de kus... (Heidi)

Toen ik dertig werd, mocht ik op vakantie naar de Azoren. We zouden er walvissen en wilde dolfijnen gaan bezichtigen.

Dolfijnen dat is al sinds kleinsaf een kleine obsessie van mij.  Le grand bleu, je kent hem wel van Luc Besson, heb ik op z’n minst al 30 keer bekeken dus mijn reis naar de Azoren was een dream come true. De Azoren zijn een prachtig stuk ongerepte natuur, het toerisme is er beperkt en het klimaat is heel aangenaam het ganse jaar door.

Al snel hadden we een vaste gids die ons elke dag samen met anderen in een klein rubberen bootje meenam op het water waar we getrakteerd werden op heel wat spektakel. Een walvis de grootte van een bus die plots voor je neus uit het water springt, scholen wilde dolfijnen in het midst van een tonijn vraatsessie... we bekeken het allemaal vanop afstand. Tot op een dag we alleen waren met onze gids en bizar genoeg er ook geen andere bootjes op zee waren. Ik had altijd mijn duikbril bij in geval van, maar zwemmen met dolfijnen mocht normaalgezien niet echt. En zo dobberden we op een morgen rustig in het water toen we plots in de verte een school dolfijnen zagen afkomen...  de gids wist toen al dat ik er helemaal gek van was en zei.. ja er is hier niemand dus spring er maar in... zo gezegd zo gedaan. Enige notie dat daar ook walvissen, haaien en anders rondzwommen, was helemaal vergeten eens ik in het water was en ik de dolfijnen hoorde. Ik hoorde ze maar zag ze niet... ik bleef maar rondkijken maar ze waren niet te bespeuren. Op een bepaald moment stroomden de zonnestralen door het water en keek ik onder mij en daar lagen ze... alemaal netjes op een rij naar boven te kijken ... het was een magisch moment dat net lang genoeg duurde om mijn duikbril met tranen op te vullen.  Eentje kwam naar boven gezwommen en toen draaiden ze zich allen om en waren ze weg....

Gezien had ik ze dus wel maar nog nooit aangeraakt. Nu ben ik niet bepaald fan van sea world, dolfinarium en dergelijke maar toen we vorige week naar de Bahamas gingen, kon je er kennis maken met dolfijnen in een natuurlijke baai. Dus zo gezegd zo geboekt samen met mijn kleine man zou ik de dolfijnen gaan zien. Nu moet je weten dat mijn pruts al panikeert als hij een goudvis ziet maar het ziet ernaar uit dat hij de liefde voor dolfijnen overgenomen heeft en hij wou kost wat kost mee met mij. Papa zag dat helemaal niet zitten want die verwachtte enkel een groot hysterisch spektakel dat de dolfijnen waarschijnlijk levenslang zou traumatiseren.

Eens toegekomen werden we voorgesteld aan Indie en Gumbie twee prachtexemplaren en ook wel heel groot. We mochten samen het water in en hadden een heuse streel en kussessie met de twee. We waren in de wolken vooral mama dan want ik was niet alleen helemaal onder de indruk van de dolfijnen maar ook van mijn kleine man die zijn angst trotseerde en zijn eigen dolfijnenkus kreeg. Alweer eentje dus die we van de bucket list kunnen halen ... op naar de volgende en daar horen jullie snel meer over!!