht ("zijt ge zot???"), lichtten haar ogen op en antwoordde ze meteen "doodgraag!". Een van mijn volgende targets werd meteen bezegeld. Ik zoek een zwembad waar het mogelijk is om haar 'te water' te laten. En dan wens ik dat ik er samen met mijn broer en mijn twee zussen een  letterlijk en figuurlijk spetterende dag kan van maken!

Darline