never too old.... (Heidi)

Muziek staat al sinds jongsaf centraal in mijn leven. Nee ik ben niet zo begaafd om zelf ook maar een treffelijke noot te spelen maar ik hou van muziek. Als kind zat ik uren aan de radio gekluisterd met mijn cassetje om mijn favoriete nummers op te nemen, de garage was mijn dans studio en ik droomde van live concerten. Eens een tiener stond ik dan ook al te popelen om naar Torhout te gaan en elke concertje dat ik kon meepikken.  Dankzij mijn hectisch leven heb ik dan ook al het een en ander kunnen meepikken, enkele toppers zijn Lou Reed in Monaco, The Cure in the Royal Albert Hall, Pixies in Alexandra palace, Nick Cave in London, Antwerpen etc...  en ja zelfs Justin Bieber en One direction (met de nichtjes wel te verstaan) ik ben er dan ook meestal als de pinken bij voor de ticket verkoop.

Toen we beslisten in Florida te overwinteren dacht ik mmmm dat zal flauw worden dit jaar en het is nu net zo een monumentaal jaar maar nee dankzij mede fan Inge werd ik snel ingelicht dat de Arctic Monkeys in Miami zouden optreden en zie mijn eerste concertje van het jaar werd geboekt.

Vier tickets dus drie slachtoffers nodig om me te vergezellen en zo trok ik gisteren met drie 50plussers naar de monkeys. En ziehier het voordeel aan wat ouder zijn, als achtienjarige zou ik vooraf een frietje gegeten hebben met misschien een kriekje en zou ik uren op voorhand al staan aanschuiven om toch maar op die eerste rij te staan om vervolgens met veel gestamp van bezwete lijven van een optreden te genieten. Fast forward een goeie twintig jaar en eerst waren er cocktails in de Dellano gevolgd door een orgasmisch dinner in de Setai om vervolgens vijf minuten voor de monkeys opkwamen het theater binnen te stappen. Het optreden vond plaats in een mooi art deco theather voor zo een 2500 man, vrije plaatsen zitten of staan. De helft van ons opteerde voor zitten terwijl ik met mijn vriendin Lisa opteerde voor het echte rock n roll gevoel van staan plaatsten. Lisa had nog nooit van Alex en de zijnen gehoord dus we plaatsten ons strategisch naast de bar binnen de rode lijn want de Amerikanen die houden van lijntjes, 1 voet erbuiten en de bouncer staat naast jou, keep inside the line! De amerikanen houden wel van een optreden, het publiek was jong... heel jong en had er zin in (lees eigenlijk dronken en high) en wij ook (nee niet high).  Eens de boel op gang was, werden we plots lastig gevallen door twee wel heel erg dronken jonge Australiers! Haha zei Lisa: die denken waarschijnlijk dat wij de moeders zijn van de bandleden en kicken daarop! Genieten van de muziek werd moeilijk want de twee stoorden constant met pogingen om in ons achterste te knijpen! Even strategisch een voetje van Lisa buiten de rode lijn en onze bouncer kwam ter onze redding: Is there a problem here? Uuuuh yes toch wel een beetje en onze Australische vriendjes werden prompt verplaatst. Phew we konden weer verder genieten, wel ik denk dat ik de enige ben van ons vier die ervan genoten heeft want de monkeys waren ruw en loeihard. Van de vriendelijk barman kregen we ondertussen gratis drankjes en na afloop van het optreden wuifden we vrolijk naar hem en werden we getrakteerd op een impromptu bloot bovenlijf... de perfecte afsluiter voor onze rock avond, die zal gedacht hebben laat ik die dames maar eens iets geven om van wakker te liggen. Nog een chocolate martini in de Dellano en de start van een helse rit naar huis met stort regen, near crashes en echte crash voor ons en om drie uur eindelijk tussen de lakens met een grijns op mijn gezicht.  Never too old to rock! (wel too old voor de dag erna als er een kleine pruts om zeven uur aan je bed staat vol enthusiasme en je zoooo graag nog wat zou willen slapen)

sunrise... (Heidi)

Ik heb al heel wat adembenemende zons ondergangen gezien. Ik denk maar aan Key West, India, Hilton head maar ik rol eigenlijk nooit vroeg genoeg uit mijn bed om eens een zonsopgang te zien.

