Always expect the unexpected, the Triglav story.. (Darline)

Heidi's African party was schitterend geweest : heerlijke Keniaanse schotels, nieuwe mensen leren kennen, vertellen over onze Kili-plannen...en een Afrikaanse dans-workshop op de exotische tonen van djembé muziek. De dag was zo om en bij het afscheid nemen zei mijn klimmaatje :"In augustus plannen we een weekend Slovenië voor een bergwandeling op meer dan 2000 m. Zin om mee te gaan?". Ik wist dat ze waren uitgenodigd door Sloveense vrienden en bleef daarom een beetje op de vlakte, maar toen ze mij een paar dagen later via mail weer dezelfde vraag stelde, kon ik het niet meer houden. JA! Data en vluchten werden vastgelegd, en dat was het dan.

Een paar dagen voor vertrek mailde Heidi mij terloops dat we de Triglav zouden beklimmen, de hoogste berg van Slovenië. Ik googelde wat en las enkele nogal pittige verhalen, maar Heidi verzekerde mij dat het allemaal meeviel en dat het pas bij de laatste meters wat lastig kon worden. "Ok" dacht ik, de internet-foto's en de knoop in mijn maag negerend. Ik hield mezelf voor dat het een goeie training zou zijn, en dat ik zou stoppen indien 'het beest', mijn hoogtevrees, mij teveel parten zou spelen.

Woensdagavond 6 augustus 

werden we door K. en M., de vrienden van Heidi en haar man, opgewacht op de luchthaven van Ljubljana, meteen het startsein van een heerlijke kennismaking met Slovenië en de vriendelijke bevolking. We hadden het koppel ooit een keer ontmoet, maar dat ze zoveel inspanning voor ons zouden doen, hadden we niet verwacht. Wat een schatten van mensen! M. werkt bij het leger en is in zijn vrije tijd berggids en K., zijn vrouw, bleek een 'tatergat' van't bovenste knoopsgat, die ons met haar pittige commentaren dikwijls in lachen deed uitbarsten. De toon voor een fijne vakantie was meteen gezet.

Vrijdagmorgen 8 augustus

De avond voor onze tocht gaf onze toekomstige berggids ons nog les in het maken van onze beveiligingsgordel, wat, eerlijk is eerlijk, compleet aan mij voorbij ging wegens lomp en onhandig, terwijl Heidi er meteen mee weg was. Haar lange ranke vingers leken wel slangen met dat touw, en in geen tijd had ze de klus geklaard. Plantrekker als ik ben had ik ook als snel een oplossing : M. zou het wel voor mij doen ;-) Ik was er op dat moment overigens ook van overtuigd dat we dat ding toch niet nodig zouden hebben.

Nog voor 6 uur in de morgen stonden we allemaal bepakt en bezakt aan de voet van 'onze' berg : onze gids M., zijn vrouw K., Heidi, mijn wederhelft en ik.

De sfeer zat meteen goed, en je voelde dat iedereen gemotiveerd aan de tocht begon. De eerste uren waren ronduit heerlijk. De zon kwam op en het werd stilaan warmer. We stapten geruime tijd door een sprookjesachtig landschap van bossen en wilde bloemen,  en alhoewel het pad steeds steiler en smaller werd, wist ik mijn hoogtevrees goed onder controle te houden. Ik zag de blos op Heidi's wangen, en de twinkel in haar ogen. Ook met haar ging het meer dan goed. Mijn wederhelft ontpopte zich intussen tot persfotograaf, en liep constant met het fototoestel in aanslag. Elke keer weer als we een bergkam waren gepasseerd en in de verte een top zagen, vroegen we onze berggids of dit nu de Triglav was. Hij bleef zich echter nog heel lang voor ons verbergen, in die mate zelfs dat mijn man begon te twijfelen aan zijn bestaan.

