grijs haar ....

Vanmorgen keek ik in de spiegel en zag ik tussen die blonde haren hier en daar een grijs haar. So what hoor ik jullie al denken, wel ja dat is toch nieuw voor mij!

En toen dacht ik al snel zelf, so what, who cares! In de wereld van vandaag, wat is een grijs haar nu. In een wereld vol terreur en angst, verdeeldheid en oorlog; wat is een grijs haar nu.

En toen dacht ik snel, ik zou toch graag ooit een hoofd vol grijs haar hebben. Ik zou toch graag op mijn oude dag met mijn grijs haar, een terrasje willen gaan doen met Darline om onze wilde avonturen op te rakelen. Ik zou toch graag nog zoveel....

Ik weet dat mijn vriendschap met Darline de grootste stormen zal overleven, terreur, vluchtelingen, we kunnen dat allemaal aan.  En toch wou ik dat dat niet hoefde, dat wij gewoon over bergen en dalen konden tetteren, over hoe ons hart nog maar eens op hol sloeg tijdens een loopje, over Amiri en zijn kommetjes warm water, over ecologische tampons en over onze dromen om te wereld te verbeteren. Want ja dat willen wij wel degelijk en nu worden wij van ons pad geleid door het leven zoals het is. Een leven met angst, een leven waar we niet zomaar overal een berg kunnen gaan beklimmen want er loert vanalles vanachter de hoek. En toch... en toch... zullen ze ons niet klein krijgen. 

En zo zoeken wij naarstig naar ons avontuur van 2016, ik heb me al rot gesurft.... struikel regelmatig eens over die berg (ja er heeft er zich eentje in mijn hoofd genesteld maar hij komt niet in aanmerking wegens te gevaarlijk en ik hoop dat ooit de wereld terug rustig wordt, zodat ik die wel kan doen) Wat gaan we doen?? Fietsen, wandelen, klimmen, kajakken, langlaufen, zoveel mogelijkheden en toch nog niets dat er bovenuit steekt. Misschien heeft iemand een idee voor ons?

We zijn niet moeilijk maar toch een paar vereisten:

Natuur en stilte
Eenvoud
Tenten en slaapzakken (en pispotten) moeten erbij betrokken zijn
het mag fysisch of mentaal uitdagend zijn
maximum 9 dagen
er moet een goede begeleiding zijn

Dus beste mensen.... bij deze een oproep voor challenge 2016... laat jullie gaan zou ik zeggen ;)

The 3 Peaks Challenge, a strange story.. (Darline)

Maanden heb ik moeten afkicken van ons Kili-avontuur. Het was te groots, te uniek, te onmetelijk mooi geweest, om geen sporen van zowel vreugde als verdriet na te laten, om later te worden gereduceerd tot wat het nu is : een intens dierbare herinnering die ik zal blijven koesteren voor de rest van mijn bestaan...

Het is dan ook niet verwonderlijk dat zowel Heidi als ik in een zwart gat vielen na onze terugkeer uit Tanzania. De enige oplossing, zo vonden wij, was jaarlijks een nieuwe uitdaging aangaan, en terwijl ik nog volop aan het bekomen was van de Kilimanjaro, kwam Heidi, ondernemend als ze is, op een druilerige herfstdag al met een voorstel : The 3 Peaks Challenge. Ik hapte meteen toe, blij om weer een avontuur te hebben om naar uit te kijken.

In eerste instantie dachten wij eraan om de 3 peaks : Ben Nevis (Schotland), Scafell Pike (Engeland) en Snowdon (Wales) in 3 dagen af te haspelen, maar de man van Heidi vond dit allesbehalve een 'challenge', wist hij op een avond te vertellen. Wij, vrouwen met ballen en van tijd tot tijd iets teveel branie, hapten toe als vissen naar een goed gevulde hengel (al zullen die coctails er ook wel voor iets tussen hebben gezeten..). Onze 3 Peaks Challenge was geboren : Binnen de 24 uur op de toppen van de 3 hoogste bergen van Engeland, Schotland en Wales staan..

Op donderdag 24 juli spraken Heidi en ik af in een hotelletje dichtbij de luchthaven van Charleroi, want de vrijdagmorgen zouden wij onze vlucht al hebben om 6 uur. We waren allebei wat zenuwachtig want eigenlijk hadden we ons minder goed voorbereid dan op de Kilimanjaro. Anderzijds wisten we dat onze conditie goed zat en dat we een behoorlijke portie doorzettingsvermogen bezaten.

We landden in Manchester en daar maakten we kennis met de rest van de groep :een 13-koppige internationale bende, onze hoofdgids John en de chauffeur. De organisatie waarbij we hadden geboekt zou ons heel het weekend begeleiden, zodat we ons maar op 1 ding  moesten concentreren : onze challenge behalen. De bus waarmee ze ons van de ene berg naar de andere zouden brengen bleek echter iets minder geslaagd dan we in gedachten hadden gehad. Zelfs ik, met mijn 1m57 had amper plaats om comfortabel te kunnen zitten. Kun je je voorstellen hoe het voor de rest van de groep voelde. Heidi wist met haar lange benen geen blijf.
Anyway, we reden quasi de rest van de dag naar ons startpunt : de Ben Nevis. 's Avonds deden we nog onze laatste inkopen in de plaatselijke supermarkt, aten als echte Engelsen 'fish and chips' en installeerden ons voor een laatste comfortabele nacht in een klein gemoedelijk hotelletje met een heerlijk uitzicht op het prachtige meer van Fort William (Schotland).

