Maanden heb ik moeten afkicken van ons Kili-avontuur. Het was te groots, te uniek, te onmetelijk mooi geweest, om geen sporen van zowel vreugde als verdriet na te laten, om later te worden gereduceerd tot wat het nu is : een intens dierbare herinnering die ik zal blijven koesteren voor de rest van mijn bestaan...
Het is dan ook niet verwonderlijk dat zowel Heidi als ik in een zwart gat vielen na onze terugkeer uit Tanzania. De enige oplossing, zo vonden wij, was jaarlijks een nieuwe uitdaging aangaan, en terwijl ik nog volop aan het bekomen was van de Kilimanjaro, kwam Heidi, ondernemend als ze is, op een druilerige herfstdag al met een voorstel : The 3 Peaks Challenge. Ik hapte meteen toe, blij om weer een avontuur te hebben om naar uit te kijken.
In eerste instantie dachten wij eraan om de 3 peaks : Ben Nevis (Schotland), Scafell Pike (Engeland) en Snowdon (Wales) in 3 dagen af te haspelen, maar de man van Heidi vond dit allesbehalve een 'challenge', wist hij op een avond te vertellen. Wij, vrouwen met ballen en van tijd tot tijd iets teveel branie, hapten toe als vissen naar een goed gevulde hengel (al zullen die coctails er ook wel voor iets tussen hebben gezeten..). Onze 3 Peaks Challenge was geboren : Binnen de 24 uur op de toppen van de 3 hoogste bergen van Engeland, Schotland en Wales staan..
Op donderdag 24 juli spraken Heidi en ik af in een hotelletje dichtbij de luchthaven van Charleroi, want de vrijdagmorgen zouden wij onze vlucht al hebben om 6 uur. We waren allebei wat zenuwachtig want eigenlijk hadden we ons minder goed voorbereid dan op de Kilimanjaro. Anderzijds wisten we dat onze conditie goed zat en dat we een behoorlijke portie doorzettingsvermogen bezaten.
We landden in Manchester en daar maakten we kennis met de rest van de groep :een 13-koppige internationale bende, onze hoofdgids John en de chauffeur. De organisatie waarbij we hadden geboekt zou ons heel het weekend begeleiden, zodat we ons maar op 1 ding moesten concentreren : onze challenge behalen. De bus waarmee ze ons van de ene berg naar de andere zouden brengen bleek echter iets minder geslaagd dan we in gedachten hadden gehad. Zelfs ik, met mijn 1m57 had amper plaats om comfortabel te kunnen zitten. Kun je je voorstellen hoe het voor de rest van de groep voelde. Heidi wist met haar lange benen geen blijf.
Anyway, we reden quasi de rest van de dag naar ons startpunt : de Ben Nevis. 's Avonds deden we nog onze laatste inkopen in de plaatselijke supermarkt, aten als echte Engelsen 'fish and chips' en installeerden ons voor een laatste comfortabele nacht in een klein gemoedelijk hotelletje met een heerlijk uitzicht op het prachtige meer van Fort William (Schotland).
Zaterdagmorgen startten we de beklimming van de Ben Nevis in een blakend zonnetje. We hadden er allebei enorm zin in, Heidi en ik. De omgeving zag er prachtig uit en onze plaatselijke gids, Rosie, bleek een toffe madam. Groot was echter onze verwondering, toen één van onze teamgenoten, een roodharige Deense, er als een pijl en boog vandoor ging, waarschijnlijk bang om de challenge niet te halen. De gidsen zeiden niks en de rest van de bende sputterde achter haar aan, maar het snoeiharde tempo zorgde ervoor dat de groep in een mum van tijd uiteen viel. Het zorgde voor de nodige stress bij iedereen. Ik genoot van de prachtige uitzichten maar tegelijkertijd begon ik mij zorgen te maken om 2 mensen uit de groep, 2 broers. Eén van hen had het zichtbaar moeilijk met zijn ademhaling. Heidi en ik hadden de top nog niet bereikt, toen de hyperactieve Deense ons al kruiste voor de afdaling. Ik snapte haar niet. Ze zou sowieso op ons moeten wachten om te kunnen vertrekken naar de volgende berg. Waarom dan al die haast..? De top van de Ben Nevis baadde in de sneeuw en het uitzicht was adembenemend. We wachtten zeker een half uur tot de groep weer voltallig was, om de afdaling te beginnnen.