Stilaan werd het landschap grilliger. We bereikten de boomgrens, en het groen begon plaats te maken voor rotsen. Toen we de eerste 'via ferrata' ofte 'klettersteig' (nu is het jullie beurt om te googelen :-) ) te verwerken kregen, wist ik : "Nu wordt het menens". We kregen er nu regelmatig in onze maag gespitst en toen we eindelijk de eerste berghut bereikten, zaten we allemaal vol adrenaline omdat we ons zo hadden geconcentreerd.

Na een korte pauze zetten we onze tocht verder, en ondanks het serieuze werk, werd er nog veel gelachen en kon je ons van ver horen afkomen. Eindelijk was de top van de Triglav even in zicht. Als je je ogen dichtkneep, kon je een lange sliert van mieren, zo leek het, de lange, loodrechte bergwand op zien klimmen, en we waren het er unaniem over eens : no way we would do that! Om 14u bereikten we Triglavski Dom Kredarici, de hoogst gelegen berghut van Slovenië (2515 m), waar we van plan waren om te overnachten. We aten er een warme maaltijd en M. maakte voor iedereen een veiligheidsgordel. Niemand sputterde tegen toen we een half uur later vertrokken voor de finale beklimming naar de top van de Triglav..

M. drukte ons op het hart ons zoveel mogelijk vast te haken daar waar het mogelijk was. We beseften dat het nu echt wel gevaarlijk werd. Iedereen was in opperste concentratie en zo klommen we gestaag naar boven. Zolang ik mij kon vastklikken aan de berg, had ik, raar maar waar, niet veel last van 'het beest'. Sommige passages waren echter niet van de poes, en dan stond je daar : vrij als een veulen in de wei op en richel, afgrond links van je, afgrond rechts.. Vrijwel meteen nam K., onze goedlachse Sloveense, het voortouw alhoewel ze nog nooit geklommen had en ook last had van hoogtevrees. Onze berggids was eindeloos geduldig met Heidi en ik, en telkens één van ons in de problemen kwam, loodste hij ons als kleine kinderen naar het volgende obstakel : deze voet hier, andere hand daar.. Op een bepaald moment gaf mijn wederhelft te kennen dat het voor hem genoeg was geweest. Later zei hij dat hij op het einde van zijn krachten was, en bang was dat één van ons een paniekaanval zou krijgen tijdens het afdalen en hij onze gids niet zou kunnen bijstaan. Nadat hij M. had beloofd dat hij ter plaatse zou blijven wachten op ons, zetten we onze beklimming verder. Ik vond het zwaar om mijn man achter te laten, en ik voelde mij schuldig omdat hij door mij in dit avontuur was verzeild geraakt, maar we waren nu zo dichtbij, en ik voelde mij nog sterk en fris. Het laatste stuk (de derde kam van de Triglav 'drie-kop) bleek minder zwaar dan het stuk dat we met hem hadden afgelegd. Hadden we dat maar op voorhand geweten..

K. was eerst boven en ik kwam na haar. Ze zat op een rotsblok. Ik gaf haar een schouderklopje en ik wenste haar proficiat. Ze weende : "Now I'm a real Slovenian". Ik slikte mijn emoties weg.. Even later waren Heidi en onze gids er ook. We glunderden, namen foto's van het adembenemende landschap, tekenden het boek, en dronken frisdrank (ongelooflijk : er stond daar een verkoper!). Heidi belde haar man en ik belde die van mij. Hij lag te slapen wist hij te vertellen. Soms is het toch een rare kwiet.. :-)

Nu kwam het deel waar we allemaal bang voor waren : diezelfde weg terug naar beneden. Weer nam K. het voortouw en binnen een mum van tijd was ze in geen velden of wegen meer te bespeuren. Heidi stapte voor mij en ik zag dat ze het moeilijk had. Maar ze bleef doorgaan en beet op haar tanden. Wat een karakter-madam is ze. Ik begin ze nu pas echt goed te kennen, en ik weet dat niemand perfect is, maar van haar kan ik momenteel echt niks negatiefs vertellen : een schat van een vrouw en wat een verrijking in mijn leven!