 

Zaterdagmorgen startten we de beklimming van de Ben Nevis in een blakend zonnetje. We hadden er allebei enorm zin in, Heidi en ik. De omgeving zag er prachtig uit en onze plaatselijke gids, Rosie, bleek een toffe madam. Groot was echter onze verwondering, toen één van onze teamgenoten, een roodharige Deense, er als een pijl en boog vandoor ging, waarschijnlijk bang om de challenge niet te halen. De gidsen zeiden niks en de rest van de bende sputterde achter haar aan, maar het snoeiharde tempo zorgde ervoor dat de groep in een mum van tijd uiteen viel. Het zorgde voor de nodige stress bij iedereen. Ik genoot van de prachtige uitzichten maar tegelijkertijd begon ik mij zorgen te maken om 2 mensen uit de groep, 2 broers. Eén van hen had het zichtbaar moeilijk met zijn ademhaling. Heidi en ik hadden de top nog niet bereikt, toen de hyperactieve Deense ons al kruiste voor de afdaling. Ik snapte haar niet. Ze zou sowieso op ons moeten wachten om te kunnen vertrekken naar de volgende berg. Waarom dan al die haast..? De top van de Ben Nevis baadde in de sneeuw en het uitzicht was adembenemend. We wachtten zeker een half uur tot de groep weer voltallig was, om de afdaling te beginnnen.

Heidi en ik waren content. Top één was in ieder geval al bereikt en dit mooi binnen de vooropgestelde tijd. We gingen op ons gemak terug naar beneden, om de haverklap onze regenkledij aan- en uittrekkend. Schotland is prachtig maar ook heel erg nat!
Intussen had ik voor mezelf beslist dat ik niks van 'het Deense mens' moest hebben. Ze had de groep onnodig onder druk gezet. Door haar toedoen waren de broers volledig opgebrand, in die mate zelfs dat ze ons, volledig uitgeput, door hun trage afdaling een uur vertraging bezorgden. Toen we uiteindelijk allemaal samen terug op de bus zaten, betekende het amateuristisch gelanterfant van de leiding nog eens extra vertraging... Stress!

Op naar Scafell Pike, zo'n 7 uur rijden van de Ben Nevis. We trokken droge kleren aan, installeerden ons op onze veel te krappe plaatsen, aten power food en verzorgden onze spieren. Daarna probeerden we ons te ontspannen en uit te rusten.

Om 9 uur 's avonds startten we de beklimming van Scaffel Pike. Onze plaatselijke gids bleek een chaoot van 't bovenste knoopsgat te zijn. Hij vermeldde bij het begin van de beklimming doodleuk dat hij zijn radio in de auto was vergeten, dat hij wel zijn gsm bij had, maar dat er niet altijd bereik was op de berg. Dat klonk geruststellend! De Ajuin (zo noemde ik mijn Deense 'vriendin'), nam weer meteen de leidding en weer zei niemand van de organisatie iets. Een half uur na vertrek moest één van de broers al terugkeren.. Heidi en ik hadden gestapt als gek om in de kopgroep te kunnen blijven omdat John ons had verteld dat een groep uit maximum 8 mensen mocht bestaan als er slechts 1 gids mee was om te begeleiden. Logischerwijs moest onze hoofdgids John niet alleen één van de broers, maar ook de iets tragere mensen uit de groep terug meenemen naar beneden, maar dit gebeurde uiteindelijk niet. Scaffel Pike bleek niet zo mooi te zijn als de Ben Nevis, maar zeker en vast een beklimming waard mocht je ooit in de buurt zijn.
Rond 22 uur moesten we onze hoofdlampen opzetten omdat de nacht viel en nog voor middernacht bereikten we de top.

 

 Omdat het weer intussen barslecht was geworden - het regende, sneeuwde, waaide en stormde - wilde onze chaoot meteen terug naar beneden, zo snel zelfs dat sommigen de kans niet kregen om hun regenbroek aan te trekken. Groot was mijn verbazing toen hij na een tiental minuten zenuwachtig zijn landkaart boven haalde en koortsachtig begon te zoeken naar aanknopingspunten. Onze gids was de weg kwijt! Daar stonden we dan, in een ijzige vrieskou, in the middle of nowhere, in het pikdonker ergens op een berg.. Een kwartier later had hij de weg gevonden, zei hij. 'De weg' bleek echter een levensgevaarlijke, quasi vertikale steile lege rivierbedding te zijn, gevuld met rotsen en steengruis. Ik werd kwaad, erg kwaad.. De meeste mensen zetten zich op hun kont en schoven op deze manier de gitzwarte diepte in. Nu en dan schreeuwde iemand 'rocks!', als de boel onder ons gewicht in beweging kwam. De man achter mij zat te huilen. Dit had hij niet gewild zei hij. Eerst was ik van plan om te blijven zitten tot het licht werd, maar het was te koud. We moesten verder.. Op de één of andere manier bereikten we na een uur terug de goede weg, maar intussen waren mijn knieën om zeep door de gespannen afdaling en het herhaaldelijk vallen. We bereikten onze bus een uur later dan we vooropgesteld hadden, maar we konden alleen maar opgelucht ademhalen dat we het gehaald hadden. Wat een zootje was dit!