Heidi en ik waren content. Top één was in ieder geval al bereikt en dit mooi binnen de vooropgestelde tijd. We gingen op ons gemak terug naar beneden, om de haverklap onze regenkledij aan- en uittrekkend. Schotland is prachtig maar ook heel erg nat!
Intussen had ik voor mezelf beslist dat ik niks van 'het Deense mens' moest hebben. Ze had de groep onnodig onder druk gezet. Door haar toedoen waren de broers volledig opgebrand, in die mate zelfs dat ze ons, volledig uitgeput, door hun trage afdaling een uur vertraging bezorgden. Toen we uiteindelijk allemaal samen terug op de bus zaten, betekende het amateuristisch gelanterfant van de leiding nog eens extra vertraging... Stress!
Op naar Scafell Pike, zo'n 7 uur rijden van de Ben Nevis. We trokken droge kleren aan, installeerden ons op onze veel te krappe plaatsen, aten power food en verzorgden onze spieren. Daarna probeerden we ons te ontspannen en uit te rusten.
Om 9 uur 's avonds startten we de beklimming van Scaffel Pike. Onze plaatselijke gids bleek een chaoot van 't bovenste knoopsgat te zijn. Hij vermeldde bij het begin van de beklimming doodleuk dat hij zijn radio in de auto was vergeten, dat hij wel zijn gsm bij had, maar dat er niet altijd bereik was op de berg. Dat klonk geruststellend! De Ajuin (zo noemde ik mijn Deense 'vriendin'), nam weer meteen de leidding en weer zei niemand van de organisatie iets. Een half uur na vertrek moest één van de broers al terugkeren.. Heidi en ik hadden gestapt als gek om in de kopgroep te kunnen blijven omdat John ons had verteld dat een groep uit maximum 8 mensen mocht bestaan als er slechts 1 gids mee was om te begeleiden. Logischerwijs moest onze hoofdgids John niet alleen één van de broers, maar ook de iets tragere mensen uit de groep terug meenemen naar beneden, maar dit gebeurde uiteindelijk niet. Scaffel Pike bleek niet zo mooi te zijn als de Ben Nevis, maar zeker en vast een beklimming waard mocht je ooit in de buurt zijn.
Rond 22 uur moesten we onze hoofdlampen opzetten omdat de nacht viel en nog voor middernacht bereikten we de top.
Omdat het weer intussen barslecht was geworden - het regende, sneeuwde, waaide en stormde - wilde onze chaoot meteen terug naar beneden, zo snel zelfs dat sommigen de kans niet kregen om hun regenbroek aan te trekken. Groot was mijn verbazing toen hij na een tiental minuten zenuwachtig zijn landkaart boven haalde en koortsachtig begon te zoeken naar aanknopingspunten. Onze gids was de weg kwijt! Daar stonden we dan, in een ijzige vrieskou, in the middle of nowhere, in het pikdonker ergens op een berg.. Een kwartier later had hij de weg gevonden, zei hij. 'De weg' bleek echter een levensgevaarlijke, quasi vertikale steile lege rivierbedding te zijn, gevuld met rotsen en steengruis. Ik werd kwaad, erg kwaad.. De meeste mensen zetten zich op hun kont en schoven op deze manier de gitzwarte diepte in. Nu en dan schreeuwde iemand 'rocks!', als de boel onder ons gewicht in beweging kwam. De man achter mij zat te huilen. Dit had hij niet gewild zei hij. Eerst was ik van plan om te blijven zitten tot het licht werd, maar het was te koud. We moesten verder.. Op de één of andere manier bereikten we na een uur terug de goede weg, maar intussen waren mijn knieën om zeep door de gespannen afdaling en het herhaaldelijk vallen. We bereikten onze bus een uur later dan we vooropgesteld hadden, maar we konden alleen maar opgelucht ademhalen dat we het gehaald hadden. Wat een zootje was dit!