Gisterenavond tijdens dinner met ons vrienden R&C kwam dit ter sprake en al snel werd een plan gesmeed met C om deze morgen om kwart voor zeven richting strand te trekken. De zonsopgang zou volgens mijn iphone om 7:05 plaats vinden. Om 6:28 werd ik wakker, geen tijd voor MAC gedoe! direct in mijn broek gesprongen, nog een probiotic yoghurtje binnen gespeeld en we waren weg. Lichte paniek want het was al licht aan het worden dus we twijfelden even of de moderne technologie ons misschien toch niet liggen had en we te laat gingen zijn.

Eens toegekomen bleek al gauw dat dit niet het geval is en we waren de enige niet. Vergezeld van live gitaar met het nummer Here comes the sun aanshouwden we dit prachtige fenomeen. 20-30-40-50 life is beautiful!

Vliegen.. (Darline)

Mijn eerste target op mijn fifty hair shades of grey to-do lijst meldde zich ongegeneerd aan een paar weken voor ons vertrek op wintervakantie. Mijn wederhelft vroeg mij plagend of hij ski-lessen voor mij mocht boeken, en ik zei stoutmoedig 'ja'. Nu moet je weten dat ik het meer dan 20 jaar geleden al eens probeerde...skiën bedoel ik. Maar mijn demon speelde mij toen dusdanig parten, dat ik er na een paar dagen de brui aan gaf. Het monster heet : Hoogtevrees!
Ik ben echt wel sportief aangelegd, en mijn fysiek is verre van abominabel, maar als ik 'de dieperik' zie, verander ik plotsklaps in een bange wezel die kreunend en steunend houvast zoekt aan alles wat vast zit aan de grond. Zodoende was ik diegene die, voorzien van een rugzak vol proviand en fototoestel in de aanslag, mijn snowboarders en skistertje telkens weer gade sloeg vanaf de zijlijn, terwijl zij de hele dag sneeuwpret beleefden. Maar dit keer zou het anders zijn..

Dag 1
Mijn schoenen aandoen en mijn latten vastbinden..dat kende ik nog. En, oh ja, ik wist nog perfect hoe ik moest stoppen (voor die afgronden, weet je wel..). Verder was alles één zwart gat. Ik kreeg privéles van een jonge Engelse gast, die gelukkig ongelooflijk geduldig met mij was. Mijn 11-jarige dochter liet zich ook verre van onbetuigd, door mij vanaf dag 1 bij te staan en de lessen mee te volgen. Na een half uur op de latten was er al die allesoverheersende pijn in mijn onderbenen (door de skilaarzen, bleek later) en ook het draaien wilde maar niet lukken. Ik was zooo blij dat de les voorbij was! Toen een skiërtje mij in een razendsnel tempo voorbij zoefde - de kruimel kon amper de pampers ontgroeid zijn- liet ik mij ontvallen : "Ik wou dat ik nog een kind was". Mijn dochter repliceerde "Wel, mama, vandaag mag jij mijn kindje zijn. Kom maar mee". Ze droeg mij op om te vliegen en zette haar woorden kracht bij door haar stokken open te spreiden als vleugels terwijl ze draaide. Ik dacht : "What the heck. Ze kennen mij hier toch niet", en deed haar na. Opeens kon ik draaien! En nog wel in de richting die ik zelf wou! Dag 1 zat erop.

Dag 2
Wat was ik er graag vanonder gemuisd! Ik bleef helse pijnen hebben daar waar mijn laarzen mijn benen omknelden. En nu we de skilift naar boven namen, moest ik ook terug naar beneden! Een huivering liep langs mijn rug, telkens ik naar onder keek, en mijn hart ging als een razende tekeer. Maar er was ook die stem in mijn hoofd die me keer op keer weer aanmaande "Niet naar beneden kijken. Bocht per bocht". Weer was ik blij dat de les voorbij was. In de namiddag oefende ik verder met mijn dochter en op een bepaald moment belandde ik naast de piste. Ik vergat gewoon te vliegen, denk ik. ;-) Ik voelde een pijnscheut in mijn linker knie en pols, maar ik schonk er weinig aandacht aan, en we gingen door.