 

De rit van Scafell Pike naar Snowdon zou zowat 4 uur duren, maar door rijtijden die moesten worden gerespecteerd en het wisselen van chauffeurs moesten we ergens 1 vol uur blijven staan. Weer een uur vertraging dus, maar ondanks al onze tegenslagen konden we nog onze challenge behalen. Iedereen kreeg het op zijn heupen door deze tegenslag. De organisatie mocht dit hebben ingecalculeerd.
De nieuwe chauffeur bezorgde mij koude rillingen. Hij reed als gek en slingerde de bus door het woelige landschap onder de tonen van trage klassieke muziek. Net een horrorfilm. Bagage viel nu en dan naar beneden en ik moest mijn ogen strak op de baan houden om niet wagenziek te worden. Bijna niemand droeg een autogordel..
Op zondagmorgen om 8 uur begonnen we onze tocht op Snowdon. Het regende pijpenstelen, maar dat kon ons niet deren. Het was onze laatste berg, en binnen een paar uur zouden we onze challenge binnen hebben. Iedereen was moe, maar dat weerhield er 'De Ajuin' niet van om weer volle bak het voortouw te nemen. Heidi en ik hadden afgesproken om zo snel als mogelijk de top te bereiken (de challenge gaat van top tot top) en dan op het gemakske terug te keren. Ik had mijn knieën ingetaped omdat ze zo erg pijn deden, maar ik was vastbesloten om mijn uitdaging tot een goed einde te brengen. We stapten gestaag verder, de striemende regen en wind trotserend, en zo bereikten we de laatste steile helling voor de top. John wist ons te vertellen dat het vanaf dat punt nog zeker 50 minuten was naar de top, en dat we daarna nog welgeteld 2 uur hadden om terug bij de bus te zijn omdat één van de deelnemers zijn trein wou halen. Ik keek naar de steile rotsen en dacht aan Slovenië, ik voelde mijn kapotte knieën.. En er knapte iets in mij. Ik had mijn wederhelft beloofd om geen gekke dingen te doen, om mijn leven niet op het spel te zetten, en dit was precies wat er nu stond te gebeuren. Ik kon de top bereiken, maar ik kon onmogelijk binnen 2 uur terug beneden zijn zonder mezelf in gevaar te brengen, daarvoor was ik te moe, waren de hellingen te steil en was het weer te slecht. Ik zei dat ik terug wilde keren. Ik gaf het op... Tot op vandaag zou ik in diezelfde omstandigheden dezelfde beslissing nemen, ware het niet dat wij toen niet de juiste informatie kregen. We zaten op nog geen 20 minuten van de top verwijderd! En bij de afdaling moesten wij überhaupt geen rekening houden met één of andere kwiet die zijn trein wou halen! We zouden het gehaald hebben als John ons de juiste info had gegeven en ons moed had ingesproken in plaats van ons op alle mogelijke manieren te demotiveren.
Ik zag de ontgoocheling op Heidi's gezicht. Nog nooit had ze iets opgegeven zei ze, en eigenlijk kan ik ook niet meteen bedenken dat ik dit ooit deed. We startten de afdaling. Intussen waren mijn schoenen en kledij doorweekt, en begonnen mijn kniëen het te begeven.

Op de bus aangekomen werd onze boosheid almaar groter. Wat een brave, tamme Belgen waren we weer eens geweest. Heel het weekend was er vanalles mis gelopen buiten onze fout, en geen enkele keer hadden we ons verzet of ons ongenoegen laten blijken aan de organisatie.

Zondagavond checkten we in in het Radisson Blue Hotel in Manchester. We genoten van onze luxueuze kamer, douchten ons, trokken propere kledij aan en hadden wilde plannen om ons eens goed te gaan bezatten aan de poepchique bar van ons 5*-hotel. Veel verder dan een lekkere maaltijd en een glas witte wijn kwamen we echter niet. Na een weekend zonder slaap, heel veel inspanningen en veel te veel stress vielen we bijna letterlijk van onze stoel van zwakte. We strompelden naar onze kamer, morrend tegen elkaar dat we een deftige klachtenbrief zouden schrijven, hadden alle moeite van de wereld om ons veel te hoge bed op te klauteren, en vielen grommelend en knorrend in een diepe slaap.

