The bucket list... (Heidi en Darline)

Vandaag mogen jullie mee met ons op reis naar India.... India het ligt mij zo nauw aan het hart. Ik heb een echte haat/liefde verhouding met India.
Vandaag willen wij jullie voorstellen aan Avash....

Avash is 16 en woont al gans zijn leven in een weeshuis. De kans dat Avash geadopteerd wordt is heel klein. Adoptie nog zoiets dat mij nauw aan het hart ligt.. Adoptie is 1 ding, adoptie van een gehandicapt kind, dat is nog iets anders, maar er zijn families die ervoor gaan met volle overtuiging en ik ken er zo vrij veel. Prachtige families vol liefde voor hun kind.

Zeven jaar geleden leerde ik zo een dame kennen, Kristi. Het was mijn eerste online “adoptie” vriendin. Vijf kids waarvan drie geadopteerd uit India en waarvan 1 gehandicapt zoontje. Kristi was er altijd om me een hart onder de riem te steken toen ik het moeilijk had. Een paar jaar geleden richtte Kristi, samen met Brie een geadopteerde dame uit India, Illuminate India op. Een charity die ik al sinds het begin steun. Wat doen zij? Zij bekommeren zich om weesjes en dan vooral weesjes met speciale behoeften in India. Ze bouwen weeshuizen, voorzien aangepast vervoer, kortom ze maken een verschil! 
Laat ik jullie nog eens voorstellen aan Avash... 16 jaar in het weeshuis en nu dankzij Illuminate India, kon hij voor het eerst in 16 jaar het weeshuis verlaten en naar de speeltuin gaan (je weet wel, die dingen die wij doen met onze kids zonder erbij na te denken).... Ik moet daar geen woorden over schrijven... kijk gewoon naar de foto’s.

En dit beste vrienden is het... die nummer 1 op onze bucket list... je weet wel al die dingen die we in ons leven willen doen. Voor ons is nummer 1 Avash en zijn vrienden, voor ons is nummer 1 een fundraiser en je kent ons he... we gaan er 100 procent voor. Nu hoor ik jullie al denken ja daar zijn ze... maar nee wij gaan geen biermanden verkopen, lotto’s houden etc.... en nee wij gaan zelf geen geld verzamelen. Jullie mogen dat gewoon rechtstreeks aan Illuminate India geven, want geen cent van wat je geeft, gaat naar onze reis. Darline en ik zijn gelukkig met ons gat in de boter gevallen in ons leven en kunnen zelf onze reis betalen. Hoe kan je geven? Heel eenvoudig, via deze link kan je online iets geven... het moet niet (mag wel) veel zijn, vele beetjes maken een verschil. Het minimum is 10$ dat is slechts een 7EURO. 

http://www.razoo.com/story/Darline-And-Heidi-Go-Kili-For-Illuminate-India

En wat zit daar nu in voor jullie? Onze eeuwige dankbaarheid en jullie naam op onze erevlag naast de namen van de weesjes die JULLIE helpen. Wij zullen deze vlag zelf (we geven ze niet aan de porters) dragen en heisen tijdens onze klim, in jullie eer. Jullie die het hart op de juiste plaats hebben en om de wereld eraan te herinneren dat er hoop is. Dat geluk voor  iedereen moet zijn. Na onze reis gaat de vlag naar India en zal ze in 1 van de weeshuizen tentoongesteld worden,
Deel deze link en wees gerust we zullen jullie er nog genoeg aan herinneren op facebook etc... het moet niet veel zijn...maar wat het is maakt een verschil! Je mag gerust anoniem geven, mail gewoon je naam door als je gegeven hebt en je komt op de vlag!
The greatest gift is the gift of giving!

de kus... (Heidi)

Toen ik dertig werd, mocht ik op vakantie naar de Azoren. We zouden er walvissen en wilde dolfijnen gaan bezichtigen.

Dolfijnen dat is al sinds kleinsaf een kleine obsessie van mij.  Le grand bleu, je kent hem wel van Luc Besson, heb ik op z’n minst al 30 keer bekeken dus mijn reis naar de Azoren was een dream come true. De Azoren zijn een prachtig stuk ongerepte natuur, het toerisme is er beperkt en het klimaat is heel aangenaam het ganse jaar door.

Al snel hadden we een vaste gids die ons elke dag samen met anderen in een klein rubberen bootje meenam op het water waar we getrakteerd werden op heel wat spektakel. Een walvis de grootte van een bus die plots voor je neus uit het water springt, scholen wilde dolfijnen in het midst van een tonijn vraatsessie... we bekeken het allemaal vanop afstand. Tot op een dag we alleen waren met onze gids en bizar genoeg er ook geen andere bootjes op zee waren. Ik had altijd mijn duikbril bij in geval van, maar zwemmen met dolfijnen mocht normaalgezien niet echt. En zo dobberden we op een morgen rustig in het water toen we plots in de verte een school dolfijnen zagen afkomen...  de gids wist toen al dat ik er helemaal gek van was en zei.. ja er is hier niemand dus spring er maar in... zo gezegd zo gedaan. Enige notie dat daar ook walvissen, haaien en anders rondzwommen, was helemaal vergeten eens ik in het water was en ik de dolfijnen hoorde. Ik hoorde ze maar zag ze niet... ik bleef maar rondkijken maar ze waren niet te bespeuren. Op een bepaald moment stroomden de zonnestralen door het water en keek ik onder mij en daar lagen ze... alemaal netjes op een rij naar boven te kijken ... het was een magisch moment dat net lang genoeg duurde om mijn duikbril met tranen op te vullen.  Eentje kwam naar boven gezwommen en toen draaiden ze zich allen om en waren ze weg....