Toen ik mijn man in de verte opmerkte, viel de druk ook van mij af. Twee uur verder waren we, en ik voelde hoe moe ik was, maar ik wist nu ook dat we bijna terug aan ons base camp waren. Bij aankomst omhelsde ik mijn klimmaatje. Ze huilde, en weer moest ik slikken. Toen ze mij even later een beeldje gaf van de top van de Triglav, was het mijn beurt om te breken. Meer dan twaalf uur waren we op pad geweest.. Wat waren we trots op onszelf, en hoe hadden we onze grenzen verlegd.

Tegen 9u gingen we allen slapen, al mag dat met een grove korrel zout worden genomen. Ik denk dat de adrenaline ons teveel parten speelde, samen met de krappe slaapplaatsen en de geluiden rondom ons..

Zaterdag 9 augustus

waren mijn wederhelft en ik al wakker van 6u. We deden een kattenwasje met vochtige doekjes, poetsten onze tanden, en maakten een wandelingetje. 

Na het ontbijt begonnen we om 8u30 de rest van onze afdaling. Ik had een vreemd voorgevoel en de euforie van de voorbij dag was bij mij compleet weg. Toen we nog geen 100m hadden gestapt en ik al op mijn kont belandde, wist ik, dit wordt veel zwaarder dan de beklimming. Mijn man bleef achter mij stappen, terwijl ik in de verte de rest van onze groep zag. Ik wou hen terug bijbenen en op een relatief vlak pad zette ik er flink de pas in. Opeens werd de grond vanonder mijn voeten weggemaaid. Ik hoorde mezelf schreeuwen en een tel later knalde ik met mijn hoofd tegen een rots. Een dof, pijnlijk gebons teisterde mijn rechteroor. Weer een schreeuw.. Ik graaide rondom mij maar ik kon niks vastgrijpen. Meer geschreeuw.. Ik gleed verder naar beneden en dan, als bij wonder, lag ik stil. Heel snel daarna voelde ik hoe ik bij mijn rugzak werd vastgepakt en de stem van mijn wederhelft : "Rustig. Ik heb je." Een moment later had ook M. mij te pakken, en met z'n tweeën trokken de mannen mij terug naar boven. Ik keek in de diepte en voelde paniek opkomen. "Mijn oor" wist ik te zeggen, maar ondanks de kloppende pijn en wat wondjes, bleek er op het eerste zicht niet veel aan de hand. Later wist Heidi mij te vertellen dat ik over een stuk steen ben gegaan dan niet meer dan 50 cm breed zal zijn geweest. Ik zag het niet.. Iedereen ging er snel over om mij niet nog meer overstuur te maken, en we zetten onze tocht verder. De rest van de afdaling was voor mij één grote uitdaging. De schrik zat er serieus in, en mijn oor en slaap waren intussen goed gezwollen. Tergend langzaam ben ik naar beneden gegaan, nog niet klaar om te sterven denk ik.. :-) 

Ik ben mezelf tegengekomen, ja. En ik heb mijn mede-klimmers die tweede dag heel veel laten wachten, maar ik ben er geraakt, en daar ben ik fier op. Ik ben niet ingestort, en ik heb mijn hoogtevrees getrotseerd. Ik besef nu nog meer dat er meer kracht in mezelf schuilt dan ik ooit kon vermoeden. Deze ervaring neemt niemand mij nog af. Ik ben ook ontzettend trots op Heidi en K. We verlegden samen onze grenzen, waren mentaal sterk, en bereikten daardoor wat we wilden bereiken. En ik ben mijn wederhelft ongelooflijk dankbaar omdat hij er voor mij was tijdens die zware momenten.
Voor mezelf heb ik beslist dat ik nog heel veel plannen en dromen heb voor de toekomst, maar dit doe ik echt NOOIT meer! 