Maandag bleven we heel de dag in ons hotel, en als we eerlijk zijn, meer zat er gewoon niet in. Onze beenspieren waren zodanig lam dat we onze handen moesten gebruiken om ons ene been over ons andere te kruisen als we ergens neerzaten. Kun je je voorstellen hoe we rondwandelden! We genoten van een deugddoende massage, zwommen in het heerlijke warme binnenbad, gebruikten de sauna en de jacuzzi en bestelden nog een lekkere maaltijd MET calorie-rijk dessert. Intussen verlangde ik als gek naar het weerzien met mijn lief, op de één of andere manier had ik hem verschrikkelijk gemist. Waar tegenslag al niet goed voor is. ;-)

Mochten jullie denken dat dit het einde was van onze rampspoed : op de luchthaven liet Heidi haar Iphone nog in de wc vallen en bleek ik mijn autosleutels kwijt te zijn. Op een bepaald moment keken Heidi en ik elkaar aan en zijn we onbedaarlijk in de lach geschoten. Ik had net mijn wederhelft aan de lijn, maar ik kon echt geen woord meer uitbrengen van het schateren. De tranen rolden over onze wangen en mensen staarden ons aan. Wij, zondagskinderen waarbij altijd alles zogenaamd van een leien dakje loopt, hadden onze portie nu meer dan gehad.
Maar ons klein krijgen...? Nooit. En die 3 Peaks Challenge...die krijgt nog een staartje, gegarandeerd!

Darline
 

How to do the Three peaks (or not!) (Heidi)

Hurray hurray it’s a holi holiday,... at least that’s what we thought.

Reliable Ryan Air brought us to Manchester on Friday morning (tada tada tad tadaaaaa) where we were picked up by our guide and bus driver.

A 7 hour bus ride to Fort William lay ahead and as I sat down and realised my legs didn’t really fit in front of me, for the first time in my life I thought Ryan Air was luxury.

So we drove and drove, picked up the rest of our 13 man team and arrived in Fort William on Friday evening. We stayed in a basic hotel but very clean and had our evening briefing. A big glass of red wine and we were tucked into bed by 10 with a 6am start ahead of us.

In the morning we were taken to the foot of Ben Nevis by our Scottish taxi driver who put Darline in the wee little seat in the back. The scenery is stunning, lush green, lakes absolutely beautiful. The weather was holding out nice so we were excited about the hike ahead.

It was a glorious hike but it soon emerged that there were a lot of I’s in our team. One person just sped up ahead like lightening leaving the rest of us behind trying to catch up. Two brothers were at the back and unable to keep up. We all reached the top though but where as we were supposed to leave at 2pm the latest we still had to wait another hour for everyone to arrive. During the hike my hair had taken on the shape of giant dreadlock!

The trip turned into chaos from that point on... I could almost write a book about it but here’s a brief summary:

It seems the driver was only allowed to work 15 hours and had a swap at 5am Sunday morning, giving us a deadline for Scaffel Pike to be back on the bus at 2am Sunday morning. For every mountain we had our fixed guide plus one extra local guide. Each guide could potentially take 8 people. So we were told we may have to split in slow and fast group and the slow group would just have to turn around at midnight. That means that for the slow group the challenge would be over it also means that if 10 people could keep up with the fast group it would not be possible either because that’s two too many. The whole thing was surreal and put a lot of pressure on everyone one and kinda dampened the atmosphere.

Well we set out on Scaffel pike desperately trying to stay in the front when already one person had to go back down. The fixed guide went back so low and behold there we were twelve people with a guide who, it transpired half an hour into the hike, had left his radio in the car. We did great and we all made it to the top well before midnight. Happy and elated we started our descend and this is where it went wrong. Our guide didn’t take his bearing and suddenly we were lost, in the middle of the night on the mountain with a guide who seemed to be in a slight panic (no phone reception and no radio remember!)

He ran across and managed to find a path, I can tell you this was no path in my eyes but what choice did we have. After a bit more he turned around and said he was truly sorry but we were about to embark on the shittiest path of our lives ever. He wasn’t wrong there! We ended up in a section called Lord’s rake, it’s extremely dangerous and not recommended at all as it’s full of rubble and big rocks with a very steep descend and any rock could trigger a slide.  I was livid! Darline was terrified and the guy behind her was actually crying from fear. To do this at night, with one guide with no radio, I couldn’t believe it but we had to get down. This is a section normally used to go up and only in the daylight, not to go down in the pitch dark. In the mean time our fixed guide himself was probably in a panic as he didn’t see us come down the normal path and didn’t know where we were! Finally there was some phone signal so they could coordinate. The result of all of it was another hour lost and we were late for the driver swap that was supposed to happen two hours down the road.

I think the entire bus kinda dozed of at that point only to be awoken after the swap of driver. I believe someone at the wheel thought he was Nigel Manson on the formula one track and instantly everyone was strapping on their seatbelts. The swap of drivers lost us another hour as wel,l as they couldn’t find each other and so we had less time.

In the midst of it all it transpired someone still had to book a train from Manchester to London and we all know the train system in London so they booked the cheapest option at 5:35pm giving us again a deadline to be back on the bus by two.