Dag 3
Die morgen voelde ik het meteen. Mijn knie zou het laten afweten als ik niet ingreep. Ik zou vandaag mijn laatste les krijgen, en ook al leek de après-ski hut nog zo aanlokkelijk, dit wou ik echt afmaken. Dus nam ik een wonderpil en zwachtelde mijn knie in en na een stevig ontbijt vertrokken we weer richting piste. De pijn in mijn onderbenen bleef wonderwel uit, en kwam het door de bemoedigende woorden van Georges, of door het feit dat ik er meer vertrouwen in had, maar ook het skiën leek opeens veel simpeler. Na de les namen we meteen weer de lift naar boven. Heel de namiddag deden we ons parcours : naar boven,  ritje door het bos, kleine piste naar beneden, daar terug naar boven, wandelpad door het bos, en het laagste deel van de grote piste terug naar onder. We hadden er echt plezier in. Tegen de avond kwam ik mijn wederhelft tegen, die mij meteen vroeg of ik al de grote piste genomen had. Neen dus.. Het was onze laatste dag. Als ik dit wilde, moest het nu gaan gebeuren.
We gingen helemaal naar boven, mijn dochter en ik. Mijn hart klopte in mijn keel. Zou ik het durven..? Ik keek naar de figuurtjes in het dal en haalde diep adem. Mijn dochter knikte me bemoedigend toe, gaf me nog een paar instructies, en vertrok. "Bocht per bocht", zei de stem in mijn hoofd toen ik haar volgde. De kou striemde mijn wangen en de figuurtjes werden almaar groter. Ik concentreerde mij op mijn benen : up, down, up, down.. En ineens was ik beneden.
IK VLOOG!

Een ongelooflijk gevoel maakte zich van mij meester. Wat was ik blij dat ik had doorgezet!
In de krokusvakantie gaan we terug. Een beetje gaan finetunen. ;-)

Darline

The MAC experiment... (Heidi)

Zo gezegd zo gedaan, terwijl mijn kleine man naar de Franse les was, heb ik mij naar het shopping center begeven. Na wat heen en weer geshuffle voor de deur, diep adem gehaald en naarbinnen gegaan.

De ietwat oudere dame was super vriendelijk, mij in de stoel gezwierd en ik moet zeggen ik zag er nu niet bepaald fris uit maar het is wat het is!



Ik voelde me toch wel onwennig maar de make up artiste was heel geruststellend. Met haar buidelzak vol borstels ging ze aan het werk... Natural vooral natural herhaalde ik toch een paar keer want ik wou nu toch ook niet gaan rondlopen met een cm dikke laag poeder op mijn kaken... Zo gezegd zo gedaan... ik kreeg er ook een volledige les bij wat waar en hoe aan te brengen en dit was het resultaat... goedkoper dan Botox dat is zeker...

En een klein fortuin later liep ik buiten met dit:

Bij mijn make up heb ik letterlijk ook tekeningen gekregen vooral van het oog met de nodige uitleg. Zeer behulpzaam voor een make up leek zoals ik. Nu maar hopen dat ik het zelf ook allemaal kan thuis maar 1 ding is zeker ik heb geen spijt van mijn mac experiment mijn wederhelft daarentegen durft me nu niet meer op de kaak kussen!

Voila alweer een me moment van de lijst!

50 hair shades of grey... (Darline)

Tien jaar geleden werd ik 40 jaar, en ik herinner het mij alsof het gisteren was. Ik had mijn gsm 's morgens vroeg al uitgezet en vakkundig deuren en ramen gesloten want niemand mocht de kans krijgen om mij op die vermetele dag een 'gelukkige' te wensen. Internet was in die tijd nog de ver-van-mijn-bed-show zodat ik gelukkig van alle facebook-ellende en aanverwanten werd gevrijwaard. Ik was kwaad op heel de wereld. Hoe durfden ze mij dit onrecht aandoen! Zelfs mijn wederhelft kon mij die avond niet opbeuren ook al had hij een groot pakket mee bij zijn thuiskomst - een mooie witte kamerjas bleek later. Ik deed het ding nooit aan en ik heb er naderhand waarschijnlijk iemand anders gelukkig mee gemaakt.. Het enige deftige excuus dat ik nu kan bedenken voor mijn puberaal gedrag is dat ik toen zwanger was van mijn jongste en mijn hormonen er waarschijnlijk ook voor iets tussen zullen hebben gezeten.