De rit van Scafell Pike naar Snowdon zou zowat 4 uur duren, maar door rijtijden die moesten worden gerespecteerd en het wisselen van chauffeurs moesten we ergens 1 vol uur blijven staan. Weer een uur vertraging dus, maar ondanks al onze tegenslagen konden we nog onze challenge behalen. Iedereen kreeg het op zijn heupen door deze tegenslag. De organisatie mocht dit hebben ingecalculeerd.
De nieuwe chauffeur bezorgde mij koude rillingen. Hij reed als gek en slingerde de bus door het woelige landschap onder de tonen van trage klassieke muziek. Net een horrorfilm. Bagage viel nu en dan naar beneden en ik moest mijn ogen strak op de baan houden om niet wagenziek te worden. Bijna niemand droeg een autogordel..
Op zondagmorgen om 8 uur begonnen we onze tocht op Snowdon. Het regende pijpenstelen, maar dat kon ons niet deren. Het was onze laatste berg, en binnen een paar uur zouden we onze challenge binnen hebben. Iedereen was moe, maar dat weerhield er 'De Ajuin' niet van om weer volle bak het voortouw te nemen. Heidi en ik hadden afgesproken om zo snel als mogelijk de top te bereiken (de challenge gaat van top tot top) en dan op het gemakske terug te keren. Ik had mijn knieën ingetaped omdat ze zo erg pijn deden, maar ik was vastbesloten om mijn uitdaging tot een goed einde te brengen. We stapten gestaag verder, de striemende regen en wind trotserend, en zo bereikten we de laatste steile helling voor de top. John wist ons te vertellen dat het vanaf dat punt nog zeker 50 minuten was naar de top, en dat we daarna nog welgeteld 2 uur hadden om terug bij de bus te zijn omdat één van de deelnemers zijn trein wou halen. Ik keek naar de steile rotsen en dacht aan Slovenië, ik voelde mijn kapotte knieën.. En er knapte iets in mij. Ik had mijn wederhelft beloofd om geen gekke dingen te doen, om mijn leven niet op het spel te zetten, en dit was precies wat er nu stond te gebeuren. Ik kon de top bereiken, maar ik kon onmogelijk binnen 2 uur terug beneden zijn zonder mezelf in gevaar te brengen, daarvoor was ik te moe, waren de hellingen te steil en was het weer te slecht. Ik zei dat ik terug wilde keren. Ik gaf het op... Tot op vandaag zou ik in diezelfde omstandigheden dezelfde beslissing nemen, ware het niet dat wij toen niet de juiste informatie kregen. We zaten op nog geen 20 minuten van de top verwijderd! En bij de afdaling moesten wij überhaupt geen rekening houden met één of andere kwiet die zijn trein wou halen! We zouden het gehaald hebben als John ons de juiste info had gegeven en ons moed had ingesproken in plaats van ons op alle mogelijke manieren te demotiveren.
Ik zag de ontgoocheling op Heidi's gezicht. Nog nooit had ze iets opgegeven zei ze, en eigenlijk kan ik ook niet meteen bedenken dat ik dit ooit deed. We startten de afdaling. Intussen waren mijn schoenen en kledij doorweekt, en begonnen mijn kniëen het te begeven.
Op de bus aangekomen werd onze boosheid almaar groter. Wat een brave, tamme Belgen waren we weer eens geweest. Heel het weekend was er vanalles mis gelopen buiten onze fout, en geen enkele keer hadden we ons verzet of ons ongenoegen laten blijken aan de organisatie.
Zondagavond checkten we in in het Radisson Blue Hotel in Manchester. We genoten van onze luxueuze kamer, douchten ons, trokken propere kledij aan en hadden wilde plannen om ons eens goed te gaan bezatten aan de poepchique bar van ons 5*-hotel. Veel verder dan een lekkere maaltijd en een glas witte wijn kwamen we echter niet. Na een weekend zonder slaap, heel veel inspanningen en veel te veel stress vielen we bijna letterlijk van onze stoel van zwakte. We strompelden naar onze kamer, morrend tegen elkaar dat we een deftige klachtenbrief zouden schrijven, hadden alle moeite van de wereld om ons veel te hoge bed op te klauteren, en vielen grommelend en knorrend in een diepe slaap.