The weather in Snowdon was bad, rain and very windy but we were making our way up quite steadily not far behind everyone else. The two brothers again had to return after an hour and our guide caught up with me and Darline.

We were very close to the end, half an hour someone had said we passed. We caught up with the rest of the group just before the last sections and this is where our guide freaked out Darline saying: are you sure you will make it back down to the bus on time because it is at least another hour. Now you have to know Darline was not the slowest descending the last mountain someone else had been much slower than her but the rest of the team didn’t bother waiting for this discussion and quickly continued. By the time the discussion was finished the team was gone and we were left with no choice but to head back down. It transpired we were only 20 minutes from the top, I spent an hour waiting in the bus for everyone, I was absolutely lived and still am.

This was by far the worst trip ever. The guide was a nice guy but I’m sorry we have higher standards than that. We missed our Shaun. None of this would have happened with Shaun, he would have taken charge from the first moment, would have set the pace in such a way that we would make the time limits and stayed all together. He would have encouraged us, reminded us to eat and drink, he would never have put Darline in such a position so close to the end. He would have probably taken her back pack and said Lets’ go, we can do this. 

We should have said, screw it were going anyway, if he missed the train, tough luck, but we’re too kind and considerate for that and there is no point thinking about it anymore as Darline would say: had mijn nonkel tetjes gehad, het was mijn tante geweest.

It’s a tough challenge but it’s very doable and therefore we will do it again. NOT with an open team anymore and certainly not with this organisation.

We enjoyed our nice hotel in Manchester and talked through the weekend, we didn’t possibly think anything else could go wrong. But I dropped my iphone in the toilet in Manchester airport and for about an hour after landing in Charleroi we thought Darline had lost her car keys in the UK somewhere.

In the end all that was left to do was have a good laugh, which we did in the middle of the airport because it was all just too much!

Luckily I managed to get my giant dreadlock out of my hair with a bottle of conditioner and luckily it takes more than this to get us down so we’re already planning ahead! 

and hey, we saw a rainbow on a mountain!

3 peak challenge (Heidi)

Ik heb lange tijd moeten afkicken van de Kili. Er zijn momenten dat ik me terug laat meevoeren naar Tanzania. Bij het zien van porridge, zit ik terug aan onze tafel in de eettent. Bij het horen van Black van Pearl Jam, lig ik terug  in mijn tent die middag voor de klim naar de top. Als het even niet gaat in het sporten, sta ik terug op Stella point helemaal op maar toch nog een restje energie voor dat laatste stuk.  Ik heb maanden op wolkjes gelopen erna en toen kwam er een serieuze dip. De energie was weg, alles was weer zoals voordien, geen doelen meer om naartoe te werken, geen avonturen in het vooruitzicht.

We hadden wel kort erna beslist van iets te doen dit jaar maar we ondernamen niet echt iets om het concreet te organiseren, tot vorig weekend...

Darline en haar wederhelft kwamen op bezoek en tijdens een heerlijk weekend van cocktails, hoge hakken, eten en wandelen, lieten wij ons alletwee om de tuin leiden door mijn wederhelft. Even hadden wij overwogen om de uitdaging in drie dagen te doen maar nee mijn vent denkt dat dat voor zwakkelingen is en zo geschiedde dat ik de maandag nadat Darline terug naar huis was, ik onze 3peakchallenge boekte voor 24 uur.

En nu kriebelt het! Want de organisator zei droogweg dat het heel erg te vergelijken is met de Kili, met andere woorden, het laastse stuk van de Kili. Het stuk waar je loopt te sterven waar je staat, je heel ver in jezelf moet zoeken naar dat laatste restje wilskracht dat is de threepeakchallenge. Op 24 uur tijd zullen wij maar liefst 42km klimmen en dalen, reken daarbij dat we van de 24 uur zeker 10 uur in de bus zullen zitten dan dat wordt inderdaad een heel pittige wandeling bergop. Gaan we het kunnen? Geen idee, we hebben zeker een paar trainingsfases overgeslagen maar we zullen er zoals altijd 100% voor gaan.

Er is trouwens nog plaats in onze groep voor wie zich geroepen voelt J

Binnenkort blazen we onze blog wat nieuw leven in, want zoals het hoort, ook aan 51 en bijna 41 blijven we dromen en grootse plannen maken!

To be continued!

foto te vinden op:
http://www.threepeakschallenge.uk/national-three-peaks-challenge/

La vie sans Facebook.... (Heidi)

As most people who start a new year, I started it with lots of good intentions and great plans. 

On the list were of course the usual suspects such as losing weight, eating healthy and doing sports but there was one other thing that was on top of my to do list... work... as in sitting behind my desk fully focussed for a certain number of hours in the day without any interruptions.

Now where I have super willpower when it comes to things like climbing mountains or 100km walks... that same willpower was nowhere to be found when it came to chocolate, Starbucks and social media. Like most people I was constantly interrupted by FB on my phone, whatsap, viber etc... and I just couldn’t help myself...just a quick  peek which usually resulted in likes, comments and other banter. 