Tegen de tijd dat mijn vijftigste begon te naderen wist ik met zekerheid dat ik er dit keer iets leukers wilde van maken. Een grote party zou het worden : (circus)tent op de weide, héél veel volk, eten, drinken, muziek... Een licht opkomende paniek maakte zich weliswaar van mij meester bij de gedachte alleen al, dus kwam het gesprek met Heidi er op de ideale moment. Zij vertelde over haar feest toen ze een prille dertiger werd : veel te snel voorbij, niet met iedereen kunnen (bij)praten, te weinig genoten... Haar plan was om haar 'jubilee' niet meer op 1 dag te vieren, maar heel het jaar door fijne dingen te doen, want, zo zei ze "Ik zal toch het hele jaar 40 zijn??" En toen zag ook ik het licht!  De idee alleen al sprak mij enorm aan. In mijn hoofd ontspon zich een to-do lijst van dingen die ik nog nooit had gedaan maar ooit eens wou doen, over dingen die ik al veel te lang niet meer had gedaan maar dringend weer eens moest gaan doen, tot dingen waarvan ik in eerste instantie nooit had gedacht dat ik ze eigenlijk wel eens wilde doen. Het werd een lijst die nog steeds niet af is, en die veel minder spectaculair is dan je in eerste instantie zou denken.
Het werd mijn 'Fifty hair shades of grey to-do lijst'..
Darline

nature versus botox... (Heidi)

Met ouder worden, komt hier en daar wel een rimpeltje bij. Nu hoop ik natuurlijk dat ik die mega genen heb geerfd die mijn  mama en oma ook hebben maar jammergenoeg ben ik een fronser... mijn voorhoofd kan zichzelf niet bedwingen. De rimpels enerveren mij, niet dat ik hier constant voor de spiegel sta te paraderen maar bij het tanden poetsen en haar kammen, werken ze toch op mijn zenuwen.

Ik zou niet vies zijn van botox maar een huwelijk is geven en nemen en mijn wederhelft is op dat vlak categoriek against! Van make up heb ik al helemaal geen kaas gegeten, in 40 jaar heb ik nog geen potje fond de teint in mijn handen gehad en behalve wat mascara en oogschaduw on special occasions zit er niets in mijn, toch wel leuk Victoria’s secret, make up tasje. Dus dit jaar wordt dan toch eens serieus onderhouds jaar.  Dagcreme/nachtcreme is ook niet zo aan mij besteed, als five minute morning persoon wordt dat al snel over het hoofd gezien. Zelfs mijn vent is op dat vlak meer vrouw dan ik! Dus tijd om na al die jaren stilletjes voorbij de MAC store te glippen er toch eens binnen te gaan en eens zo een make-over te gaan doen en stijl advies te vragen hoe die vervelende rimpels toch wat te verdoezelen zonder me te moeten wenden tot de grove middelen.

Nu had ik me dit jaar voorgenome ELKE dag iets voor mezelf te doen maar dat blijkt al gauw onrealistisch! January tot nu toe is nog niet zo slecht verlopen en dit mag ik reeds aftikken op mijn last minute before 40 me time lijstje:

amijn mama naar Amerika krijgen (done en met success!) met als meest memorabele ervaring onze fietstocht door Miami

anieuwjaars strandwandeling (het is 2 januari geworden maar erg van genoten)

aeen melkshuimertje kopen zodat ik zelf mijn caramel cappuccino’s kan maken

aeen jumpsuit aanschaffen (iets wat ik al jaren wou en altijd dacht dat het voor de jonge generatie was maar als het goed is voor de 40-jarige Kate Moss, ok ik geef toe met het lijf van een twintigjarige, waarom zou ik dan geen mogen aanhebben. En ik heb een super exemplaar gevonden en nog geen seconde spijt van gehad, de complimentjes als ik het aanheb bevestigen dat een jumpsuit voor alle leeftijden is ;))

a cinema (drie keer dan nog wel!)

Mijn verdere to me moments voor januari:

MAC make over

Een middagje met mijn BFF C*ndy het Boca raton art museum bezoeken en een terrasje gaan doen, gezellig met ons twee

To be continued....