Maandag bleven we heel de dag in ons hotel, en als we eerlijk zijn, meer zat er gewoon niet in. Onze beenspieren waren zodanig lam dat we onze handen moesten gebruiken om ons ene been over ons andere te kruisen als we ergens neerzaten. Kun je je voorstellen hoe we rondwandelden! We genoten van een deugddoende massage, zwommen in het heerlijke warme binnenbad, gebruikten de sauna en de jacuzzi en bestelden nog een lekkere maaltijd MET calorie-rijk dessert. Intussen verlangde ik als gek naar het weerzien met mijn lief, op de één of andere manier had ik hem verschrikkelijk gemist. Waar tegenslag al niet goed voor is. ;-)
Mochten jullie denken dat dit het einde was van onze rampspoed : op de luchthaven liet Heidi haar Iphone nog in de wc vallen en bleek ik mijn autosleutels kwijt te zijn. Op een bepaald moment keken Heidi en ik elkaar aan en zijn we onbedaarlijk in de lach geschoten. Ik had net mijn wederhelft aan de lijn, maar ik kon echt geen woord meer uitbrengen van het schateren. De tranen rolden over onze wangen en mensen staarden ons aan. Wij, zondagskinderen waarbij altijd alles zogenaamd van een leien dakje loopt, hadden onze portie nu meer dan gehad.
Maar ons klein krijgen...? Nooit. En die 3 Peaks Challenge...die krijgt nog een staartje, gegarandeerd!
Darline
Het is dan ook niet verwonderlijk dat zowel Heidi als ik in een zwart gat vielen na onze terugkeer uit Tanzania. De enige oplossing, zo vonden wij, was jaarlijks een nieuwe uitdaging aangaan, en terwijl ik nog volop aan het bekomen was van de Kilimanjaro, kwam Heidi, ondernemend als ze is, op een druilerige herfstdag al met een voorstel : The 3 Peaks Challenge. Ik hapte meteen toe, blij om weer een avontuur te hebben om naar uit te kijken.
In eerste instantie dachten wij eraan om de 3 peaks : Ben Nevis (Schotland), Scafell Pike (Engeland) en Snowdon (Wales) in 3 dagen af te haspelen, maar de man van Heidi vond dit allesbehalve een 'challenge', wist hij op een avond te vertellen. Wij, vrouwen met ballen en van tijd tot tijd iets teveel branie, hapten toe als vissen naar een goed gevulde hengel (al zullen die coctails er ook wel voor iets tussen hebben gezeten..). Onze 3 Peaks Challenge was geboren : Binnen de 24 uur op de toppen van de 3 hoogste bergen van Engeland, Schotland en Wales staan..
Op donderdag 24 juli spraken Heidi en ik af in een hotelletje dichtbij de luchthaven van Charleroi, want de vrijdagmorgen zouden wij onze vlucht al hebben om 6 uur. We waren allebei wat zenuwachtig want eigenlijk hadden we ons minder goed voorbereid dan op de Kilimanjaro. Anderzijds wisten we dat onze conditie goed zat en dat we een behoorlijke portie doorzettingsvermogen bezaten.
We landden in Manchester en daar maakten we kennis met de rest van de groep :een 13-koppige internationale bende, onze hoofdgids John en de chauffeur. De organisatie waarbij we hadden geboekt zou ons heel het weekend begeleiden, zodat we ons maar op 1 ding moesten concentreren : onze challenge behalen. De bus waarmee ze ons van de ene berg naar de andere zouden brengen bleek echter iets minder geslaagd dan we in gedachten hadden gehad. Zelfs ik, met mijn 1m57 had amper plaats om comfortabel te kunnen zitten. Kun je je voorstellen hoe het voor de rest van de groep voelde. Heidi wist met haar lange benen geen blijf.