And so it was in a moment of desperation that I decided to deactivate my account. Without much thought as it appeared because even though I put out a message saying I’m leaving facebook for a while, I hadn’t completely thought it through... once my account was deactivated,  nobody actually saw the message  anymore. I can assure you that subsequently I visited my hairdresser and gone a few shades darker in the hope of avoiding such things in the future.

So how is life without facebook, well first of all I would like to apologise to some people who thought I had de-friended them... I never actually de-friended anybody in my life. My mom was not too pleased either at the prospect of missing out on pictures of her grandson and other nonsense I posted on FB.

My “friends” circle is smaller but I have to say it seems I still have a lot of friends who text me or email me and I have now made it a habit to only reply in the evening after all the work is done, the dishwasher is on, my son is tucked into bed and I sit down with a cup of coffee. 

Of course the time it takes me to write this blog post would have been sufficient to do my daily snoop on facebook but I have to say life without facebook has been refreshing till now. I do miss some routines, Nico’s daily picture was a fun way to start the day. I was able to keep up with lots of acquaintances but it seems now I will be forced to make more effort to meet people in real life.

This is not to say that I will never return on Facebook and I do still have a phone, email, viber, whatsapp and instagram... so far I have refrained from becoming a tweeter...

So I hope this clarifies my reasons for leaving FB for a while, if you can all share this post I am sure at least 80% of my friends will be able to read why I left FB

You can however still find me at my local starbucks eating a chocolate muffin whilst working ...

Last day of an amazing year.. (Darline)

Hier zit ik dan in het feeëriek ondergesneeuwde Seefeld am Tirol op de laatste dag van 2014, het jaar waarin ik 50 jaar geworden ben..
De laatste dagen ben ik veel aan het denken geweest. Ik had mezelf in het begin van het jaar voorgenomen om van mijn 50ste verjaardag, toch een kantelpunt in mijn leven, iets speciaals te maken. Ik stelde zelfs heel plechtig mijn 'fifty hair shades of grey' to do lijst op. Ik ben een gelukkig mens, ik heb een fijn maar gewoon leven, en toch werd het dit jaar, ver boven mijn verwachtingen, een jaar om nooit meer te vergeten. Een terugblik..

JANUARI
Meer dat 20 jaar geleden probeerde ik het al eens, maar 'het beest', mijn hoogtevrees, speelde mij toen danig parten. Mijn jubileumjaar gleed ik glorierijk op latten in : IK LEERDE SKIËN !
Heidi kwam met het subliem idee om samen EEN EIGEN BLOG te beginnen, en zo geschiedde.
Op een avond stuurde ik Heidi een mail met de memorabele woorden :"Ik zou graag de Kilimanjaro beklimmen. Zin om mee te gaan...?" Later hoorde ik dat ze mij wel een kwartier had zitten uitlachen om mijn krankzinnig idee, maar nadat ze uit gelachen was stuurde ze mij een mail terug, en van het één kwam het ander..
Mijn wederhelft zei niks toen ik hem over onze plannen inlichtte. Hij keek me alleen wat schaapachtig maar vooral heel verwonderd aan. Het belette hem niet om een paar dagen later onverwacht met een knoert van een crosstrainer thuis te komen. Ik kon meteen BEGINNEN TRAINEN voor het grote avontuur.
Op mijn verjaardag ging ik uit eten met mijn ma. Zonder haar was ik er immers nooit geweest..

FEBRUARI
De maand waarin ik 'de zegen' kreeg van de cardioloog en de pneumoloog om naar Tanzania te vertrekken. WERKEN AAN DE CONDITIE was hun advies, maar dat wist ik zo ook al.
Ik had het geluk om 4 keer mama te mogen worden : twee keer toen ik rond de 20 was, en twee keer toen ik rond de 40 was. Voor de nakomertjes zou ik nooit de jonge mama kunnen zijn die ik voor de oudsten was, wat mij er niet van weerhield om alles uit de kast te halen om een 'coole' mama te zijn. Zo kwam het dat ik op 13 februari richting sportpaleis in Antwerpen trok met mijn 2 tieners voor hun ALLEREERSTE GROTE CONCERT een optreden van Avicci, het idool van mijn tienjarige zoon. Ik heb GENOTEN ! Niet zozeer van de ster op het podium (al deed hij het bijlange niet slecht), maar van mijn jongste ster die volledig uit zijn dak ging. Héérlijk..
Mijn tienerdochter heeft haar unieke concert nog tegoed. Ze is fan van One Direction. Gelukkig heb ik nog tijd tot 13 juni 2015 om mij hier mentaal op voor te bereiden..

MAART
Heidi boekte onze beklimming van de Kilimanjaro! Whoehoe!
In de krokusvakantie reisden we opnieuw naar Oostenrijk waar ik mijn prille skikunsten kon bijwerken. Intussen was ik heel INTENSIEF AAN HET TRAINEN geslagen : zwemmen, wandelen, fietsen, op de crosstrainer trainen...elke dag sportte ik minstens 1 uur.