Triglav... the king of Slovenia (Heidi)

Some time ago I started telling people Darline and I will climb the Kili. When I mentioned this to our Slovenian friends we were immediately invited for a training session on the Triglav. Me, who’s normally very thorough, did not think this through or research this for one second. I just said yes, sure why not! The long way or short way I was asked, since we will be walking many hours every day on our trip, I opted for the long way.


And this is how we set out last Wednesday for Slovenia, already from the airplane I fell in love with its beauty. The stunning lakes, mountains, forest, castles, quaint little houses, gingerbread cookies, I absolutely loved it. On Thursday we spent a relaxing day around lake Bled. Sipping my cappuccino whilst overlooking the clear blue lake my thoughts drifted to the next day when we would do our hike. I had yet to see the Triglav at that point, as it turns out, it was going to take a while to see it in all its splendour. In the evening we had a safety briefing, I had been told to bring climbing rope and clip but never did I consider I would be needing them. I had assumed it was just to teach us how to use them in case we run into trouble on the Kili. Everyone agreed to be ready the next morning at 5:30am.
The idea of the trip was to test our equipment, our determination and perseverance. And so we set out through the forests, laughter and chatter could be heard and everyone was full of energy. We would hike to a cabin where we would have a coffee break. Estimated time to the Triglav was six hours on the sign, the cabin about 1.5 hour but as it turns out, Slovenians have a different sense of time. A Slovenian half an hour is in fact nothing like our half an hour, you can double or triple it. The walk to the cabin was fun, surrounded by green fields filled with beautiful wild flowers, clear blue skies and the sun kissing our back I fully enjoyed the views and the clean air. From time to time there was a dodgy part but all in all it was fun.

After crossing a snow filled ravine, the cabin was a welcome break, coffee and a warming Slovenian fortified wine, quick update via WIFI and we were ready for part two and this, my friends, is where the real work began. The paths became narrower, the drops steeper, sometimes there were no paths and we had to work with iron bars and iron supports and we walked and walked... And suddenly the path was gone.... we missed it somehow and noticed it was much higher than we were so we made a shortcut up. We passed many hikers and all said half an hour, whatever you asked, it was half an hour away... it turned out not quite like that. As we rounded a corner, our friend pointed up to a tiny building way up high and said this is the hotel where we will sleep. I turned and looked at Steven (Darline’s better half) and I could see from the look on his face we were thinking the same thing... half an hour my ass... that’s hours away! But there was no choice but to go on and so we walked and walked and climbed and walked and slowly inched our way to the hotel.

As we took a break to catch our breath we could see the Triglav in all its glory, I squinted my eyes and thought are those people I see hanging there?!? Yes indeed, there is no path up to the summit, it’s a rocky climb and my resolve just disappeared. No way I said,  I need to think about this, I am not a climber, I have never in my life climbed anything, I’ve run and walked and done other stupid things but not THAT!

We all agreed to get to the hotel, have lunch and think it over, by that time we had been walking a long time, 7 hours to the hotel. I had a warming traditional Slovenian lunch, sauerkraut with beans and some kind of soup... in hindsight not the best food to eat when there are people walking behind you (sorry Darline ;) but at least we are now used to each other’s less pleasant smells ;)) My brain was going crazy, I kept thinking of what was left to do and suddenly our friend got up, clapped his hands and said OK time to put on the harnesses and helmets and get moving before the weather turns bad. Nobody protested, it was as if we were all on automatic or perhaps some of us wanted to get away from the foul smelling toilets (honestly the worst toilets I’ve been to in my life!).