Anyway, we reden quasi de rest van de dag naar ons startpunt : de Ben Nevis. 's Avonds deden we nog onze laatste inkopen in de plaatselijke supermarkt, aten als echte Engelsen 'fish and chips' en installeerden ons voor een laatste comfortabele nacht in een klein gemoedelijk hotelletje met een heerlijk uitzicht op het prachtige meer van Fort William (Schotland).
Heidi en ik waren content. Top één was in ieder geval al bereikt en dit mooi binnen de vooropgestelde tijd. We gingen op ons gemak terug naar beneden, om de haverklap onze regenkledij aan- en uittrekkend. Schotland is prachtig maar ook heel erg nat!
Intussen had ik voor mezelf beslist dat ik niks van 'het Deense mens' moest hebben. Ze had de groep onnodig onder druk gezet. Door haar toedoen waren de broers volledig opgebrand, in die mate zelfs dat ze ons, volledig uitgeput, door hun trage afdaling een uur vertraging bezorgden. Toen we uiteindelijk allemaal samen terug op de bus zaten, betekende het amateuristisch gelanterfant van de leiding nog eens extra vertraging... Stress!
Op naar Scafell Pike, zo'n 7 uur rijden van de Ben Nevis. We trokken droge kleren aan, installeerden ons op onze veel te krappe plaatsen, aten power food en verzorgden onze spieren. Daarna probeerden we ons te ontspannen en uit te rusten.
Om 9 uur 's avonds startten we de beklimming van Scaffel Pike. Onze plaatselijke gids bleek een chaoot van 't bovenste knoopsgat te zijn. Hij vermeldde bij het begin van de beklimming doodleuk dat hij zijn radio in de auto was vergeten, dat hij wel zijn gsm bij had, maar dat er niet altijd bereik was op de berg. Dat klonk geruststellend! De Ajuin (zo noemde ik mijn Deense 'vriendin'), nam weer meteen de leidding en weer zei niemand van de organisatie iets. Een half uur na vertrek moest één van de broers al terugkeren.. Heidi en ik hadden gestapt als gek om in de kopgroep te kunnen blijven omdat John ons had verteld dat een groep uit maximum 8 mensen mocht bestaan als er slechts 1 gids mee was om te begeleiden. Logischerwijs moest onze hoofdgids John niet alleen één van de broers, maar ook de iets tragere mensen uit de groep terug meenemen naar beneden, maar dit gebeurde uiteindelijk niet. Scaffel Pike bleek niet zo mooi te zijn als de Ben Nevis, maar zeker en vast een beklimming waard mocht je ooit in de buurt zijn.
Rond 22 uur moesten we onze hoofdlampen opzetten omdat de nacht viel en nog voor middernacht bereikten we de top.
De nieuwe chauffeur bezorgde mij koude rillingen. Hij reed als gek en slingerde de bus door het woelige landschap onder de tonen van trage klassieke muziek. Net een horrorfilm. Bagage viel nu en dan naar beneden en ik moest mijn ogen strak op de baan houden om niet wagenziek te worden. Bijna niemand droeg een autogordel..