APRIL
Mijn wederhelft moest voor een paar dagen naar Milaan voor zijn werk. Ik besliste om hem achterna te vliegen samen met de kids. IK NAM nog nooit HET VLIEGTUIG ALLEEN, dus dat was voor mij een hele onderneming. Ik kwam er door schade en schande achter dat je alleen geld kan afhalen op de luchthaven VOOR de controle, en dat je met amper 5 euro op zak kan vliegen van het ene land naar het ander. Gelukkig stond mijn Italian boy ons bij aankomst op te wachten met een goed gevulde portefeuille. ;-) In Milaan, fashion city bij uitstek, wandelde ik vier dagen mijn zware bergschoenen in voor de Kili..

MEI
Met mijn Kilimanjaro-avontuur wou ik dolgraag EEN GOED DOEL STEUNEN en geld inzamelen. Onze keuze viel op Illuminate India. We kregen 19000 dollar bij elkaar en daar ben ik best fier op!
Heidi boekte onze vlucht naar Tanzania! Aaarrggghhhh! Now there was no way back! Intussen bleef ik trainen, trainen, trainen.
We gingen voor 9 dagen naar New-York, waar mijn wederhelft een
FIETSTOCHT DOOR NEW-YORK organiseerde. Ik was nog nooit in Amerika geweest. Het werd een fantastische reis..
PS : ook daar liep ik constant in zware wandelschoenen rond.

JUNI
De maand waarin mijn klimmaatje ter gelegenheid van haar 40 ste verjaardag, een
AFRICAN PARTY organiseerde, supertof en een fijne aanloop naar ons Kili-avontuur.
Vanaf  3 juni begon ik nu ook bijna dagelijks te LOPEN/JOGGEN, iets wat ik mij in mijn stoutste dromen niet meer had kunnen voorstellen na tien jaar rugpijn. Mijn Kilimanjaro-avontuur opende hoe langer hoe meer deuren..

JULI
Ik werd voor DE DERDE KEER OMA van een prachtig kleinzoontje Jules!
Heidi en ik gingen een dagje shoppen in Brugge voor onze allereerste Kilimanjaro-aankopen, ik kreeg mijn Kili-spuiten, en Heidi vond een ontwerpster voor onze vlag!
Ik merkte dat het trainen teveel van mijn lichaam vergde en pastte het sporten aan tot 3 maal 1 uur per de week..

AUGUSTUS
Heidi en ik vertrokken voor 4 dagen naar Slovenië met onze wederhelften om er 'op hoogte' te gaan trainen. Een vriend van Heidi en haar man, een Sloveense militair, stippelde een 'bergwandeling' uit, wat later
' DE BEKLIMMING VAN DE TRIGLAV, de hoogste berg van Slovenïe' bleek te zijn. Prachtig en huiveringwekkend tegelijkertijd, but we did it, en daar waren we supertrots op!

SEPTEMBER
What can I say... Sigh... Eén van mijn grootste dromen werd werkelijkheid :
DE BEKLIMMING VAN DE KILIMANJARO !
Ik kan er nog altijd niet bij dat we daadwerkelijk op het dak van Afrika hebben gestaan. Dit pakt niemand mij nog af, en ik hield er een vriendin voor het leven aan over.
Pittig detail : het waren niet de zware wandelschoenen waar ik maanden in rondliep die me naar boven brachten, maar een paar lichtgewicht Salomon's. De goede keuze, zo bleek achteraf..

OKTOBER
Op 6 oktober startte ik in mijn NIEUWE JOB. Whoop whoop! Ik had niet meer durven dromen op zo'n meevaller, maar wat was, en ben ik nog steeds blij met deze buitenkans, zelfs al moet het tot mijn 67ste. ;-)
Ik wou absoluut op HET FEEST VAN DE 50-JARIGEN zijn, en daar zette ik natuurlijk vol overgave mijn stempel tot in de vroege uurtjes. De dagen erna kon ik amper stappen van de blaren op mijn voeten. Het bewijs was bij deze geleverd : een nacht dansen op stiletto's is veel zwaarder dan bergen beklimmen..

NOVEMBER
CHALLENGE 2015 werd in het leven geroepen, terwijl ik intussen probeerde om een evenwicht te vinden tussen voltijds werken, en een privé-leven met 2 kinderen die nog altijd veel aandacht vragen.

DECEMBER
Op de valreep dit jaar, en totaal niet gepland haalde ik via mijn nieuwe werk mijn DIPLOMA EHBO. Weer een fijne meevaller. Je weet immers nooit waarvoor het nog kan dienen..