The sign said 1 hour to the peak, well by that time we already knew in our case that meant 2 hours. By the end of this trip I was convinced the signs were for mountain goats and not humans like us.
To get to the big Triglav we had to pass the little Triglav. Triglav means 3 heads. The only thing I saw were the rocks in front of me and my feet, my brain was completely empty from anything else. There were iron ropes to secure ourselves in many places but there were parts without anything. It was clear we were beginners as many people passed us without any security which personally I thought was insane, regardless of how much experience you have. We passed remembrance plaques, five people died here, one person there etc... it was anything but encouraging. When we got to the top of the little Triglav Steven had had it. He was tired and afterwards it transpired he was just worried that one of us would freak out and he would not have enough energy left to help us get down. It was decision time, going on or turning back. We were so close ... it would be like turning around 100 meters from the Uhuru  Peak, I searched deep inside, I looked up and remembered my dad, no quitting little one... and so I decided to move on. There was hesitation for Darline, I could see she was torn between staying with Steven or coming... in the end she came J And so I crossed the ridge, it was narrow, no ropes, big drops on both sides and from the other side a guy came skipping (yes skipping) over, I looked at him and thought you gotta be kidding me as I shuffled along.... two hours after we set out from the hotel we reached the peak. And as I was sipping my cold fanta (there was a guy selling drinks on the top) I looked around and it was breathtaking. We made it, we did it and slowly I came the realisation that in fact I had to go down the same way I came up and I thought I was going to die.

Going down is much worse than going up but again there was no choice and so at 7pm I was back at the hotel and I cried. I was tired, scared, happy everything at once. I crashed on a bench outside and our friend brought over an older mountain guide who had been to the Kili... he grinned and said you’ve been up to the Triglav? You will be OK on the Kili J
In the evening we sat in the cabin, ate pancakes and drank tea with rum and we looked at our videos and pictures and realised we had done a completely insane thing. Exhausted we headed to our rooms and crashed but nobody slept well. It was noisy and I was filled with adrenaline so after maybe 3 hours of sleep throughout the night, we got ready for the descend. I was worried about it, I had stressed about it the whole night and rightly so. I skidded, fell on my butt a few times, my knees were killing me and I was afraid of going down a ravine. 

And now that Darline has written her post I can add a few things here. As I was passing a particular point, I thought to myself gosh it's narrow here. It was a flat piece but just narrow with a grassy ravine with big rocks on the side. Suddenly I heard screaming and as I turned around I saw my biggest fear come true but it wasn't me going down the ravine it was Darline. My heart stopped as I watched in horror. Darline had listened well to the safety briefing, if you fall turn over on your tummy immediately and she did, managing to stop from going down even further. I was stunned but we all made eye contact and nodded to each other as if saying, let's not make a big deal out of it or it will make things worse. The rest of the descent was mainly in silence with even more concentration and in deep thoughts of how fragile we really are.

What would take an experienced mountain hiker 2.5 hours took us 4 hours or so.
At one point our friend said, Heidi we are so close, from now on it’s only downhill... yeah it was like the Slovenian half an hour, I rounded a corner and there was a steep part going up but it was just too funny not to laugh about it. Our friend at the end had run ahead to get the car closer, such a welcome sight as by that time I was exhausted and nauseous.

Our trip has taught me many things, whenever I think I have reached my limit it seems I can go just a bit further. My body can still handle 12hours plus of intense activity. My equipment is holding out well but most of all I can’t think of a better person than Darline to climb the Kilimanjaro with. Caring and encouraging and as determined as I was, only altitude sickness can stop us from reaching the Uhuru peak. It has also taught me that some challenges are perhaps not cut out for me and that it's not worth the risk so where I am sure I will be doing a lot more in future, rock climbing will not be one of them ;) It also showed me that rock climbing and manicures do not go well together and I broke about 5 nails in the middle, you can't look good on a mountain.

Special thanks to Katja and Mitja, our Slovenian friends, they are once in a lifetime friends, the kind everyone wished they had. I could write many more things about Slovenia but in fact you should go and discover this country for yourself, I can assure you, you will be very pleasantly surprised!