Op zondagmorgen om 8 uur begonnen we onze tocht op Snowdon. Het regende pijpenstelen, maar dat kon ons niet deren. Het was onze laatste berg, en binnen een paar uur zouden we onze challenge binnen hebben. Iedereen was moe, maar dat weerhield er 'De Ajuin' niet van om weer volle bak het voortouw te nemen. Heidi en ik hadden afgesproken om zo snel als mogelijk de top te bereiken (de challenge gaat van top tot top) en dan op het gemakske terug te keren. Ik had mijn knieën ingetaped omdat ze zo erg pijn deden, maar ik was vastbesloten om mijn uitdaging tot een goed einde te brengen. We stapten gestaag verder, de striemende regen en wind trotserend, en zo bereikten we de laatste steile helling voor de top. John wist ons te vertellen dat het vanaf dat punt nog zeker 50 minuten was naar de top, en dat we daarna nog welgeteld 2 uur hadden om terug bij de bus te zijn omdat één van de deelnemers zijn trein wou halen. Ik keek naar de steile rotsen en dacht aan Slovenië, ik voelde mijn kapotte knieën.. En er knapte iets in mij. Ik had mijn wederhelft beloofd om geen gekke dingen te doen, om mijn leven niet op het spel te zetten, en dit was precies wat er nu stond te gebeuren. Ik kon de top bereiken, maar ik kon onmogelijk binnen 2 uur terug beneden zijn zonder mezelf in gevaar te brengen, daarvoor was ik te moe, waren de hellingen te steil en was het weer te slecht. Ik zei dat ik terug wilde keren. Ik gaf het op... Tot op vandaag zou ik in diezelfde omstandigheden dezelfde beslissing nemen, ware het niet dat wij toen niet de juiste informatie kregen. We zaten op nog geen 20 minuten van de top verwijderd! En bij de afdaling moesten wij überhaupt geen rekening houden met één of andere kwiet die zijn trein wou halen! We zouden het gehaald hebben als John ons de juiste info had gegeven en ons moed had ingesproken in plaats van ons op alle mogelijke manieren te demotiveren.
Ik zag de ontgoocheling op Heidi's gezicht. Nog nooit had ze iets opgegeven zei ze, en eigenlijk kan ik ook niet meteen bedenken dat ik dit ooit deed. We startten de afdaling. Intussen waren mijn schoenen en kledij doorweekt, en begonnen mijn kniëen het te begeven.
Op de bus aangekomen werd onze boosheid almaar groter. Wat een brave, tamme Belgen waren we weer eens geweest. Heel het weekend was er vanalles mis gelopen buiten onze fout, en geen enkele keer hadden we ons verzet of ons ongenoegen laten blijken aan de organisatie.
Zondagavond checkten we in in het Radisson Blue Hotel in Manchester. We genoten van onze luxueuze kamer, douchten ons, trokken propere kledij aan en hadden wilde plannen om ons eens goed te gaan bezatten aan de poepchique bar van ons 5*-hotel. Veel verder dan een lekkere maaltijd en een glas witte wijn kwamen we echter niet. Na een weekend zonder slaap, heel veel inspanningen en veel te veel stress vielen we bijna letterlijk van onze stoel van zwakte. We strompelden naar onze kamer, morrend tegen elkaar dat we een deftige klachtenbrief zouden schrijven, hadden alle moeite van de wereld om ons veel te hoge bed op te klauteren, en vielen grommelend en knorrend in een diepe slaap.
Maandag bleven we heel de dag in ons hotel, en als we eerlijk zijn, meer zat er gewoon niet in. Onze beenspieren waren zodanig lam dat we onze handen moesten gebruiken om ons ene been over ons andere te kruisen als we ergens neerzaten. Kun je je voorstellen hoe we rondwandelden! We genoten van een deugddoende massage, zwommen in het heerlijke warme binnenbad, gebruikten de sauna en de jacuzzi en bestelden nog een lekkere maaltijd MET calorie-rijk dessert. Intussen verlangde ik als gek naar het weerzien met mijn lief, op de één of andere manier had ik hem verschrikkelijk gemist. Waar tegenslag al niet goed voor is. ;-)
Mochten jullie denken dat dit het einde was van onze rampspoed : op de luchthaven liet Heidi haar Iphone nog in de wc vallen en bleek ik mijn autosleutels kwijt te zijn. Op een bepaald moment keken Heidi en ik elkaar aan en zijn we onbedaarlijk in de lach geschoten. Ik had net mijn wederhelft aan de lijn, maar ik kon echt geen woord meer uitbrengen van het schateren. De tranen rolden over onze wangen en mensen staarden ons aan. Wij, zondagskinderen waarbij altijd alles zogenaamd van een leien dakje loopt, hadden onze portie nu meer dan gehad.
Maar ons klein krijgen...? Nooit. En die 3 Peaks Challenge...die krijgt nog een staartje, gegarandeerd!
Darline