Ik zal het jaar uit glijden zoals ik het in gleed : even stuntelig als houterig maar met een brede grijns op mijn gezicht. Ik ben fier op wat ik dit jaar allemaal presteerde, maar tegelijkertijd besef ik ook dat ik een gelukzak ben. Ik kreeg prachtige kansen en nam die met beide handen aan. Door de voorbereidingen en de uitdaging die de Kilimanjaro met zich meebracht, zat ik in een flow die me letterlijk en figuurlijk naar hogere sferen bracht, en ik genoot elke dag met volle teugen van de grote en kleine dingen die mij te beurt vielen.
2015 zal nooit zo spectaculair worden, al ben ik ook nu van plan om er dit jaar weer iets moois en unieks van te maken. Positief en onbevangen elke nieuwe dag met open armen ontvangen. Blij zijn met wat ik heb en wie ik ben. Wie weet wat er nog allemaal mijn pad kruist. Ik houd jullie op de hoogte..

een terugblik op 2014 een vooruitblik op 2015 (Heidi)

Ik ben 2014 begonnen op het strand in Florida en ben het ge-eindigd in Frankrijk. Ertussen zat een heel turbulent, opwindend en uitdagend jaar.

Ik die dacht dat 2013 een uitdagend jaar zou worden als first-time moeder, maar ik wist niet dat 2014 op z’n minst even interessant zou zijn in het moederschap. Mijn kleine man is er met grote stappen op vooruit gegaan maar dat was niet zonder z’n ups en downs.  Mama zijn heeft me al veel geleerd, niet op z’n minst het relativeren van dingen en het loslaten. Het aanvaarden van iemand zoals ze zijn en tegelijkertijd proberen in de goede richting te leiden, maar wat is die goede richting? Ik ben er niet altijd veel wijzer uit gekomen maar voorlopig hou ik het op liefde en respect en de rest komt wel.

2014 heeft ook heel wat vriendschaps banden verstevigd maar er is er toch eentje dat er torenhoog uitspringt. Darline, mijn klimmaatje. Op 1 januari wist ik helemaal niet wat voor een invloed zij zou zijn in 2014 en het was pas toen we op het vliegtuig zaten dat ik besefte dat we echt wel naar Kilimanjaro gingen. Ik heb het al aan velen gezegd maar het was een heel emotionele ervaring. Eentje die me heel wat geleerd heeft, vooral nog meer relativeren en ook hoe complex ons leven is. 10 dagen zonder facebook, zonder internet, zonder werk met dagelijks twee kommetjes warm water maar omgeven door een ongelooflijk prachtige natuur en cultuur, het gaf me veel tijd om na te denken over 2015 en het leven zoals het is.

Toen ik thuiskwam had ik een ongelooflijk trotse zoon die sindsdien elke keer hij de Lion King ziet met veel trots zegt kijk de Kilimanjaro mijn lievelings berg en een deal is gesloten dat we binnen tien jaar samen gaan. Ik hoop zo dat dat ook het geval zal zijn.

Ik weet dat ik in mijn leven, ook aan mijn veertigste, af en toe een uitdaging nodig heb voor mezelf. Om me eraan te herinneren dat ik er ook nog ben en niet alleen een mama of vrouw ben. Soms lopen we onszelf zodanig voorbij in deze wereld dat we dat vergeten. In 2015 wordt het de 3 peaks challenge, zeker met Darline en hopelijk nog wat klimdames.

Ik ben heel content mijn forties ingegaan en ik ben van plan er met volle teugen van te genieten. 2015 moet ook op professioneel vlak veranderen vandaar dat ik me wat teruggetrokken heb uit het digitale wereldje om me volop te concentreren op het begin van 2015. Er is al zo weinig tijd in de dag om alles te combineren dat FB af en toe toch wel een beetje teveel tijd in beslag nam.

Ik hoop dat 2015 even spectaculair wordt als 2014 en ik heb al redelijk wat plannen in mijn hoofd die daartoe zullen bijdragen maar eerst en vooral een visite aan de kapper voor een nieuwe look. Het abonnement in de fitness is vernieuwd want die drie bergen in July zijn niet van de poes dus de form moet er zijn. In Maart zou ik graag 24km lopen maar dan zal ik er snel moeten op vooruit gaan maar lukt het lopen niet dan zal het terrassen zijn met de zus want de familie bezoekjes die zijn al gepland.

2015 zal weer een jaar worden van vriendschap want zoals vorig jaar heb ik ook dit jaar al een paar afspraakjes met heel bijzondere mensen waarvan eentje in April waar ik nog wat werk aan heb maar dat toch wel spectaculair zal zijn als het zal lukken.

Ik hoop dat jullie in 2015 ook weer van de partij zullen zijn!

the highlights van 2014 in beeld:

 Januari: ongetwijfeld oma op bezoek in Amerika!

Februari: de reunie met Julian's "pleegbroertje" na een jaar  

Maart: 16 jaar met mijn wederhelft 

April: 1 van mijn dromen, de dolfijnen kus

Mei: Julian studeert af van de kleuterschool

Juni: mijn te gekke Africa verjaardagsfeest

Juli: Vanop afstand had ik heel het panda gedoe in Belgie gevolgd, in Juli kon ik ze eindelijk bezoeken!

Augustus: In voorbereiding van de Kilimanjaro trokken we naar de Triglav in Slovenie, onvergetelijk!

September: Hier moet ik niets over zeggen, het hoogtepunt van 2014!

October: Halloween in het eerste leerjaar

November: Nog altijd prachtige zonsopgangen

December: Het jaar afgesloten met mijn Lily....