Gezien had ik ze dus wel maar nog nooit aangeraakt. Nu ben ik niet bepaald fan van sea world, dolfinarium en dergelijke maar toen we vorige week naar de Bahamas gingen, kon je er kennis maken met dolfijnen in een natuurlijke baai. Dus zo gezegd zo geboekt samen met mijn kleine man zou ik de dolfijnen gaan zien. Nu moet je weten dat mijn pruts al panikeert als hij een goudvis ziet maar het ziet ernaar uit dat hij de liefde voor dolfijnen overgenomen heeft en hij wou kost wat kost mee met mij. Papa zag dat helemaal niet zitten want die verwachtte enkel een groot hysterisch spektakel dat de dolfijnen waarschijnlijk levenslang zou traumatiseren.

Eens toegekomen werden we voorgesteld aan Indie en Gumbie twee prachtexemplaren en ook wel heel groot. We mochten samen het water in en hadden een heuse streel en kussessie met de twee. We waren in de wolken vooral mama dan want ik was niet alleen helemaal onder de indruk van de dolfijnen maar ook van mijn kleine man die zijn angst trotseerde en zijn eigen dolfijnenkus kreeg. Alweer eentje dus die we van de bucket list kunnen halen ... op naar de volgende en daar horen jullie snel meer over!!

The bike apple (Darline)

Hij stond al een tijdje gepland, onze citytrip naar New York. Mijn, uit Westvlaamse klei geboetseerde boerengenen, wilden ook wel eens proeven van 'The American Dream'. Dat onze kids van 9 en 11 mee zouden gaan, dat stond ook als een paal boven water. We bekeken brochures, lazen recensies, en planden stukje bij beetje onze reis. Mijn wederhelft  is echter niet de persoon die platgetreden toeristenpaadjes bewandelt, en daar geniet ik telkens weer met volle teugen van. Dus kwam het dat hij een paar dagen voor vertrek en passant vertelde dat hij een dagtocht per fiets door de big apple had gepland. 'Schitterend!' dacht ik meteen.
Diegene die ons door het drukke New York zou loodsen was Jacqueline Goossens, een Belgisch freelance journaliste/auteur die er al sinds 1980 woont. Jacqueline blijkt later een ongelooflijk lieve vrouw te zijn, komt uit Maldegem (jawel Heidi!), werkt voor de VRT, De Morgen en Weekend Knack, en haar boeken worden uitgegeven bij Uitgeverij Lannoo (http://www.jacquelinegoossens.com/).

Op dag 2 van ons verblijf was het zover. Even bekroop mij een onbehaaglijk gevoel. Met twee kinderen een dag tussen toeterende taxi's en voor ons ongekende, drukke verkeerssituatie's fietsen.. Als dat maar goed kwam. Vooral onze jongste, die geboren is met peper in zijn gat en een onwaarschijnlijk vermogen om eerst te doen en daarna pas te denken, baarde mij zorgen. Jacqueline zag meteen wat voor vlees ze in de kuip had, en hoewel ze zelf geen kinderen heeft, wist ze feilloos hoe ze onze jongen aan moest pakken. Wat een verademing in een maatschappij vol verzuurde mensen en vooringenomen ideeën!

Nadat onze gids nog een aantal afspraken met ons doorliep, vertrokken we richting 't stad. We begonnen onze tocht ten noorden van Central Park in Uptown. Jacqueline reed voorop en gaf met haar arm aan wanneer we moesten stoppen of afslaan en ondanks het helse verkeer verliep alles heel gemoedelijk en rustig. Daar waar het volgens haar te gevaarlijk was, stapten we gewoon van onze fiets en gingen een stukje te voet.

Onze fietsende encyclopedie bracht ons naar feeërieke plaatsjes, prachtige gebouwen en kleine straatjes, elke keer weer vol overgave de ene na de andere anekdote vertellend over haar New York. Hier en daar paste ze haar verhalen aan, en met haar zachte, rustige stem wist ze zelfs de kids op haar hand te krijgen.

Onderweg stopten we voor broodjes en tegen de middag aten we die onder een blakende zon in de haven van Battery Park op. (Links van mijn dochter, maar op de foto niet te zien : het World Financial Center dat door de aanslag op 9/11 voor een groot deel werd verwoest  en intussen terug is opgebouwd)

Daarna zetten we onze tocht verder langs de Hudson-rivier, het Vrijheidsbeeld in de verte als een vuurtorenlicht volgend.

Nadat we Wall Street doorkruisten, kwam het leukste deel voor de kids :

De ferry op met de fietsen, en varen onder de BMW's van New York : the Brooklyn, Manhattan en Washington Bridges.

We voeren helemaal terug naar de Midtown of Manhattan. 

Van daaruit fietsten we door het drukke avondverkeer terug naar ons vertrekpunt. Was het de moeite..? Zeker en vast! Zonder de kids hadden we ons waarschijnlijk nog meer per tweewieler verplaatst. Een paar dagen na ons avontuur gingen we trouwens nog fietsen in het prachtige Central Park. 

We kregen bij ons vertrek nog een hartverwarmende afscheidskus van Jacqueline. Zo lief en onbevangen vind je ze toch ook niet veel meer.. Aanrader voor wie ooit naar 'The city that never sleeps' wil en op een originele manier veel wil te weten komen over New York en de New Yorkers.

Mijn New York avontuur kon voor mij alvast niet meer stuk.

PS : However, A en J, bakfietsen kwamen we er nergens tegen! ;-)