Heidi

2014 2014 ik moet het regelmatig eens herhalen want ik kan het zelfs soms niet geloven... mijn dertigste verjaardagsfeestje lijkt wel gisteren. Binnen een maand of vijf komt tram vier eraan. Ik heb dan ook beslist van 2014 een onvergetelijk jaar te maken en zo vaak mogelijk iets doen voor mezelf, goed plan right?! Ik ben er dan ook op 1 januari aan begonnen met een lekkere starbucks koffie, tja het plezier zit hem in de kleine dingen. Dat de eerste 40 jaar avontuurlijk waren , daar bestaat geen twijfel over maar ik wil het ook zo houden. Ik voel me dan ook totaal niet tram vier materiaal, toegegeven het lijf wil niet altijd even rap mee en de kilo’s vliegen er sneller aan en blijven er hardnekkiger plakken en in het shopping center word ik elke keer opnieuw aangesproken door de standjes die gezichts crème verkopen, maar all in all vlot het nog wel. Ik heb van velen vernomen dat 40 niet een happy event is en dat ze zich de ganse dag in een depri bui verschanst hebben in een hoekje van het huis of onder de lakens wel dat ben ik nu eens niet van plan dit jaar! Vandaar deze blog, mijn idool Darline wordt dit jaar 50 en ziet er jongere uit dan dedeze die er 40 wordt ;) en samen gaan we dit jaar vieren en we gaan er ook nog eens over bloggen. Of het iemand zal interesseren dat trek ik me niet aan (een van de voordelen van ouder worden, who cares what others think) Darline een heel happy birthday, we maken er een onvergetelijk jaar van om de volgende vijftig even memorabel te maken... moment van de dag vandaag: een glaasje drinken op jouw verjaardag!

Heidi

Darline

Vandaag ben ik 50 jaar geworden en mocht dit wonderlijk gegeven niet zwart op wit op mijn identiteitskaart staan, dan zou ik het nog steeds niet willen geloven. Alles lijkt alsof het gisteren was. Heb ik al zoooooveel beleefd?? En ben ik nu 'in' de helft of 'over' de helft...

Ik heb nooit gedacht dat ik zo snel tot deze groep zou gaan behoren : de middelbare leeftijd, de ouderen, de groep mensen die zich laat kenmerken door krulspelden in het haar, geruite sloffen waarmee uiteraard wordt rond gesloft, een vals gebit dat bij het praten je mond probeert te ontglippen en gezaag... vooral héél veel gezaag! Dat ongenuanceerd beeld zat tot voor kort in mijn hoofd. En oké, ik wil best wel een inspanning doen maar buiten dat laatste vrees ik dat ik de meeste van mijn vooroordelen nog niet echt onder de knie heb.

En toch voel ik mij nog steeds alsof ik 'jong' ben, al moet ik toegeven dat mijn spiegelbeeld mij 's morgens ook helpt herinneren aan de harde realiteit des levens.

Om bij het autosalon-gebeuren te blijven, de carrosserie is niet meer zo trendy en vertoont hier en daar al wat krassen en blutsen en ja, ook de binnenkant openbaart zo nu en dan een mankement, maar er zijn nog wisselstukken verkrijgbaar, en met de juiste verzorgingsproducten of die ene delicate behandeling, doet het beest het nog altijd vrij goed. Meer zelfs, ondanks het feit dat sommige mannen dit strijdros amper nog een blik gunnen en al hun oppervlakkige aandacht focussen op jongere, meer fashionable exemplaren, zijn er gelukkig ook die de schoonheid, diepgang en het verhaal achter de oldtimer wel weten te smaken.

Anyway, ik sta nu onherroepelijk op de scène voor de finale. Hoe mijn finale zal verlopen heb ik niet compleet in de hand, maar ik kan wel zorgen voor de spanning en de sensatie, en dat is precies waar ik naartoe wil. Mijn intussen ouder geworden lijf hunkert nog steeds naar diezelfde dingen als toen het kind was : gelukkig zijn, zingen, dansen, roepen, springen, proeven, voelen, jubelen, lachen, wenen, beleven, smaken, reizen, vliegen, snoepen, spelen en nog zoveel meer...

Ik ga nog een boeiende tijd tegemoet!

Darline